Vampir Kızlar(Melez Çete)

74-) KATİL

NF-THERAPY SESSİON(TURKCE)

"Terapi ise gerçeklerden ibarettir. Bu benim için terapi."

~Müzik eşliğinde başlayalım.

Doruk

Hayatımı merak mı ediyorsunuz?
Etmeyin.

Nisan'ın uykuya dalmasıyla elimi saçlarından yavaşca uzaklaştırdım.
Son kez yüzünü süzdüm.
Daha fazla bakarsam sarhoş olacaktım.

Hızla hastaneyi terk ettim.

Sessize aldığım telefona baktım.
Mete yine arıyordu.
İhanet eden dost.
Yüzleşme vaktiydi.
Telefonu kulağıma koydum.
"Belanımı arıyorsun?".

"Doruk'u arıyorum.",dedi karşıdaki ses Mete.
Yüzümde mimik oynamadı.
"Ne s*k istiyorsun?".

Mete duraksadıktan hemen sonra,"Şu an buluşabilir miyiz?Her zamanki yerde.".

Çenemi sinirle kastım.
Bodrum'dan buraya küçükken hep birlikte gelirdik ve o her zamanki yerde takılırdık.

Telefonu sertçe kapattım ve motoru çalıştırdım.Madem Bodrum'dan buraya geldi,büyük bir sebebi olmalıydı.

***

Kız kulesi.
Anılarda yaşayan bir kuleden ibaretti benim için. Eskiden fazla kalabalık değildi.
Şimdi geç saat olmasına rağmen kalabalıktı.

Motorun flaşlarını kapatıp hızla motordan indim.

Arkası dönük mavi ceketli biri duruyordu.
"Geldiğine sevindim.",dedi bana dönmeden.
Cevap vermeden adımlarımı yanına yönelttim.
Mete'nin suratına ne ben baktım, ne de o.

Mete gibi bende kız kulesine bakıyordum.

Mete sakin ses tonuyla,"Gerçek dostum kalmadı."dedi.

Soğuk bir ses tonuyla cevapladım,"Sen gerçek bir dost bulamazsın,çünkü gerçek değilsin.".

Mete bana döndü.
"Sen benim kardeşimsin.",dedi dikkatle gözlerime bakarak.
Ellerimi cebime yerleştirip ona döndüm.
"Siktir git Mete."

Mete kıvırcık saçlarını karıştırdı.
"Doruk,hata yaptım. Sen benim kardeşimsin. Doğaç'ı dinlememeliydim. Ne olur güven bana.".
Mete'nin endişeli tavırlarına karşılık vermedim.
Tek yaptığım salaklığını izlemekti.

"Boş yapmayı kes. Sana güvenmemi bekliyorsun. Alice Wonderland'dan mı çıktın?" Dedim nefretle.

Mete sürekli değişen mimiklerine son verdi.
Kaşları kaldırdı,"Alice Wonderland mı?".

Derin bir nefes aldım.

Mete kollarını bağladı.
"Sen Alice Wonderland diyecek bir tip değildin.Benleyken böyle cümleleri söyleyebilirdin aslında ama benden sonra nefret doldun. Yoksa hayatında biri mi var? Yok,bu imkansız.".
Mete elleriyle saçlarını avuçladı.

Psikolojisi gitmiş bunun.

Sesimin tonunu arttırdım."Evet,güvendiğim biri var. Ama hayatımda değil,çünkü o hayatımın kendisi."

Mete gülmeye başladı.
"Hayatın kadar boktan yani.".

Doruk'tan topu alan Mete kaleye doğru gidiyor...

Kaşlarımı dahada çattım.
"Yeni bir hayattan söz ediyorum.Ona laf edecek olursan edecek bir ağzın kalmaz.".

Mete tekrar gülmeye başladı.
İçmemişti ama sarhoş gibiydi.
Bana ne?