TEENAGE1: Mathematician's Property (On-Hold)

CHAPTER 38

Warning: Kalandian Ahead! (I miss writing these two!)

"Kumusta na kapatid mo?" Tanong ko kay Gio, naroon naman ang pagod sa mata nito at pag kakuntento.

"Tiring but satisfied." He said and hug me on waist. Napangiti ako sa simple gawa nito. Tulad ng dati ay bumilis ang tibok ng puso ko. Nothing change even know we're related in blood.

"Makulit lalo na't nakita niya ga'no ka gwapo ang kuya niya." Napangiwi ako sa pinagsasabi nito. Nagawa pa talaga nito mag angat ng sariling bangko.

"Kadiri ka," tumawa lamang ito sa itsura ko.

Ayoko mag sinungaling sa totoo lang...

"Gio," I called him. He hum for response instead. Nasa kwarto ako nito, tumatambay kami ngayon, wala naman sina Tita sa bahay, naboboryo rin ko mag isa sa bahay namin dahil wala ring tao.

"Alam mo, yung kasama ni Ms. Opelia na lalaki ay pinsan niya lang." Umpisa ko, mukhang naintrega naman ito sa sinabi ko.

"Talaga?" Bakas ang curiosity sa mukha, I nodded. Alam kong nakita niya iyon.

"Nag kita na rin kami ng t-tatay ko..." dagdag ko pa, agad naman itong tumingin sakin at sinakop ng dalawang palad nito ang mukha ko at hinihintay ako umiyak o ano.

"Ano naramdaman mo? Masaya ka ba? Galit ka ba? O ano?" Tanong nito, umiling naman agad ako.

"Hindi ko alam, basta alam ko mahal niya si Mama at gagawin niya lahat makuha uli ang loob ko at ang nanay ko. Masaya ako para kay Mama," I sighed.

"Masaya ka ba?" Natigilan ako at tumingin rin sa mata nito ng alangan.

"Sa tingin ko Oo, pero... nalaman ko..." I feel the lump on my throat, parang pinipigilan ako nito sabihin na mag kadugo kami ni Gio.

Mali pero ayoko mag hiwalay kami. Normal ang emosyon ko na ganito nasasaktan ako sa katutuhanan.

"Ano nalaman mo?" Ngunot na noo'ng tanong nito animo'y nag hihintay sa sasabihin ko. Ayoko ituloy...

Gusto ko maging makasali muna... kahit ilang araw lang kahit buwan... kahit sandali lang.

I'm selfish, I know.

I can't let him go.

"Nakalimutan ko." I lied, white lie. But still a lie. A lie that could make a moment for us. A lie that makes me selfish.

Tumango-tango naman ito animo'y naniniwala sakin. Ngumiti ba lamang ito at hindi parin pinapakawalan ang mukha ko sa mga palad nito.

Ngumisi ito ng nakakaloko bago ako hinalikan sa labi. Napangiti ako sa gitna ng halik na iyon. Bakit ba kasi panay halik ito! Pumikit ako upang pakiramdam iyon.

Kumalas ang mga palad nito sa pisngi ko at ang isang kamay nito ay natagpuan ang batok ko. Gumagalaw ang halik nito, malamyos, mahina at walang kasing lambot na nakalapat saakin.

Alam ko saan papunta ito, at alam ko rin saan hihinto. I always let him because I trust him. Hindi nito pinapalayo o binababa ang mga kamay nito. Hindi nito hinahahawakan ang mga bawal hawakan.

Nirerespeto ako nito sa ganong paraan, nag iisip ito kahit sa ganitong sitwasyon.

Ang mga halik nito ay nasa leeg ko na, hindi ko nga maintindihan kung bakit umiinit ang katawan ko dahil sa mahinang pag sipsip nito sa balat ko. Naroon ito sa parte ng collarbone, doon ito nag sasawa sa sarili. I just wrap my hands around his nape to push him more.