Percy Jackson: De Queeste ✔️

Hoofdstuk 38: Ik zie je wel weer ✔️

POV Percy

Ik dook en zwom helemaal naar mijn huis, zodat niemand mij kon zien. Ik hief mezelf uit het meer door me vast te houden aan de rand van de dijk. Dan dacht ik terug na over wat Alexa had gezegd in het boos, totdat...

Ik werd uit mijn gedachten gehaald door iemand die op mijn voordeur klopte. Als ik opendoen zie ik Grover voor mijn deur staan. Nog helemaal in ban van wat Alexa had gedaan. "Dude, heb je dat gezien" vraagt hij aan mij. Je kon de verbazing in zijn stem horen. Ik knikte om te laten zien dat ik ook geschrokken was.

"Ik vind het raar dat ik Annabeth nog niet heb gezien vandaag" zegt hij dan tegen mij. Ik kon horen aan zijn stem dat hij toch wat bezorgd was om Annabeth. Dan bedacht ik me dat Alexa daar misschien ook overhad gelogen.

"Ze is misschien ook ontvoert zoals Zeus of is toch over de grens gegaan en heeft een monster haar aan stukken gescheurd" praat Grover hevig verder. 

"Blijf rustig Grover. Er zal niets aan de hand zijn" probeer ik hem gerust te stellen. Hij keek me aan en knikte dan uiteindelijk. 

"Je zal waarschijnlijk gelijk hebben. Annabeth is slim genoeg en zal zichzelf wel niet in de nesten werken" zegt hij dan. "Kom je mee eten" vraagt hij dan aan mij. 

Ik knik en antwoord: "ja, tuurlijk. Ik heb echt honger. Vertrek maar al ik haal je wel in".

Snel maakte ik mijn rugzak klaar met alles wat goed van pas zou komen. Zodat ik klaar was, moest er plots iets gebeuren of moest Alexa van gedachten veranderd zijn. Daarna ging ik naar buiten en deed de deur achter mij dicht. Vervolgens haalde ik Grover in en ging naast hem lopen.

Als we aankwamen bij de eetzaal, zocht ik een tafel uit waar we bij konden zitten. Ik keek rond en dan zag ik dat Alexa helemaal alleen zat, waardoor ik medelijden kreeg met haar. Iedereen was haar nog steeds aan het aanstaren alsof ze iemand van het kamp had vermoord. Daarna stelde ik voor aan Grover om naast haar te gaan zitten. Hij was geschrokken van mijn voorstel, maar knikkend dan uiteindelijk. Ik merkte wel dat hij niet zo gerust was met mijn voorstel. Desondanks ging hij toch gewoon mee met mij.

Ik denk niet dat Alexa doorhad dat we voor haar stonden, want ze was geschrokken. Na dat zei ze gedag en vroeg dan hoe het ging met haar.

"Ja, nu wel" antwoord ze dan terug met een glimlach. 

"Is deze plaats nog vrij" vraag ik dan met een glimlach aan haar.

Ze moest rollen met haar ogen en antwoordt: "zie je hier soms nog iemand anders zitten". Ze probeerde luchtig om te gaan met de hele situatie, maar ik kon merken dat ze er toch wel meezat. 

Ik was benieuwd of ze wist waar Annie was, maar daar heb ik niks van gezegd tegen haar. Het was even stil en Alexa merkte dan op dat Grover aan het staren was naar haar. "Ik ga je heus niet van je stoel blazen" zegt ze dan al lachend terug.

Ik moest lachen om haar opmerking en ik voelde meteen aan dat Grover al wat rustiger was geworden. Hij zuchtte en vraagt: "hoe deed je dat in hemelsnaam". Stil en geïnteresseerd wachtte hij op haar antwoordt.

"Wel, ik deed het gewoon" antwoordt ze dan terug.

Grover knikte en was content met het antwoord dat ze gegeven had. Als we alles had opgegeten, keerden we samen terug naar het plein. We namen afscheid van elkaar, maar ik vroeg dan snel aan Alexa of ze even meewilde gaan met mij naar het meer. Ze knikte en samenliepen we naar het meer. Daar eenmaal aangekomen, gingen we naast elkaar zitten aan de rand van de dijk.

Stiekem stak ik mijn hand in het water, hopend dat mij vader zou meeluisteren. Dit deed ik ook heel subtiel, omdat ik niet wilde dat Alexa het opmerkte. "Mag ik je eens iets vragen" vraag ik dan aan haar.

"Ja, tuurlijk" antwoordt ze terug op mijn vraag.

"Waar heb je Annie voor het laatst gezien" vraag ik benieuwd aan haar.

"In het bos" antwoordt ze, "hoe en wanneer dan" vraag ik verder. Ze zuchtte en zegt: "toen ik Luke had ontmoet". 

Na dat die woorden waren gevallen, keek ik haar met grote ogen aan. Waarna ze alles begon uit te leggen. Als ze klaar was met haar uitleg, keek ze me aan in mijn ogen. Ik kon zien dat ze het moeilijk had waarop ik haar probeerde gerust te stellen. "Het komt allemaal wel goed" zeg ik dan tegen haar. Na dat kwam ze dichtbij me zitten en legde haar hoofd op mijn schouder. Niet wetend hoe ik hierop moest reageren, legde ik snel mijn arm rond haar. Ze draaide zich in richting mij en gaf me een stevige knuffel. Ik merkte op dat ze ieder moment een traan kon laten.

Er viel een stilte tussen ons en ik bleef wachten tot ze ging vertellen aan mij dat ze wegging. Maar dat gebeurde niet, ik had liever gewild dat ze niet wegging. Zodat ik haar niet stiekem moest volgen en ik ook terug eerlijk kon zijn tegen haar. Daarna stond ze terug recht en zegt: "ik zie je wel weer". We namen afscheid van elkaar en gingen allebei dan terug naar ons eigen huis...