W A 09

536 29 2
                                    

[W E E K S  A F T E R  IX]

"Don't you really want to treat your wounds?"

I grimace when Nate asked again. He fucking asked that for like 10 times. Pinigilan ko na lang ang umirap. Napatingin naman ako sa sugat ko. Tumigil na ang pagdugo no'n, pero nararamdaman ko pa din ang hapdi.

Punyeta talaga.

"May alcohol ka?" He immediately handed me the alcohol. I thanked him before opening it. Basta ko na lang binuhusan ang sugat ko. I flinched because it hurts! "Ayan, salamat." I am wincing all the time because of the pain but I was able to handle it.

Aksidente namang nagtama ang paningin namin ni Rehan mula sa side mirror. Nakasakay siya sa shotgun seat habang ako naman ay nasa passenger. He's looking at me with worry in his eyes, but I smiled and gives him a thumbs up to let him know that I am fine.

"Napakatarantado kung sino man ang nagpadala ng mensahe na 'yun sa'kin." Came from the emo girl. My forehead knotted. That means, we both received a message, and it states something that both of us lead to that place. "Hindi na lang siya mamatay."

"Nakatanggap ka din ng mensahe?" Rehan is looking at her with confusion. Tumaas naman ang kilay ni emo girl. Sa rear view mirror ko pinapanood ang reaksyon nila.

"Paulit-ulit?" I even saw her rolled her eyes, earning a chuckle from me.

Thinking of that thing, an idea popped in my mind. My eyes squinted as realization hit me. A sarcastic smirk plastered on my face.

Malaki ang posibilidad na naunahan kami ng zombie sa safe place, pero hindi din imposibleng sinet-up kami.

And whoever did that, I know that they also did something on what's happening on Earth.

The whole time, we were all silent. Nasa labas lang ang paningin ko, iniisip ang posibilidad na ang taong pinanggalingan ng message ay may koneksyon sa mga kaganapan.

Mukhang may idea na din na tumatakbo sa isip ni Rehan dahil mas naging tahimik siya. Nate, on the other side is sleeping while the emo girl is driving. I still don't know what her name is.

"'Te, anong pangalan mo?" I don't know where I got the courage to ask her. From the mirror, I saw her glanced at me for seconds. "Ask lang, bago mamatay." Mahina pa akong tumawa pero mukhang ako lang ang nakakuha ng humor. Rehan is frowning at me while emo girl remained her emotionless expression.

"Laelyn." Minutes later, she talked. Napatango naman ako. I really don't expect answer from her but I guess, it's my lucky day.

Hindi ko na alam kung saang daan na ang binabagtas namin pero ma-puno na banda dito. Natatakot akong baka bigla na lang may lumabas na mga infected mula sa gubat at harangin kami.

Mayamaya lang naririnig ko ang pag-hum ni Laelyn. The two boys were sleeping and I think, she also think I am kaya malaya siyang nakaka-kanta.

Her voice is soft, contrasting her physical appearance. Her lips had darker shades, and her skin tone is paler. Her hair is charcoal black, and her eyes is also dark-deep. Para talagang siyang si Winter sa aespa don' sa Savage, mas mahaba lang ang

Umiwas ako ng tingin nang bumaling siya sa'kin. Ang talas talaga ng niya makatingin. Siya 'yung para kang kakatayin kahit sa tingin.

"Hindi ka matutulog? Kailangan mo ng lakas." Mayamaya lang ay nagsalita siya. Muli akong tumingin sa kan'ya ngunit hindi na siya nakatingin sa'kin.

Weeks AfterWhere stories live. Discover now