Percy Jackson: De Queeste ✔️

Hoofdstuk 13: Verliefd?! ✔️

POV Grover

Als ik Percy bij het meer zag zitten, ben ik maar naar hem toegegaan en ben ik naast hem gaan zitten.

"Hey, Percy alles goed" vraag ik. Hij draait zich om en haalt zijn schouders op.

"Euh, ja hoor" antwoordt hij dan terug op mijn vraag.

"Je weet toch dat ik kan zien dat dat niet zo is" zeg ik dan terug tegen hem.

Hij kijk terug naar mij en laat een zucht. "Ja, het is gewoon" begint hij maar daarna is hij stil geworden. Deze opmerking die hij maakte, bevestigde mijn vermoedens alleen maar meer.

"Op wie ben jij verliefd" vraag ik dan heel nieuwsgierig aan hem, maar hij laat niks los.

"Ik voel het wanneer je verliefd of boos bent dus ik weet dat ik gelijk heb" probeer ik om hem terug te laten lachen. Hij staart naar zijn benen die over de dijk aan het bengelen zijn en zegt dan.

"Ja, ik ben verliefd. Maar het kan niet... het is gewoon verkeerd" zegt hij dan uiteindelijk terug. Als ik kijk naar zijn gezichtsuitdrukking, weet ik direct over wie het gaat.

"Gaat het over-." wilde ik vragen aan hem, maar hij knikte meteen. Ik kijk hem met grote ogen aan. "Dat is een lastige" zeg ik dan terug tegen hem. Waarop we allebei daarna zuchtten.

"Één van de dagen moet je het haar wel vertellen" zeg ik dan terug tegen hem. Hij keek me terug aan en ik zag aan zijn ogen dat dit niet zomaar een verliefdheid was. Het leek wel alsof zij zich had genesteld in de diepste uithoeken van zijn gedachten. "Dat noemen ze nu hopeloos verliefd zijn, mijn vriend" zeg ik dan terug tegen hem en gaf hem een schouderklop.

"Ja, ik weet het, maar dat is nog niet voor nu" antwoordt hij dan terug op mijn vraag.

"Hoe langer je wacht, hoe slechter het gaat uitkomen" waarschuw ik hem en na dat staat hij recht en gaat weg.

POV Alexa

Ik lag op mijn bed na te denken. Ik sloot mijn ogen en probeerde mijn hoofd terug leeg te maken. Plots leek het alsof de omgevingstemperatuur opeens tien graden gedaald was. Ik kreeg kippenvel, omdat het echt koud geworden was in mijn kamer. Dan hoor ik een stem vanuit de diepte tegen mij spreken.

"JE GAAT JE VADER NOOIT MEER TERUG ZIEN ALS JE JE NIET BIJ ONS AANSLUIT". Ik schrok en keek snel rond mij om te zien of er iemand in mijn kamer was, maar ik zag niks. Omdat ik bang was reageerde ik snel op zijn opmerking.

"Nee, wat moet ik doen, alstublieft" zeg ik bang, omdat ik mijn enige familie die ik nog had niet kwijt wou geraken.

"SLUIT JE AAN EN ER GAAT NIKS MET JE VADER GEBEUREN" antwoordt de stem terug. Uit angst wilde ik snel ja zeggen, maar plots komt mijn vader ertussen.

"NEE, NIET DOEN" roept mijn vader dan. Er komen nu zoveel emoties in me naar boven dat ik niet meer helder kan nadenken.

Ik antwoord: "jawel ik moet wel. Ik wil je ooit wel ontmoeten dus dit is de enige manier".

"HOU JE KOP" roept de stem tegen mijn vader. "JE MOET ONZE AANWIJZINGEN VOLGEN" praat de stem veder.

"Maar ik mag het kamp niet verlaten" antwoord ik terug.

"DAT MOET JE MAAR ZELF UITZOEKEN" zegt de stem terug en na dat stijgt de temperatuur terug in mijn kamer en is mijn kippenvel verdwenen.

"Nee, wacht" roep ik dan terug, maar dat haalde niks meer uit. Ik klom uit mijn bed en ging rechtstaan.

Ik was bang geworden en wist niet wat ik moest doen. Dus ging ik naar buiten om even na te denken en om eten te gaan halen.

Als ik aankwam bij de eetzaal, nam ik mijn eten en ging naar het vuur. "Ik moet u redden, dat is de enige manier" fluister ik dan tegen het vuur en gooi een deel van mijn eten in het vuur. Daarna ging ik aan tafel zitten. Ik begin rustig mijn eten op te eten en begin na te denken over een plan om mijn vader te kunnen redden.

"Hey, alles goed" hoor ik ineens een stem tegen mij praten. Als ik achter mij keek, zag ik dat die vraag van Clarisse kwam. "Ja, ja" zeg ik dan al knikkend terug.

"Dat klinkt toch niet zo overtuigende" antwoordt ze dan terug op een meer bezorgde manier dan op een grappige manier.

"Jawel, hoor. Ik moet alleen nog een beetje wennen aan mijn nieuwe huis" antwoord ik dan snel terug als uitvlucht.

"Je was heel goed tijdens de vlaggenroof" zegt ze dan tegen mij.

Ik glimlachte en wist dat dit wel heel moeilijk voor haar was om toe te geven dus bedankte ik haar.

"Je het een grootte kracht en het was natuurlijk heel leuk om de rollen eens omgedraaid te zien" zegt ze dan al lachend terug. Ik vond dit niet echt leuk, want ik kan mijn krachten nog steeds niet zo goed onder controle houden . Bang was een betere beschrijving, ik had hem kunnen doodden. Ik glimlachte gewoon terug naar haar, maar zei niks meer terug tegen haar.

Ik was dan uiteindelijk klaar met eten en zeg: "dag, tot nog eens".

"Ja, dag" antwoordt ze dan nog terug voor ik opstond en richting de hut van Chiron wandelde...