İki Düşman Çocukları

54. Bölüm

İyi okumalar :)

Şura Sakman

Kocaman beş ay Deren için elimden gelenin daha fazlasını yapmaya çalışıyordum. Bir şekilde yine erteliyorlardı davayı. Ne o hak ettiğini buluyordu ne de ben amacıma ulaşabiliyordum. Şahit gerekti ama kızın öz ailesi bile bu dava da geri de ve o adamdan tarafta olunca işlerim çok zor oluyordu. Anneannesinin yüreği torununun bu durumuna dayanamamış kalp krizi geçirip vefat etmişti.

Umudunu yine yitirmişti Deren. Ama ben hâlâ ayni azimle yolumda devam ettim yürümeye ve şahit bulmuştum. Çok zor olmuştu ama bulmuştum. Beş kadın , beş hayatı karamış kadın. Hepsini bulmak bana yardım etmelerini sağlamak için yaşadıkları şehirlere gittim. Artık ondan korkmaları gereken bir durum yoktu. Artık kaybedicekleri birşey yoktu. Bu düşüncedeydi hepsi.

Evimin verandasındaydık şuan. Elimde kahve bardakları olan tepsiyle yanlarına gidip ikram ettim.

"Bakın biliyorum sizi anlamaya çalışıyorum yaşadıklarınız kolay şeyler değil hele ki bir kadının kaldırabileceği bir şey değil" dedim yanlarına oturup.

"Bana kendinizi anlatmalısınız. Son çarem sizsiniz elimde kendi tehdit edilmelerim ve sizin dışınızda bir delil yok. Bakın ben o küçük kız çocuğuna söz verdim. Anneannesine söz verdim. Lütfen vazgeçmeyin yardım edin. Herşey Deren için"

"Ben İpek daha yirmi yaşlardaydım onun eline düştüğümde. Çok direndim ama gücüm yetmedi çığlıklar attım ama dört duvara çarpıp bana geri döndü. Çırpınışlarını çığlıklarımı ne o duyuyordu ne de bir başkası o gün hayallerim yıkıldı o gün herşeyim elimden alınmış gibi hissettim. Yıllarca karanlık bir oda da tepe de küçücük pencereli bir odada yaşamya çalıştım. Bir çok kes ölümle burun buruna geldim. Bir cok kez kendim intihara kalkıştım. Belki bir gün elinden kurtulurum umudu ilk çocuğumu kaybettiğimde bitti" dedi. Yaşadıklarını anlatması onu zorluyordu. Derin bir nefes alıp yerinde kıpırdandı.

"Evet üç kez yaşadığım tecavüzlerden hamile kaldım" dedi. "İkisi yaşadığım şiddet vücuduma enjekte edilen ilaçlar yüzünden düştü" dedi. "Ama biri doğdu bebekleri suçlayamazdım. Onların bir suçu yoktu sonuçta. İstemesem bile içimde yaşayan hayatları bitiremezdim" dedi. O kadar naif yufka yürekliydi ki.

"Üç yaşındaydı oğlum. Elinden kurtulmuştum ondan uzakta küçük bir evde yaşıyordum. Beni buldu gözlerimin önünde çocuğuma dokunmaya kalktı ve uyuşturucu verdi yetmedi boğdu. Küçücük bedeni dayanamadı Emrah'ın. Gitti. Benimde hikayem böyle" dedi.

Hemen yanındaki sarışın kısa saçlı kadın konuştu.
"Ben Efil ailemi beş yaşında bbir trafik kazası sonucunda kaybettim. Halam ve eniştemle yaşadım. Onlar bana iyi davranmadı çoğu kez eniştemin tacizlerine maruz kaldım. Halam farkındaydı ama kendi çocuğu için susuyordu. Beni annem yüzünden sevmiyordu. On beş yaşındaydım okuldan alındım. Bir evde gündelik işçi olarak çalıştım onun ailesinin eviydi" dedi.

"İki ay boyunca sorunsuz bir şekilde işim bittikten sonra maaşımı alıp eve gittim. Tatile gitmişlerdi bir haftalığına dönecekleri günden önce beni arayıp evlerini temizlemem istendi. Gittim içimde kötü bir his vardı ama gittim. Eğer hayır desem bile halam yollardı" dedi. Dolan gözleri onu zorluyordu.

"On beş yaşındaydım daha ben hayalleri olan ama elinden  alınan. Ellerim kalem kitap tutucakken temizlik malzemelerinden dolayı parmaklarım yara bantları ile doluydu. Eve girdim. Temizlik malzemelerini hazırlayıp başladım temizlemeye" dedi. "Kapı sesini duydum. Elektrik süpürgesinden öyle gelmiştir" dedim. Arkamdan belime sarılan kollarla önce irkildim. Alkol kokusu burnumun direklerini kırmıştı üstünün heryerine sinmişti. Üstüme tenime sinmişti" deyip durdu.