Belki tam değildik ama hiç eksikte olmamıştık.
Bize bir mezar kazacaktım, sonra ikimizi de öldürecektim. Bu ölüm fiziken olmayacaktı sadece. Ruhlarımız ayrılacaktı ilk önce bizden. Sonra duygularımız terk edecekti bedenimizi. Hayallerimiz bir rüya g...
Beklettim sizi fakat uzun bir bölümle geldim keyifle okumanızı diliyorum:)
Lütfen oy vermeyi ve bol bol yorum yaparak bize destek olmayı ihmal etmeyiniz...
çünkü gerçekten okunma sayısına göre gelen oy ve yorumlar çok az. Lütfen sessizce okuyup kaybolmayın, sizin destekleriniz bana emeğimin karşılığını aldığımı hissettiriyor. 🥀
Beni anladığınızı umuyorum, sevildiniz:)
Yıldızımızı parlattıysak sizi bölümle baş başa bırakıyorum:)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
32. BÖLÜM
"Gülüşlere Sinen Gözyaşları"
Siz kaç günün sabahına huzurla uyandınız?
Ya da huzurla uyanmanıza sebep olan biri veya bir şey olmuş muydu? Sanırım bu yaşıma kadar gözümü huzurla açtığım sayılı günlerden birine uyanmıştım. Bu hayatta bazı insanlar bazı insanların şansı oluyordu. Galiba ben de tüm şansımı Baran'ı bularak kullanmıştım.
Ona kendimi tamamen teslim etmem biraz zor olmuştu ama eninde sonunda olmuştu artık. Gözlerimi açtığımda yanımdaki boşluğu Baran'ın doldurmasını isterdim ama o yoktu. Galiba salondaydı çünkü içeriden takır tukur sesler ve keyifle çalan bir ıslık sesi geliyordu.
Uyanalı neredeyse iki ya da üç dakika olmuştu ve ben aptal gibi tavana bakarak sırıtıyordum. Sol elimi kaldırıp parmağımdaki, ucunda kar tanesi taşıyan yüzüğe bakarak iç geçirdim. Dün gecenin her bir saniyesi gözlerimin önünden geçtiğinde kendimi fazlasıyla utanmış hissetmiştim. Emindim ki onu görünce de kıpkırmızı olacaktım. Fakat gerçek şuydu ki içimde ona uçsuz bucaksız hisler beslerken, dün gecenin hiçbir saniyesinden pişman değildim.
Onun da dediği gibi bazı şeyleri eyleme dökebilmiştik...
İçime titrek bir nefes çektiğimde odanın kapısı açıldı ve bakışlarım oraya kaydı. Baran içeri girdiğinde yüzünde hemencecik bir gülümseme oluştu ve bana doğru gelerek “Günaydın sevgilim,” dedi.
Evet saniyesinde yüzüme kan oturmuş ve alev alev yanmıştım. Utancımı gizlemeye çalışarak gülümsedim ve “Günaydın,” dedim sıcak bir sesle.
“Bak şu an aydı günüm,” dediğinde yatağın kenarına oturarak üzerime doğru eğildi ve dudağıma minik bir öpücük bıraktı. Kara hareleri birkaç saniye vücuduma kaydıktan sonra yüzüme tutunduğunda yavaşça yutkundum. Onun üzeri giyinikti ve dünkü kıyafetleri değildi. Neyseki benim de çıplaklığımı üzerimdeki yorgan örtüyordu.
