Weeks After

W H A 14

"Kimberley! Kimberley!"

Nang makapasok si Nate, ako kaagad ang tinawag niya. When he found where I am, he immediately come near. Nakayakap lang ako sa tuhod ko habang nakapatong ang mga paa sa upuan.

I looked like a lost, crying kid. Lumuhod siya sa tabi ko at kung ano-ano ang tinanong. Rehan is probably the one who's driving the bus since Laelyn is shooting those mobs from the window.

"Shit, it's spreading fast." Inalis niya ang mga buhok na humaharap sa leeg ko kaya nakita niya na ang mga ugat na gumagapang do'n.

I felt dull, but the tears won't stop falling from my eyes. As if with that, I am going to be cured. I've been through a lot, bakit kung kailan malapit na kaming makarating sa main goal, saka pa ako magiging zombie?

I already knew I will turn into one, but not this fast! I don't want to die yet.

"Hey, Kimberley, you hear me?" Napabalik lang ako sa sarili nang tapikin ni Nate ang pisngi ko. Bumuntong-hininga pa siya saka ako tiningnan ng deretso sa mata. "Makakahanap tayo ng gamot diyan, okay? Trust me. For now...just hold on. Fight for us, your friends, okay? We'll get through this apocalypse."

No words can made me okay now, I guess. Words weren't powerful in these kind of times. Comfort is not with what your mouth spits.

I don't need words.

I need assurance.

Even though it's indefinite.

Umayos ako ng upo nang maramdaman na naman ang paggapang ng ugat sa leeg ko. Bahagya pa akong napa-ungot dahil sa sakit na ginawa no'n.

I clenched my fist and shut my eyes tightly as I tried to make my heartbeat normal again by doing breathing exercise. Nang magmulat ako, liwanag lang ang nakita ko kaya muli akong pumikit. I blinked many times before my vision became proper.

"Fuck..."

"I-It's..." okay. I can't talk. Something is on my throat. Minulat ko ang mata ko at tiningnan si Nate na noon ay bakas na bakas na ang takot sa mata. "It's okay..."

"Padaan!" Kahit na nanlalabo na ang pandinig, naulinigan ko pa din ang boses ni Laelyn. Para siyang otoridad kung makasigaw kaya kaagad namang tumabi si Nate.

"A-Anong gagawin mo, Laelyn? Delikado 'yan! Baka hindi kayanin---,"

"This is the least thing we can do for now. We have to keep her safe."

"We have to keep her alive! That's a two different thing!" Nakakarindi ang ginagawa nilang ingay at may kung ano sa'kin na parang gusto silang sugudin, pero pinigilan ko ang sarili ko.

"Keeping her safe, is keeping her alive. Are you stupid?" Laelyn's seems pissed of something. "Just stay there and trust me."

Pagkatapos no'n, wala na akong narinig na kahit ano. Hindi ko na rin mamulat ang mata ko dahil parang ang bigat-bigat no'n sa pakiramdam.

"Ahhh!"

I shouted in pain when I felt something pierced on my neck. Napamulat ako at nanlalaki ang mga mata na tiningnan 'yun.

They injected something in me! A colorless liquid. Napapikit na lang ako nang tuluyan na 'yung iturok ni Laelyn.

Pinakiramdaman ko ang sarili ko. Something is running inside my body and gradually, I feel light. Para akong nabunutan ng tinik. The heavy feeling vanished.

"A-Ano 'yung t-tinurok mo..."

I was panting and sweating at the same time as I asked that question. If that's the cure, then why didn't she injected me that immediately when she learned I was infected?

"That's a medicine that reproduce white blood cells in your body. You're still infected, don't be too happy. Pinapabagal lang niyan ang pagkalat ng virus. At the end, you will still turn into one." Parang wala lang sa kaniya ang mga sinabi niya. "The viral apocalypse has no cure."

I nodded my head. Kung hindi niya naiturok 'yun kanina, naging zombie na din ako. Pero kahit naman naiturok niya 'yun, magiging zombie pa din ako. I had to face the reality.

Lumunok ako ng laway at napasandal sa inuupuan ko. Laelyn excused her self and went in front. Nate stayed, watching my moves. He looks like a bodyguard there, making me chuckle.

Nasa gubatan na bahagi na kami ng siyudad kaya medyo madilim ang paligid ang paligid. Matataas kasi ang mga puno na nandito kaya gan'on, pero maganda naman siya tingnan.

Kung ligtas nga lang sana, bumaba na ako para magpahangin. Kung nasa ibang sitwasyon sana kami, mas gugustuhin kong manatili sa ganitong lugar.

Pero hindi. Wala ng ligtas na lugar ngayon.

Muli kong ipinikit ang mga mata ko para magpahinga. Nakakapagod maglakad, tumakbo at makipaglaban. Ngayon na lang ata ako makakapagpahinga ng matagal.

Ang tunog ng bus ay nakakakalma at para ako nitong hine-hele. I can feel myself on the verge of sleeping. My eyes became heavy, and before I knew it, everything turned black.

"Project Amdis..."

I opened my eyes and a bright white light welcomed my sight making me put my arms in front of my face. Wala akong makita kung hindi liwanag.

"Project Amdis..."

Nakarinig ako ng parang android na babae na nagsalita kaya nilibot ko ang paningin ko. Ngayon ko lang na-realize na nakahiga pala ako sa sahig at nakasuot ng hospital gown.

Dali-dali akong tumayo at sumigaw pero walang boses ang lumabas sa'kin. Namatay ang ilaw pero may liwanag pa din na naiiwan.

Hanggang sa bigla na lang naging salamin ang nasa paligid ko kaya bahagya akong napaatras nang makita ang maraming repleksyon ko.

"Project Amdis...why did you leave Nyasaaa?"

Para akong tanga na umiikot-ikot at tinitingnan ang paligid kahit na puro sarili ko lang naman ang nakikita ko.

"Where am I?!" I shouted in frustration.

Mayamaya lang ay bigla na lang akong napatakip sa tainga ko. Nakakarindi kahit na wala naman akong tunog na naririnig! Parang pinupunit ang tainga ko sa sobrang sakit!

Ilang segundo lang 'yung nangyari pero nanatili pa din akong nakaluhod sa sahig.

"Project Amdis...who are you working for?"

"Sino ba kayo?! Anong kailangan niyo sa'kin?!"

Again, there is that deafening waves that penetrates my hearing! Sumisigaw ako sa sobrang sakit at basta na lang napasalampak sa sahig dahil sa sobrang panghihina.

Ano bang kailangan ng mga 'to sa'kin? Sino si Amdis? Ano ang Project Amdis?

"Remember that every part of you came from Nyasaaa. Project Amdis, you can never escape. We are you; you are us."