Weeks After

W H A 10

"Kamatayan...para sa lahat..."

Rehan gripped the bat he's holding tighter as he stared at the approaching dark entity. Patuloy lang kami sa pag-atras pero alam naming lahat na walang magagawa ang pag-atras namin sa kapag sumugod na siya.

"Ako'ng bahala dito." I almost laugh at Rehan's word but I refused to.

"You know you can't do it alone, bastard." Laelyn also positioned the metal pipe she's holding. "Stay at the back, kid. You can't fight, your shoulder will hurt."

I hated myself for being like this. I wanted to fucking help but I know if I tried, I'll just be a burden. Magiging sagabal at pabigat lang ako kapag pinilit ko pa ang sarili ko kaya wala na akong nagawa kundi tumango at manatili sa likuran.

I'll just pray for His guidance.

"Kamatayan!"

He started attacking the two but they swiftly avoided him. Naghiwalay ang dalawa. Pumunta sila sa magkabilang gilid ng itim na zombie kaya napapagitnaan nila siya.

Hindi pa rin nawawala ang ngisi niya nang atakehin niya si Laelyn. The woman immediately blocked him using the metal pipe and tried to hit him but he was just so fast.

Parating nasasangga ng zombie ang atake ni Laelyn kaya sumugod si Rehan mula sa likuran niya sa pag-aakalang hindi ito mapapansin ng kalaban dahil abala ito sa harapan niya.

But he's wrong about that.

Nang makalapit, kaagad sinipa ng zombie patalikod si Rehan kaya tumalsik ito sa malayo at tumumba sa lupa. Kaagad akong lumapit pero napatigil din nang muli na namang humapdi ang sugat ko.

Ang kulay itim at asul na ugat ay nagsisimula nang gumapang pakalat sa braso at balikat ko. Napalunok na lang ako ng laway at mahinang dinama ang sakit.

"Ahh!"

Bumalik ang tingin ko kay Laelyn nang marinig itong dumaing. She's now kneeling in front of the zombie while holding her stomach. Tumalsik din ang bakal niya sa malayo.

Humakbang palapit ang halimaw kay Laelyn pero napatigil din nang may tumamang bato sa kaniya. Rehan threw a stone towards him to get his attention.

Mas lalong sumilab ang mata nito sa galit at dali-daling lumapit sa puwesto ng lalaki para atakihin ito. This time, Rehan became more attentive. Ginawa niya lahat ng makakaya niya para hindi matamaan ng kahit anong atake.

I used their fight as an opportunity to go near Laelyn and help her stand up. Dumudugo ang bibig niya dahil na din siguro sa sumuka siya ng dugo kanina.

"Ayos ka lang?"

"Tanga talaga." She rolled her eyes on me before running to her weapon again. Muli niya akong tiningnan pagkatapos niyang makuha ang sandata. "Sabi ko, manatili ka sa likod namin. 'Wag kang mag-bida bida."

Muli siyang sumugod sa zombie kaya napabuntong-hininga na lang ako at pinanood kung paano nila sabay na kalabanin ang iisang halimaw. The monster is faster than them but they made sure that he won't hit them again.

Walang tumatamang sandata sa zombie dahil tumatagos lang 'yun sa katawan niya!

Kaya pala hirap na hirap silang talunin ang kalaban kasi hindi nila matatamaan! Para lang silang kumakalaban ng usok dahil kahit anong gawin nilang hampas, tumatagos lang 'yun sa kaniya.

Hanggang sa muli na namang natamaan si Laelyn sa sikmura kaya bahagya siyang napaatras pero hindi siya tumigil sa paggawa ng atake. Si Rehan naman ang sunod na tumalsik dahil natamaan siya ng kamao ng zombie.

I couldn't do anything but to watch them both suffer, feeling the sting on my heart and my wound.

I closed my eyes as I dismissed all the thoughts in it. Hinawakan ko ng mahigpit ang katana ko at naglakad palapit sa zombie.

If I am going to die with this virus, at least I knew that once, I did something right. Something humane.

"Kim, stay behind! What the fuck are you doing?" I heard their objection but I pretended that I am hearing nothing.

I shouted as I tried to slash the monster but of course, I expected already that he'll just block it. Hinawakan niya ang braso ko at ramdam ko ang lamig no'n.

Napasigaw na lang ako nang bahagya niya 'yung pilipitin. Para akong malalagutan ng hininga habang dahan-dahan na napapaluhod dahil sa ginagawa niya.

As a tear escaped my eyes, I tried to kick his leg which made him let go of my hand. Para 'yung namanhid. Pero hindi pa do'n natapos ang lahat.

Sinipa niya ang mukha ko kaya napasalampak ako sa lupa. Naramdaman ko ang pag-agos ng dugo mula sa ilong ko dahil sa lakas ng impact.

"Kim! Shit!" Hindi ko na alam ang sumunod na nangyari. Basta nakarinig na lang ako ng takbuhan bago ko marinig ang sunod-sunod na lagatukan.

I turned my fist into ball and tried to get myself back. Nahilo ata ako sa pagsipa niya kaya bahagyang umiikot ang paligid ko. My vision is blurry too, but I can still see them fighting in front of me.

Dahan-dahan akong tumayo. Para pa akong lasing nang tuluyan nang mai-angat ang sarili dahil nakayuko lang ako. I blinked many times before my vision became fine.

Nilibot ko ang paningin ko sa paligid at hinanap ang katana ko. I smiled when I still see it. Gradually, I walked towards its direction.

I can hear them shouting at me to stop whatever I am doing but I don't want to.

Kinuha ko ang katana at muling humanda ng pagsugod. Sumigaw ako habang nakaangat ang sandata sa hangin, parang susugod sa digmaan.

Kasabay naman no'n ang pagtalsik ulit ng dalawa palayo sa halimaw. Parang may malakas na puwersa ang tumulak sa kanila.

"Haaa---Ahhh!"

Napaluhod ulit ako nang tumama ang kamao nito sa sikmura ko, sanhi ng paglabas ng dugo sa bibig ko. I groaned in pain but still manage to stand up again and slash him.

It did a damage! Nakita ko ang pagkahiwa niya nang tumama ang espada sa kaniya kaya gumawa siya ng ingay at mas lalo pang nag-apoy ang mga mata niya.

I used that chance to attack him more. Kahit na nanghihina na sa damage na natamo ko, nagawa ko pa ding patamain ang mga hampas ko sa kaniya. He keeps growling with pain as he stepped back.

I don't know what's happening why my katana is the only weapon that can penetrate him, but that thing is least of my concern now.

I just wanted to end him for us to continue our journey.

"Kimberley!"

Umikot ako saka ko muling pinatama ang espada sa leeg niya dahilan para humiwalay ito sa katawan niya. Napaluhod ako matapos 'yun dahil sa panghihina.

Nasunog ang katawan ng zombie na 'yun at unti-unting naglaho na parang usok sa hangin. I smiled in satisfaction.

"Kimberley! Shit, ano na namang ginawa mo! Lagi ka na lang napapahamak!"

Their voices are faggy. I can barely hear what they are talking about. Lumabo din ang paningin ko kaya pumikit ako at muling nagmulat.

"The virus is slowly making her system weak. We need to find a cure for her as soon as possible. Or else, she'll die."