Weeks After

W A 07

[W E E K S  A F T E R  VII]

"Ito na ba 'yun?"

Matapos ang ilang oras na paglalakbay, nakarating na din kami sa sinasabi niyang safe place. Wala akong makita kundi ang barbwire na mataas, malamang ay harang, kaso ang iba ay nasira na. Napadako ang tingin ko sa gate na may nakasulat pang 'High Voltage: Beware'.

"Hindi ko alam." May kinuha siya sa bulsa, 'yung cellphone niya siguro. "Pero ito 'yung lugar na sinabi ng nag-text sa'kin."

"Hindi kaya pinaglalaruan ka lang no'n?" I observed the surroundings carefully. Wala akong maramdamang buhay sa likod ng bakod na 'to. If there is, they should notice us. "What do you think?"

"I had no idea, too."

"Tutuloy pa ba tayo?" Doon ako tumingin sa kan'ya. Gabi na rin, at wala na kaming mapupuntahan. Nag-aalangan pa siyang tumingin sa'kin pero sa huli, tumango din.

Hinawakan ko ang kadena ng gate at napairap dahil ang tibay ng pagkakalagay. Luminga-linga ako, naghahanap ng pwedeng daanan. Then I saw him entering broken part of the wire fence.

Nang makapasok siya, pinagpagan pa niya ang sarili bago muling in-obserbahan ang paligid. Tahimik naman akong sumunod sa kan'ya.

Mga abandonadong gusali lang ang makikita dito. Sa tingin ko, dati itong pagawaan. I am not sure, though, but base on structures, I guess it is.

Hindi ko din alam kung nasaang lugar na kami. Bukod sa madilim, hindi ko din saulado ang pasikot-sikot ng lugar namin dahil hindi naman ako pala-labas.

Holding my flashlight, I tried to look for somewhere I know is safe. Muntikan pa akong matumba nang mapatid sa naka-usling bakal. Bumuga na lang ako ng hangin, pilit inaalis ang namumuong tensiyon sa aking dibdib.

Nakasunod lang ako sa likod niya habang siya naman ay tahimik na naghahanap din ng lugar na pwedeng paglipasan ng gabi.

I just found myself following him when he entered a building. Napa-ubo ako ng mahina nang bumungad ang alikabok nang buksan niya ito. Sa tambakan pa ata kami napunta.

Nilibot ko ang mata ko sa paligid habang naka-takip ang kamay sa ilong. Nakakalat ang mga upuan na plastik. Ang iba ay sira na ang paa. Pumapasok ang liwanag ng buwan mula sa nakasiwas na binta. Nakita ko namang isinara niya ito kaya muling nagdilim ang paligid.

He inspected the surroundings, and I searched for a switch. Napadaan ang ilaw ko sa tambak ng mga panlinis, patunay na sa storage room nga ang napasok namin. So, definitely, walang ilaw dito.

I heave a sigh before sitting on the floor.

"It's safe. We can stay here just for tonight. Tomorrow, we'll continue searching for the quarantines." Tumango na lang ako bago ko naramdamang umupo siya sa tabi ko.

Tahimik lang kaming pinakikiramdaman ang isa't isa. Night is the only time where I felt peace and bothered at the same time. Nakakatakot ang mga pangyayari at hindi ko alam kung hanggang saan kami aabutin ng pagtatago namin.

Nakaupo ako habang iniisip ang lahat ng nangyari. How the world, which is the only planet where human exist, became the biggest graveyard in the universe.

I can't stop myself from smiling faintly. I am proud of myself for surviving up until now. Isa ako do'n sa mga taong kahit nawalan ng pag-asa, patuloy pa ring ipinaglalaban ang buhay.

Medyo napalayo ako kay Rehan nang magsindi siya ng sigarilyo. Wow, he have stocks, I guess.

Nakita ko namang napatingin siya sa'kin sandali dahil sa paglayo ko. Nang mapagtantong ayaw ko sa amoy ng usok, agad niya itong binaba at inapakan. He sighed, and I can't help but to feel guilty.

"Pwede ka namang manigarilyo. Lalayo muna ako." I was about to stand when he talked, making me sit again.

"Hindi na. Baka sa tuberculosis naman ako mamatay. Kaya ko naman sigurong tiisin 'to. Ngayong gabi lang naman." Then he rested his head on the wall.

I was staring at him, and I can't help but to admire his features. Honestly speaking, he had the looks that everybody will kneel just to have. From his thick brows that always furrowed whenever I am saying shits. His pointed nose that I envy the most. And his perfect shape of face. Mas nakadagdag pa sa appeal niya 'yung ilang dumi sa mukha niya. Para siyang sundalo na kagagaling lang sa giyera.

"Aren't you informed that staring is disrespectful?" I came back to my senses when he talked, his eyes are still closed. I was thankful that we're on dark because he won't see how my cheeks turned red.

"Nagtataka lang ako kung paano mo nagagawang labanan ang mga zombies. May training ka ba tungkol sa mga gan'yang bakbakan?" I tried to save myself. Nadinig ko naman ang pagtawa niya ng mahina.

"Kahit sino naman, kayang lumaban ng gan'on. Siguro, kapag gusto mong mabuhay, magagawa mo ang kahit ano." Parang may pinaghuhugutan pa siya nang banggitin niya ang mga 'yun.

"Hindi rin." I countered. "Kahit na gusto mong mabuhay, kahit mahina ka, wala ka pa ding magagawa. Especially when it's your time already. Kahit gaano mo pa kagustong mabuhay, kapag ayaw na ng mundo sa'yo, wala ka nang magagawa. Bye-bye na lang."

It was followed by silence. Nakangiti lang ako habang nakatanaw sa malayo. Hindi ko alam kung anong ginagawa niya pero tahimik lang din siya. Was he asleep?

"Malalim na ang gabi, kailangan mo nang magpahinga. We have to leave this place as early as we can." I heard him talked again. His voice is so deep, and it echoed inside my ears, to my mind. I smiled again, closing my eyes.

"Goodnight." I wished him before resting myself on the wall.

It's been a tough day for us, and we really both need rest. Later that night, I fell asleep on his shoulder.

Pero hindi ako handa sa nangyari kinabukasan. Hinding-hindi ako magiging handa sa mga kaganapan.

"Tangina..."

Napamulat ako ng mata nang marinig ang mahinang pagmura ni Rehan. I looked at him and saw how his eyes went wide, and his mouth went agape. Because of that scenery, my heart was flooded with unexplainable feelings. I just felt my heart pounding.

Agad akong tumayo para makita ang bagay na kinagulat niya. Napatakip na lang ako ng bibig sa nakita.

'Yung pinto na pinasukan namin, may mga nakaharang na na zombie. Hindi man kita ang mga mukha nila dahil sa malabo ang salamin na nakaharang, batay sa anino, masasabi naming mga infected ito.

Tiningnan ko naman ang bintana at gan'on na lang ang pagbagsak ng pag-asa sa katawan ko nang makitang meron din do'ng nakatayong tumpok ng zombie.

We were trapped.

Nasa loob kami ng gusali habang pinalilibutan ng mga infected na wala kaming idea kung saan nagmula.

My body trembled as I feel my chest tightened. Naramdaman ko na lang ang paglapit ni Rehan para hawakan ang kamay ko pero hindi ko maalis ang tingin sa harapan.

"Makakalabas tayo ng buhay dito, okay?"

Pero kahit anong sabihin niya, hindi pa rin maalis sa isip ko ang mag-isip ng mga bagay. My mind is creating scenarios that added up the cold feeling I feel.

How can we survive when piles of zombies are waiting outside to chase us and eat us alive?