Vampir Kızlar(Melez Çete)

82-) Oyun Başlasın HACK

BüyükMermi

Kış mevsiminin en sevdiğim yanı donuk olması. Soğuk ve ıssız sokakların saf beyazlığı. Siyah botumun yarısı karda kaybolmuştu. Bu beyaz karların yakında kırmızı içinde olması ne üzücü.
Siyah kabanımın ceplerine ellerimi sokup yürümeye devam ettim.
Yüzleşme zamanıydı.

Bugün herkesin toplanacağı bir parti ayarlamıştım. Bana ait olan HardRock barı bugün mükemmel bir parti yaşayacaktı.
Sırıtarak anonim bir şekilde Rüya'ya mesaj gönderdim.

Yem'e gönder:
Bugün pembe yok,siyah var. Sakın pembe giymeye kalkma şeker kız candy.

Yolumun üzerinde olan rastgele bir cafe'ye girdim. Fazla neşeli bir görünümü vardı. Fakat insanın içini ısıtmaya yeterdi. Benlik olmasada.
İçerde sadece 2-3 kişi vardı. O sırada kumral ve tilki gibi güzel gözleri olan bir kız geldi.
"Merhaba, hoş geldiniz."dedi tüm içten gülümsemesiyle. Beline bağladığı siyah bir önlük vardı. Eğlenceli ve sanatkar bir tarza benziyordu. Sarı bir tişört ve kot tulum giymişti. Topuz saçlarındaki kahkülün arasına kırmızı bir bandana bağlamıştı. Çilleri ve fındık bir burnu vardı.
"Merhabaa? İyi misiniz beyfendi." Dedi tekrar 32 diş gülümseyerek.

Hafifçe dudaklarım aralandı. Öküz gibi süzmüşüm. "Ah, üzgünüm. İyiyim, ben iyiyim yani . " diyip salak gibi gülümsemeye başladım.
Hızla bir sandalyeye oturdum. Hızla bir elimi alnıma koydum. Neden bu kadar heyecanlanmıştım?
Kız yanıma geldi.
"İyi olduğuna emin misin?" Dedi ve bir kaşını kaldırdı.
Kaşlarımı çatarak ona baktım. Kendime gelmeliydim. "Evet,iyiyim. Espresso istiyorum."
Onaylarcasına kafa salladı. "Nasıl isterseniz." Dedi ve uzaklaştı.

Bu hava beni çarpmıştı. 25 senedir heyecanlanmıyordum. Doğduğumda heyecanlanmışımdır diye düşündüm.
Neyse saçmalamayı kes BüyükMermi.
"Anne,çalışıyorum dedim ya.... Ya cafe'yi bırakıp bu hava nasıl gelebilirim? Bak yine aynı konu. Görüşürüz anne ya.".
Bu o kızın konuşmasıydı. Hafifçe arkama dönüp onu süzdüm.
Beni fark ettiğinde hızla önüme döndüm.

Buraya geliyordu. Elindeki espressoyu masama bıraktı. "Afiyet olsun." Dedi hafif buruk sesiyle.
Tam gidecekken onu durdurdum.
"Asıl sen iyi misin küçük hanım?"
Gözlerini gözlerime dikti. Kafasını onaylarcasına salladı. "İyiyim." Dedi ve uzaklasmaya başladı.
Seni küçük yalancı. Kahvemden bir yudum aldım.
"Aslında değilim" diyen sese sırıttım. Yavaş adımlarla yanıma geldi ve pişman gözlerle bana baktı. Karşıma oturdu.
"Annem işte. Çok utanç verici ama bana sürekli bir talip bulmaya çalışıyor. Ya ben daha 23 yaşındayım." Diyip gözlerini devirdi.
Heyecanlı heyecanlı anlatmaya devam etti.
"Gerçek bir ressam olmak için çok çalışıyorum. Fakat annem bana sürekli ressamlığımla ve cafemle bir ömür mü geçer diye şikayet ediyor. Benim seçtiğim hayat bu." Dedi gözlerini gözlerime kenetledi.

Gülümsedim. "Doğru olanı yapıyorsun. Senin hayatın, basit bir evlilikten ibaret olmamalı. Bu cafe seninse tasarımına bayıldım. Tarzım değil ama neşeli duruyor. İnsana huzur veren bir yapısı var. Seni andıran bir cafe olmuş.". Dediğimde şaşkınlığa uğradım.
Ne dedim ben son cümlemde?
Huzur veren bir yapısı var seni andırıyor dedim. Bu ne hız?
Kızın yanakları pembeleşmişti. Utançla gülümsedi. "Bunlar benim için çok önemli cümleler. Senin gibi düşünen biriyle tanışmak güzel. Bu arada ben Öykü.". Dedi ve elini uzattı.
Küçük ve güzel ellerine baktım.
Elini tuttum. "Ben de..."
BüyükMermi mi diyecektim? Beni böyle bilmemeli. Gerçek adımı da söyleyemezdim. Yalan söylemek en iyisiydi.
"...Tuğkan." dedim ve narin elini tuttum.
İçten bir gülümsemeyle bana baktı. "Çok güzel bir isim.".