Melek ....
O bir ay nasıl geçti dersiniz ,sanki; bana bir sene gibi geldi. Bebeğimin yanında olamıyordum .Onu kucağıma alıp ,his edememek ,kokusunu doyasıya içime çekememek ...
En zoru oydu bir anne için ...Sadece; aramızda camdan bir duvar vardı .Nurgül ertesi sabah beni ziyarete geldi. Bana bakarken ,''Evet ,Melek'cim .Nasılsın bakalım ,bu sabah ?'' diye sordu .
Ben iyi olmasına iyiydim ,ama bir yanım o cam duvarın arkasında kalmıştı .Bir parçamı ,kalbimin yarısını orada bırakmıştım bir ay boyunca.
Derin bir iç çekerek ,ona ''Bebeğimi görmek istiyorum sadece.'' dedim .Nurgül'ün bir ay boyunca başının etini yemiştim .
En sonunda Nurgül , ısrarlarıma daha fazla katlanamadığını anladığı için, başını salladı .''Tamam ,hemşire hanım yardımcı olur sana.'' dedi.
Bu cümleyi bir ay boyunca duymak için bekledim .Bu cümle sonunda bana ilaç gibi gelmişti.
Buse hemşire ,odaya gelerek ,bana kalkmam için yardımcı oldu .Dikişlerim vardı ; o yüzden dikkat etmem gerekiyordu.
Hemşireyle birlikte ağır adımlarla ,yeni doğan yoğun bakım ünitesinin önüne gittik .Her adım atışımda ,evladıma bir tık daha yakın oluyordum .
En sonunda hemşire camın önüne geldiğimizde bana bakarak gülümsedi. Ona kaşlarımı çatarak ''Hangisi?'' diye sordum .
O da en köşedeki kuvözdeki bebeği işaret ederek ,''İşte, orada.'' dedi.Onun işaret etmesiyle kuvöze doğru baktım .
Tam karşımdaydı .Orada o cam alanın içinde hareket ediyordu .Allah'ım o kadar tatlıydı ki ,küçücük pamuğa benzeyen beyaz elleri ,o ayakları, hele o dudağını oynatıışı ...
Tam bir mucizeydi .Mucizenin adı konmuş haliydi benim Meleğim ...
Elimi cama dayayarak ,dolu gözlerle ona hayranlıkla baktım .Fısıltıyla ,''Merhaba bebeğim ,ben geldim ,annen.'' dedim .
O an beni duymuş gibi başını bana çevirdi .Kahve gibi gözleriyle; sanki hissetmiş gibi bana bakıp gülümsedi.
Gözleri ; aynı babasına benziyordu .Zafer'in gözlerine ...Simsiyah ,zeytin gibi kapkara saçları da yanı oydu .Sanki; küçük Zafer vardı karşımda.
Keşke o da bu ana şahit olabilseydi .Ne yapardı acaba ?Bir tek bembeyaz teni bana çekmişti.
Buse hemşire ,bana gülümserken ,''Bu kadar yeter ,daha fazla yormayın kendinizi dedi.Ona itiraz edercesine ,''Lütfen ,biraz daha kalayım.'' diye cevap verdim.
Buse hemşire bana üzgün bir şekilde bakarken ,''Merak etmeyin ,bugün kuvözden çıkaracağız, durumu gayet iyi.'' dedi.Bunu duymak güzeldi ,sonunda bebeğime kavuşacaktım .
Buse hemşire koluma girerek tekrar odaya götürdü. Yavaşça yatağa yatırdıktan sonra ,yanımdan ayrıldı .Onu canlı halde görmüştüm ya ,bu da bana yeterdi.
Buse hemşire kapıyı kapatırken , o sırada odaya Murat girdi. Ben onun geldiğini hisetiğim an ,gözlerimi kapattım.Şu an o kadar mutluydum ki ,mutluluğumu hiç bir şeyin bozmasına izin vermeyecektim .
Murat uyumuş olduğunu anlayınca ,yavaşça kapıyı kapattı .Yatağın yanına gelip oturdu .Oturduğunu hissedebiliyordum.İlk önce bir kaç dakika konuşmadı .
Belki de ne diyeceğini bilemiyordu , o yüzden cesaretini toplamaya çalıştığı belliydi. Çoktan pişman olmuş olabilirdi. Onun yüzünden bu haldeydim ,ona çok kızgındım .
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Seni Kalbime Gömdüm Tamamlandı
Não FicçãoBir Yaşanmışlık Hikayesi. Birbirini Seven İki İnsanın Hüzünlü Hikayesi
