Weeks After

W H A 03

"Prepare yourselves."

I played with the katana on my hand as I watched how the zombie assembled in front of us. Their numbers is unbelievable. Parang kapag pinapatay sila, mas lalo lang silang dumadami.

Hindi pa nila kami nakikita kahit na ilang metro lang ang layo namin sa kanila. They are sniffing the air as if with that, they can find a better dinner to ease their craves and hunger for flesh and blood.

We are aware that we can't just pass away that mobs without them noticing us. We have to fight them, or we'll be trap here forever.

But how? We are lacking with armors, with weapons. We can't just attack them with our bare self.

"So, what are we gonna do now? Just stand here and play idiot while waiting for the mobs to devour our bodies?"

Wala akong maisip na paraan para makatakas sa kanila. They maybe weaklings but their number can turn us down. Isang ingay lang na manggaling sa amin, katapusan na kaagad.

"Can you shut up, Finlay. I'm trying to think." Azi made him shut up as he stared back at those dead bodies. "Hindi tayo puwedeng um-iba ng daan dahil mas lalong magiging delikado."

At saka sa lawak ng siyudad na 'to, hindi malabong maligaw kami habang naghahanap ng ibang daan. Baka mas malalakas na zombie din ang makalaban namin kung sakali.

"Kung susugudin naman natin, alam niyo naman siguro ang kalalabasan." His voice sounds hopeless. He scratched his chin, thinking of what to do.

"Paano kung i-distract natin sila?" I suggested, making them look at me with questioning face.

I sighed, trying to explain my point.

"Kunwari ako, sisigaw ako para makuha ko ang atensiyon nila, tapos kayo, kapag hinahabol na ako ng zombie, puwede na kayong tumakbo palayo."

"So, iiwan ka namin sa kanila?"

"Uh-ha. Mga walkers lang naman sila, at kung makakatakbo man, hindi gan'on kabilis. Hindi ako mahihirapan sa kanila."

Kaso, hindi ako sigurado kung makakasunod ulit ako sa kanila kung sakali mang gagawin ko ang plano. Walang kasiguraduhan na makakasama pa ako sa kanila kung makakaligtas sila.

And that's okay.

All throughout my journey, I am always the one who's saved. Ano ba naman 'yung tumulong ako kahit papaano, 'di ba?

Saka hindi ako papayag na sila lang ang makaligtas. Ipapain ko ang sarili ko pero sisiguraduhin ko pa din na makakas-survive ako. Marami pa akong gustong makita.

I wanted to see face to face those people who ruin the world. I wanted to see their downfall.

Maaring hindi ako ang maging katapusan nila, pero sisiguraduhin ko na masasaksihan ko kung pa'no sila bumagsak.

"What? Are you doing this to prove yourself?" I raised a brow at him, before flashing a smirk.

"Stop spitting nonsense, Aziel. I am doing this for my own good. Wala naman akong kailangan patunayan sa'yo." Hindi pa rin nawala ang ngisi ko nang humarap sa mga zombie.

"Delikado ang gagawin mo, Kimberley." Binalingan ko ng tingin si Beal dahil sa sinabi niya saka maliit na ngumiti.

"Lahat ng bagay sa mundo, naging delikado na, Beal. We must face it." I tapped her shoulder.

"Okay then, if you want to die, then go. No one's stopping you. Nakakapagod ka na rin saklolohan."

Harsh, ah.

"Ngayon, ito na ang plano." Nilagay ko sa balikat ang katana at humarap sa kanilang lahat.

"Gusto kong magtago kayo. Do'n sa lugar na hindi kayo makikita ng zombie habang dini-distract ko sila." Hindi nakikinig si Azi sa'kin at nakabaling sa iba ang paningin niya. "Kapag naubos na sila at nakita niyong ligtas na, puwede na kayong magpatuloy."

I released a sigh. Kung makapag-sabi ako ng plano, parang ang dali-dali lang gawin.

Nakakatakot.

Nakakakaba.

Paano kung hindi ako makaligtas?

Napailing na lang ako sa sariling isip. Mababaliw na ako sa mga nangyayari. Wala pa man ay dumadagundong na naman ang dibdib ko dahil sa kaba.

"At anong mangyayari sa'yo?" Finlay asked me after a moment of silence.

"I'll run my ass out." I said confidently as if that was the easiest thing to do. "Don't worry, I will survive."

Nakangiti ko ulit na hinarap ang mga zombie. Unti-unti nang lumulubog ang araw mula sa kalangitan. The blue sky is now covered with crimson, and orange clouds. Unti-unti ding sumisindi ang mga street lights.

"Magtago na kayo." Beal, Finlay and Riggs immediately followed my words but Azi remained to where he's standing. Tumaas ang kilay ko sa kaniya.

He chuckled lowly and before I knew it, he went to hug me. I froze there, not knowing what to do.

"Mag-iingat ka. Maghihintay kami."

Muli akong ngumiti pero ngayon, ngiting masaya na at hindi pilit. Humiwalay siya sa'kin at nagsimulang maglakad papalayo. The three is waiting for him behind the building.

Nang makitang nando'n na silang lahat, bumuntong-hininga ako at inayos ang sarili ko. May nakapa din akong isang baril sa tagiliran ko na malamang, si Azi ang naglagay.

Napangisi ako saka humarap sa mga zombie. Pinaglaruan ko ang katana kasabay ng pagbukas ng street light banda sa'kin.

I smirked as the light touches my skin. Ngayon, alam kong nakikita na ako ng mga ito dahil sabay-sabay silang gumawa ng ingay.

Their mouth opened and without wasting any second, they ran towards my direction. Hinugot ko ang baril at sunod-sunod na nagpaputok kaya ilang zombie din ang natumba.

Nang papalapit na sila, kaagad akong tumakbo palayo kila Aziel at sa mga kasamahan namin.