Belki tam değildik ama hiç eksikte olmamıştık.
Bize bir mezar kazacaktım, sonra ikimizi de öldürecektim. Bu ölüm fiziken olmayacaktı sadece. Ruhlarımız ayrılacaktı ilk önce bizden. Sonra duygularımız terk edecekti bedenimizi. Hayallerimiz bir rüya g...
Selamlaaarrrr tatlımlar ben geldim yeni bölümle:) keyifle yazdığım bir bölümdü umuyorum ki sizde seversiniz... :) okumaya geçmeden önce yıldızımızı parlatın canlarım, ve satır aralarımızı yorumsuz bırakmazsanız çoook sevinirim şimdi sizi bölümle baş başa bırakıyorum🙃
Keyifli okumalar dilerim✨️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
26. BÖLÜM
"Siyah Kelebekler"
Korkularımı yenmeye başladım mı bilinmezdi ama içimdeki bu kelebek hissinin hiç gitmesini istemiyordum.
Baran öyle biriydi ki tek bir sözüyle ya da hareketiyle ayaklarımı yerden kesebiliyordu. Yabancısı olduğum bu hislerin müptelası olmuştum, çimi kıpır kıpır ediyordu.
Onunla böyle bir duruma geleceğimiz hiç ama hiç aklıma gelmezdi. Onu sevebileceğimi ve en önemlisi onun beni seveceğini hiç düşünmemiştim. Hiç hesapta kitapta yokken girmişti hayatıma sonra benliğiyle sarmalamıştı beni.
O benim karanlık dünyamın ışığı olmuştu...
Kalbim onun için delicesine atıyordu...
Sabah erkenden kalktığımda onun yanından sessizce ayrılmış ve kendi odama geçmiştim. Üzerimi değiştirerek günlük kıyafetlerimden giyinmiş ve aşağı inmiştim.
Aklıma dün onun için aldırdığım kruvasanlar gelmişti ama onlar Ufuk’un arabasında kaldığı için, kapıdaki korumalardan birine rica ederek kruvasan almasını istemiştim.
Onlar kruvasanı getirene kadar mutfağa geçmiş ve güzel bir kahvaltı hazırlamaya koyulmuştum. Aradan yirmi dakika geçtikten sonra kapı çalmış ve hızla giderek açmıştım. Koruma elindeki kese kağıdını verdiğinde ona teşekkür ederek almış ve kapıyı kapatmıştım.
Kahvaltı çoktan hazırdı ve tek eksik Baran’dı. Bugün baş başa kahvaltı yapalım istiyordum, tabii birisi sabote etmezse.
Telefonumdan gelen bildirim sesiyle beraber, arka cebimdeki telefonumu çıkarttım ve mesaja baktım. Çilem WhatsApp’tan fotoğraf göndermişti.
Fotoğraflara tıkladığımda karşıma küçücük ama süt kadar beyaz bir bebek çıktı.
Çilem sarhoş olduğumuz gecenin sabahı alelacele Bursa’daki ailesinin yanına gitmek için yola koyulmuştu. Öğrendiğim kadarıyla ablası hamileymişti ve doğumu başlamıştı. İlk gün sancısı bir gelip bir gittiği için zorlansa da sonunda akşama doğru doğurduğunun haberini almış ve bir kız çocuğunu dünyaya getirdiğini öğrenmiştik.
