Weeks After

W H A 09

"Okay ka lang ba?"

Hindi ko na hinintay na abutin ni Rehan ang kamay ko at kusa na lang akong tumayo. They both look tired because of that fight. May nakakalat pang dugo at pawis sa katawan nila pero mukhang wala lang sa kanila 'yun.

Rehan's eyes then dropped on my shoulder and I saw how his worry eyes became empathetic. I pursed my lips and averted my gaze. Laelyn is, of course, looking at me without emotion.

"We need to find a cure for that. I am sure those who's behind everything had cure." I bowed my head, feeling a light sting on my chest. I am not sure with my life anymore. The only thing I wanted is for this to end. "Kailangan nating magmadali para makarating tayo sa dulo ng bayan na 'to."

We had no choice but to nod our head. Wala na kaming panahon para magpahinga dito. Time is not ours, and we aren't sure if any moments from now, there are more zombies who's going to attack us.

Muli akong lumingon sa mga zombie na napatay namin bago ako nagpakawala ng buntong-hininga. I can't believe I actually defeated a sprinting zombie.

"Tara na." Nauna na akong maglakad at kaagad namang pumantay ang dalawa sa'kin. Maingat ang mga mata namin mula sa paligid para sa mga posibleng panganib.

Patuloy lang sa pag-ihip ang hangin kaya medyo nililipad na ang buhok kong naka-puyod pa din pataas. Mas matataas na building na ang nandito, sa tingin ko'y nasa fifteen storey ang pinakamababa kaya alam kong nasa gitna na kami ng siyudad.

There is no signs of zombies, I can't even feel there are one. It was just our footsteps, whistle of the wind, and swaying of leaves that can be heard.

"Sa tingin mo, ilang oras pa bago tayo makarating sa dulo ng bayan?" Mayamaya ay nagsalita si Rehan. Mukhang si Laelyn ang kausap niya.

"Kung wala na tayong makakasalubong, makakarating tayo do'n sa loob lang ng trenta minutos. Pero kung marami pa at ipagpalagay nating mas malalakas kesa sa mga zombie kanina, baka abutin tayo ng paglubog ng araw." Laelyn stated with her unbothered about the thing.

"Mukhang malabo ang nauna mong sinabi. Siguradong pinakawalan ng mga taong 'yun ang mga malalakas na uri ng zombie dito sa lugar na 'to para masiguradong mauubos tayong mga nakaligtas." Rehan talked again.

They are so smart that they deceived us all. They are great in making us believe that this place is really safety. They are probably now laughing as they watch how those so-called survivors got killed again.

"Sa tingin niyo, iilang uri pa ng zombie ang makakasalubong natin?" tanong ko sa kanilang dalawa.

Nakasalamuha ko na ang mga normal na zombie, ang Collosal-like zombie, ang tentacle zombie, Night Vog at sprinters. Ilang zombie pa ba ang kailangan naming makalaban?

Meron pang isa. 'Yung titan na zombie na gumiba sa pader kanina. I am not sure where he is now but I am aware that he's still lurking inside the city. Hindi malabong makalaban namin 'yun habang naglalakad kami.

"I don't know. Pero sigurado akong marami pang iba. At hindi lahat ay nasa siyudad." Maybe she's pertaining to that damn association. "Hindi ko alam ang kakayahin ng mga scientist at ang mga kaya nilang gawin para sa kapangyarihan."

"Ang kailangan nating gawin ay maging handa pa para sa mga mas malalakas na uri nila. Their numbers, their abilities. We are clueless with everything so we have to be careful."

Nagpatuloy lang kami sa paglalakad habang nag-uusap ng iba't ibang bagay. We distracted our selves with different things for us to avoid negativities.

We talked about our life before the apocalypse happened. I don't know if this is the first time we opened up to each other.

Mukhang pareho-pareho namang masasaya ang mga buhay namin bago ang masalimuot na pangyayari sa mundo. Mas lalo ko tuloy si Mama dahil sa usapan namin. Hindi ko man lang siya nabigyan ng maayos na libing.

"Sandali."

We halted our feet when Laelyn suddenly spoke. Nakatingin lang siya ng deretso pero mukhang hindi mata ang pinapagana niya. Her face and eyes is so focused that I am afraid to distract her so I didn't dared to ask her.

"Someone is following...us."

I froze because of what she said. Agad kong nilibot ang paningin ko sa paligid para tingnan kung sino o ano ang tinutukoy niya.

"Is he a human?" I asked, horrified.

"No, he is not." Napalunok na lang ako ng laway dahil sa sinabi niya. If it is a zombie, it already attacked us kanina pa lang. Pero hindi siya tao. "Isang beses ko nang nakita ang mata niya. It's crimson."

Mas lalo akong kinilabutan sa sinabi niya. Nagsimulang maglikot ang mata naming tatlo sa paligid, umaasang mahahanap ang tinutukoy ni Laelyn.

"Maybe he's a zombie. Isang kakaibang zombie."

Kung totoo man ang sinasabi ni Rehan, anong uri ng zombie naman ang meron ngayon? Sigurado akong malakas ang isang 'to dahil kung ordinaryo lang siya, kanina niya pa kami sinugod.

Sa kalagitnaan ng paghahanap ko, nahagip ng mata ko ang isang anino na mukhang nagtatago sa likuran ng isang puno sa tabi ng building. Kaagad din itong nawala kaya nanliit ang mata ko.

"Kailangan na nating umalis bago pa---,"

Hindi pa man natatapos ang sasabihin ni Laelyn, kaagad may lumabas na zombie sa likod ng puno kung saan ko nakita ang anino kanina.

Napaatras pa kaming lahat dahil sa itsura nito. Parang anino na nga lang siya dahil sa maitim nitong katawan. Umiilaw pa ang mata nitong lumilitaw dahil sa dilim ng aura niya. May nakikita din akong usok na lumalabas sa katawan niya.

"Diyan lang kayo sa likod." Rehan guided both of Laelyn and I at his back, still not cutting the eye contact to the entity. Humakbang ito palapit sa'min kasabay ng paghakbang namin patalikod.

Muling humangin ng mahina pero tama lang para liparin ng bahagya ang buhok ko. Nililipad din ang ilang dahon sa pagitan namin ng kalaban na nakadagdag sa kilabot na nararamdaman ko.

"Kamatayan...kamatayan..."

Tumaas ang balahibo ko sa katawan nang paulit-ulit niyang banggitin ang salitang kamatayan na para bang 'yun lang ang alam niyang salita.

"Kamatayan...para sa lahat..."

Napatid ang paghinga ko nang sumilip ang isang mala-demonyong ngisi sa labi niya.