KAYIP NEFES

I | ORMAN

✨Hepinize Merhaba!

Keyifli okumalar...

NOT: olaylar ve karakterler tamamen hayal ürünüdür!

Ve lütfen rica ediyorum yorumlara başka Kitap, karakter vs isimleri yazmayın. Burası bizim evrenimiz ve bizimle ilgili şeyler olursa sevinirim:)

Başladığınız tarihide buraya yazarsanız sevinirim :)

Yazım yanlışlarım olabilir şimdiden affınıza sığınıyorum:))

I | Orman

KAYIP NEFES

1

"Orman"

Zihnimde, pimi çekilmiş patlamaya hazır bir bomba var.

Kafamın içi, o kadar ama o kadar çok karışık ki sanki dünyadaki tüm sesler beynimin içinde cirit atıyor. Üstümde, bir yığın var gibi bilmiyorum neden böyle ama böyle hissediyorum işte.

Hayatı hep iki yüzlü bulmuşumdur. Gerçi herkes öyle bulmuştur, bir saniyemizin bile ne olacağı belli değil. Bugün bir yerde biri öldü ama başka bir yerdeyse biri doğdu. Bu hayatın kanunu, bu bir kısır döngü. Acaba benim doğduğumda kim öldü? ya da kaç kişi doğdu? Bunlar çok ince uzun meseleler. Bazen yaşaman gerekir, yaşa sadece yaşa.

Ben, öyle yapıyorum çoğu zaman. Şu an da, evimin salonunda,sallanan sandalyemde, ayaklarımı sehpahanın üzerine uzatmış, boş boş gökyüzünü izliyorum. Taki başımın belası seslenene kadar. Ablam, "Efsun bi gelsene ya ne giyeceğimi bulamadım," ablamın sesi evin içinde öyle bir yankılandı ki, ev yıkılıyor sandım.

Hayır anlamıyorum ufak tefek bir kız bu ses onun neresinden çıkıyor?
"Ya Efsun ben kime söylüyorum gelsene kızım bir buraya." sesini duyuyorum duymadığımı mı sanıyor? Ama şuan öyle rahat bir pozisyon yakalamıştım ki hiç kalkasım yoktu.

"Bana ne ya, giy işte üzerine bir tane çaput git," diye bağırdım. Hiç uğraşamazdım onunla, onun kıyafetlerini görünce hayattan yılıyordum. Renk cümbüşü mübarek "Bi kerede lafımı ikiletmeden gel kızım ya," diye söylendi.

En sonunda pes ederek, güzelim rahatımı bozdum ve salondan geçerek yanına gittim. "Ne var?," dedim umursamaz bir tavırla. Ablam ilk yüzüme baktı, sonra vücudumu süzdü ve yüzüme bir kıyafet savurdu. Refleksim hızlı olduğu için, kıyafeti yere düşmekten son anda kurtardım.

"Ne bu be?" diye söylendim, "Kızım ne olacak bu kıyafet; kıyafet bu da Efsun hadi tanışın," diyerek dalgaya aldı beni

"Dila sabrımı sınıyorsun," diye tısladım dişlerimin arasından. Ablam göz devirdi, "Aman be ne olacak akşamki davete sende gel diye çağırmıştım," dedi umursamaz bir tavırla.

Dudaklarımdan histerik bir gülüş kaçtı. "Bazen gerçekten biz seninle kardeş miyiz diye şüphe de kalmıyor değilim" dedim, sinirle.

Ablam gözlerime boş boş bakındı.
"Gelmiyorum ben," diye devam ettim. "Kızım ne olacak sanki, gideceğiz iki saat oturup geleceğiz," dedi Ablam.

"Git o zaman kendin otur, gidip iki saatimi senin o aptal saptal konuşan arkadaşlarınla geçiremem," dedim. Dila hışımla ayağa kalkıp "Vay benim bahtı kara kızım, vay benim soğuk nevalem sen çürüyüp gitmeden seni kurtarmam lazım benim," diye yakınmaya başladı.

Ona sadece sinirli bir bakış atmakla yetindim, anlamıyor mu beni? İstemiyorum, sevmiyorum kalabalık ortamları hele ki yüzlerinde tonla makyajla gezen kızları. Ablam onlar gibi değildi yani en azından onlar kadar süslü değildi. Ama neden öyle insanlarla geziyordu hiç bilmiyordum. Tamam makyaj yapın ama her gün mü yapılır ya?