Seni Kalbime Gömdüm Tamamlandı

52/Acı Haber

Melek....

Zafer 'in kollarında ağlıyordum. Zafer ise, beni sımsıkı sarmış, sabırla sakinleşmemi bekledi.

Bir süre sonra ondan ayrılınca, ona bakarken,'' Sen istersen git artık, Nurgül 'ü daha fazla bekletme. '' dedim.

Zafer ise bana acıyan gözlerle bakarken,''Seni bu halde bırakamam."  diye cevap verdi. Ben de göz yaşımı silerken,'' İyiyim ben ,hem alışkınım.'' dedim.

Zafer başını sallarken ,ayağa kalkmıştı. Kapıdan çıkmadan önce, son kez bana bakarken,'' Melek? "  dedi .

Ben de ona ,''Efendim?'' dedim. Ne olduğunu anlamak için, kaşlarımı çattım. Zafer yanıma gelerek, bir anda kolumu kavradı.

Zafer 'e şok olmuş bir halde bakarken ,'' Ne yapıyorsun Zafer? bırak! '' dedim.

O morluğu görmesini istemiyordum. Zafer beni duymuyordu.Tişörtümün kolunu sıyırmış, acıyarak,o, morluğa bakıyordu.

Benim de gözlerim dolmuştu o an. Zafer 'e gözyaşlarım arasında bakarken,'' Bu, bunu sana o mu, yaptı? '' dedi. Gözlerinden, öfke saçıyordu resmen....

Ben ise ona cevap vermedim. Sadece;  sustum, konuşursam, duramazdım, biliyordum. Zafer bana öfke dolu gözlerle, bakıyordu .

Bana bakarken,'' Sana, bir soru sordum Melek?'' dedi. Ben de ona bakarken,'' Ne öğrenmek istiyorsun? evet, yaptı. Tamam mı?

Bunu mu, öğrenmek istiyorsun gerçekten! Hayır, öğrenince ne değişecek. Dünyayı, sen kurtaramazsın Zafer, her yerde, her zaman sen olamazsın.'' dedim.

Zafer bu sorduğum soruya cevap vermedi. Sadece; ''Daha önce de, oldu mu ?'' diye sordu. Ben de başımı salladım.

Yutkunarak , '' Hayır."  dedim. Zafer 'e bakarken, bana inanmayan bir ifade vardı.

Zafer' e bu konuda yalan söylemiştim.Çünkü öğrenirse;
Murat ' yaşatmazdı. Onun hapse girmesini göze alamazdım.
Hem de, benim yüzümden...

Derin bir nefes alarak, ona,'' Bak,o düşündüğün gibi biri değil! beni gerçekten seviyor, kızına değer veriyor.

Onu her şeyden çok sevip koruyor.'' dedim. Tek amacım; onu inandırmaktı .

İnanması için içten içe dua ederken, Zafer, ''Öyle diyorsan, öyle olsun.'' dedi. Benimle mücadele etmekten yorulmuştu.

Zafer bana daha fazla bir şey söylemeden, çekip gitti. Arkasından, ''Teşekkür ederim.'' diye bağırdım.

Zafer bir an durdu , ama bana bakmadı .Kapıyı çarparak, evden çıkıp gitti. 

Ben ise onun arkasından o koca evde yalnız kalmıştım.O gittikten sonra, sanki; kalbim buz kesmişti.

Bana gelen tek iyi şey Zaferdi.Bir de kızım vardı. Onlarsız ne yapardım hiç bilmiyorum....

Zafer 'in yokluğu kalbimi, canımı acıtıyordu. Onsuz bir hiçtim ben ...Nefes alamıyordum.

Adeta;  bir ölüydüm.  Murat da, o günden beri ne bir haber, ne de bir iz vardı.

O, kapıyı çarpıp çıkmıştı.Beni, kızımı, terk etmişti. Bizi;  bir başımıza bırakmıştı.

Nermin anne de, peşinden gitmişti. O da, geri dönmemişti. Belki de;  oğlunu arıyordu kim bilir... Ayaklarımı sürüye sürüye, kızımın odasına girdim.

Kızım, beşiğinde uyanmış, meraklı gözlerle etrafa bakıyordu.Ona gülümseyerek, yatağın kenarına oturdum. Artık;  zamanı gelmişti ,daha fazla saklamanın bir anlamı yoktu .