Seni Kalbime Gömdüm Tamamlandı

Adsız Bölüm 37

Nurgül...

Köye gidene kadar gözümden yaş hiç dinmedi. Zafer ara ara göz ucuyla bana bakıyor ,destek olmak istercesine elimi tutuyordu .

Ona göz yaşları içinde baktığımda bana gülümsedi. Beni böyle görmeye dayanamıyordu biliyordum ,ama üzülmeyeyim diye belli etmiyordu .

Ben onun gözlerinin içine baktıkça bütün duyguları anlıyordum.Öfke, pişmanlık ,hüzün ,sevgi ...O an ne hissediyorsa ,gözlerinin içine bakıp ,görebiliyordum .

Ben de ona gülümsedim .Bu anı bozan Mehmet  'in sesi oldu .İkimiz de ona baktık .Mehmet arabayı durdurmuş bize ''Abi, geldik,'' dedi.

Zafer de başını sallayıp kapıyı açmadan önce son kez bana baktı .Gülümseyerek ,''İyi misin ?''diye sordu .

Ben de ona başımı sallayıp ,''İyiyim ,sen yanımdayken ,nasıl iyi olmayayım ki.''dedim .

Zafer de gururu okşanmış olacak ki ,yüzünde keyif aldığını gösteren gülümsemeyle ''Sevindim ,hadi gel.'' diyerek kapıyı açtı .İlk önce kendi çıktıktan sonra bana inmem için elini uzattı. 

Ben de elini tutup arabadan indim .Zafer Mehmet 'e dönerek ,''Teşekkür ederim, kardeşim ! sana da zahmet oldu.'' dedi. Mehmet ona ''Ne demek abi ,hayırlı olsun!'' dedikten sonra sımsıkı sarıldı.

Ayrıldıktan sonra Mehmet bana dönerek ,''Hayırlı olsun ,ailemize hoş geldin yenge.'' dedi. Yenge mi ? Bu lafı duyunca çok şaşırdım .

Ona gülümseyerek ,''Teşekkür ederim.'' dedim kibarca. Mehmet te gülerek ''Hadi görüşürüz,'' dedikten sonra  arabasına bindi. Ona el salladıktan sonra
Zaferle eve doğru yürüdük .

Zafer ,bahçenin kapısını açıp ,''Buyurun, gelin hanım.'' diyerek önden geçmem için izin verdi. Ben de ona gülümserken, bahçeye girdim .Bahçeye girdiğimde şaşkınlıkla gözlerimi büyüttüm .

Zafer arkamdan geliyordu .Şaşkınlıktan küçük dilimi yutacaktım neredeyse.Zafer benim bahçeyi izlediğimi görünce elinde bavulla durdu.

Ona şaşkınlıkla bakarak ,''Zafer ,burası çok güzel dedim .Resmen hayran kalmıştım .Bahçe; teyzemin bahçesinden farklıydı .Aynı büyüklükteydi ama ; dekor olarak ,çok güzel dizayn edilmişti. 

Kapıdan girişten itibaren ,ara ara meyve ağaçları vardı .Yürüdüğümüz yol ;taştan yapılmıştı .Etrafı çimenlerle kaplıydı .Orta bölümde ise kocaman ailecek yemek yenilebilecek uzun bir masa üstünde ise , ceviz ağacı vardı .

Kapının girişinde de ,küçük yuvarlak bir masa konulmuştu .Bahçeye bakarken saatin nasıl geçtiğini anlayamadım .

Resmen ,kendimi kaybetmiştim .Bu büyülü anı bozan evin kapısının açılması oldu .

Kapıdan Zeynep anne üstünde , hırkasıyla çıkmıştı .Bize bakıp ,''Ah ,geldiniz mi çocuklar?'' dedi.Ona baktığımızda bize gülen gözlerle bakıyordu .

Zafer yanımdan ayrılarak ,annesine doğru ''Geldik anne." diyerek ilerledi. O sırada ablası da kapıya çıkmış ,''Hoş geldiniz ablacım ,alayım ben onu." diyerek Zafer' in elinde ki bavulu işaret etti. 

Zafer bavulu verdikten sonra bana baktı .Gülümseyerek ,''Hadi hayatım ,içeriye girelim .Hava soğuk." dedi.Ancak bu büyülü andan ayrıldım .

Bir yanım saatlerce burada kalmak istiyordu .O kadar güzeldi ki ,sanki masal diyarında geziyormuş gibiydim .

Zafer 'e gülümserken ,ona'' "Geldim." diyerek yanına gittim .Annem bize bakarak ,''Hoş geldin yavrum.'' dedi.