Vampir Kızlar(Melez Çete)

84-) Yalnız Kuş (Finale Doğru)

Efe

Toprak ne kadar beni zorlasada gidecektim. Nedenini bilmek istiyordum. Onu değiştiren neydi? Öğrenmem gerekti. Kimden bahsettiğimi belki biliyorsunuzdur.
Toprak ellerimi sımsıkı tuttu ve gözlerime baktı.
"Gitmeni istemiyorum." Dedi ve yanaklarımı avuç içlerine aldı. Yaşlı gözlerle gözlerine baktım.
"Yapmazsam olmaz anladın mı?" Dedim ağlamaklı sesimle.
Toprak derin bir nefes aldı. " Sen benim yalnız kuşumsun. Kimseye ihtiyacın yok. Ben varım. Seni çok üzdüler. Efe lütfen. Gözyaşlarını akıtma." Dediğinde gülümseyerek ona bakmaya devam ettim.
Ben de ellerimi onun yanaklarına koydum.
"Şu an hastanede. Ölüm döşeğinde olabilir. Söyleyemediklerimi haykırmak istiyorum."
Toprak onaylarcasına kafa salladı. "Seninle gelmeme izin ver en azından.".
Kafamı iki yana salladım." Olmaz. Seni arayacağım sevgilim." Diyip dudağına bir öpücük kondurdum.

***

Hastaneye geldiğimde odanın kapısında dikilmeye başladım. Kapıyı açmakta bir an tereddüt ettim.
Omuzlarımı diktim, yere bakan kafamı kaldırdım.
Kapı kolunu açtım. Yavaş çekimle düşünün. İçeri adım attığım anda yatakta üstü çıplak ve makinelere bağlanan babamı gördüm.
Öfkeyle ona baktım. Gözyaşlarım yanaklarımdan süzülüyordu.
Babamın kızgın kaşlarını, annemin yumuşattığı gözlerimin önünden film şeridi gibi geçti. Birbirleriyle dans ettikleri, beni de alıp etrafında döndürdükleri o anılar geçiyordu.
Babam aralık  gözlerle yattığı yerden bana baktı.

Ona doğru yaklaştım ve hızla elini tuttum. Sesli bir şekilde ağlamaya başladım. "Neden böyle biri oldun baba?" Dedim ağlamaklı sesimle. Bir gözyaşı yanağından süzüldü.
Konuşmaya devam ettim. "Annem beni her şekilde kabul etti. Senin mutlu olmanı istedi ama benim istemedi mi? Şimdi burada yalnızsın. O senin yanında olur başından ayrılmazdı. Sen beni kucaklar futbol topu oynamaya çalışırdın. Ben hep düşerdim." Diyip gözyaşlarımla birlikte gülmeye başladım.
Daha sonra duraksadım. " Beni neden kabul etmedin? Şimdi kimimiz kaldı? " diyip elini yanağıma koydum.
"Sokakta kalmama göz yumdun ama benim arkadaşlarım ailem oldu. Sen beni bıraktığın için. Bir miras gözcüsü kadın için.  Sana bağırıp çağıracaktım sözde.  Bunları hak etmedim ben." Dedim ve ağlamaya devam ettim. Babamın gözyaşları süzülüyordu ve gözleri dolmuştu. O sırada içeri hızla Ayşegül girdi. "Halletmem gereken şeyler vardı. Birileri de gelmiş. Mirasa konucak herhalde.". Dedi ve kahkaha atmaya başladı. Babam bu haldeyken nasıl gülebiliyor ve bunları düşünebiliyordu? Babama döndüm, bir şey söyleyecek miydi? Ayşegül sırıttı ve babama baktı." Çeksene şu çocuktan elini." Diyip cama doğru yürümeye başladı. Babam elini yanağımdan yavaşca çekti . Kızaran gözlerle ve şaşkınlığımla babama baktım. Kısık sesiyle konuştu. "Be-ni affet. Oğlum." Dediğinde kafamı iki yana salladım. 
Hızla ayağa kalktım. "Seni asla affetmeyeceğim." Dedim ve hızla kapıdan çıktım.

Kül olur kalbindeki zamanla, yana yana.

Su

Gece Rüya'yı aramanın ardından Samet'le havuz salonunda ikisini bulmuştuk. Yoğun akşam sonrası herkes geç kalkmıştı. Fakat ben çoktan hazırlanmıştım.
"Gidiyorum kızlar." Diyip gülümsedim.
Herkes dağılmış saçlarıyla bana baktı.
Şaşkın suratlara bakmaya başladım. "Birinin hafızasındaki yerimi geri almaya, tabularımı yıkmaya gidiyorum." Dedim ve tüm özgüvenimle evden çıktım. At kuyruğu mavi saçlarımı sallayarak motoruma yürüyordum.

Göksel-Gidemiyorum (Dediğim yerlerde dediğim şarkıları açarsanız daha etkili olacağına inanıyorum.)
Kaskımı dikkatle takıp mavi motorumun gazına bastım.
Poyraz'ın şu an da bir cafede olduğunu biliyordum. Stalkerlık yapmış olabilirim ama sebebi belliydi. Çok heyecanlıyım.
Gülümsemeden duramıyordum. Bugün özel bir gündü.
Cafe'ye geldiğimde kapısında durdum ve motorumu kilitleyip indim.
Kaskımı elimde tutup cafe'ye doğru yürümeye başladım. Keman eşliğinde adımlarım ilerliyordu sanki zihnimde.
İçeri girdiğimde gözlerim onu aradı. Sonunda onu görmüştüm. Gülümseyerek ona baktığımda yanında bir kızın kahkahalarla ona baktığını fark ettim. Çatık kaşlarla oraya baktım.