Belki tam değildik ama hiç eksikte olmamıştık.
Bize bir mezar kazacaktım, sonra ikimizi de öldürecektim. Bu ölüm fiziken olmayacaktı sadece. Ruhlarımız ayrılacaktı ilk önce bizden. Sonra duygularımız terk edecekti bedenimizi. Hayallerimiz bir rüya g...
Okumaya geçmeden önce lütfen yıldızımızı parlatmayı unutmayın✨️
Sizden ricam sessizce okuyup kaybolmayınız, oy vererek ve satır aralarına bol bol yorum yaparak destek olursanız sevinirim, çünkü okunma sayısıyla gelen oy ve yorumlar çok düşük, bu da doğal olarak modumu düşürüyor beni anladığınızı umuyorum.🥀
Ve Şimdiden hepinize keyifli okumalar:)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
30. Bölüm
"Zemheri"
Asansörden indiğimizden beri aklım o adamdaydı. Deha Eraslan. Benim Baran'ın birini öldürdüğünü sandığım o gece Baran'ın selam gönderdiği adamdı. Ve sanırım tehlikeli biriydi. Aslına bakarsak daha Baran'ın holding dışında ne işle uğraştığını bilmiyordum.
Bunu ona hiç sorma fırsatım olmamıştı. Silahlarla pek bir ilişiği olmasa bile birkaç kez elinde tuttuğuna şahit olmuştum. İki kez biri Ufuk'la diğeri Baran'la beraber olmak üzere silahlı saldırıya uğradım. Ki ormandaki o gece, isminin Hakan olduğunu hatırladığım o adamı öldürmekle tehdit ediyorlardı çünkü sözde Baran'ın hesabına olacak para transferini bir başkasının hesabına yaptırmıştı. Baran’ın olduğu yeri kimsenin bilmediğini -Hakan’dan- başka kimsenin bilmediğini ve birisinin söylemese onun olduğu yeri basacaklarını öğrenmeyeceğini söylemişti.
Kim basacaktı onun olduğu yeri? Ya da en önemlisi sen kimdin ki seninle bir dertleri vardı onların? O gece mafya olduklarını düşünmüştüm. Belki o an bu gözüme çok daha cazip gelmişti. Ve sanırsam gözüme cazip gelen şeyin doğruluk payı yüksekti.
Onunla uğraşan biri olduğunu söylemişti bana ve bunun Deha olduğu açıktı. Çünkü yine başka bir gece de butik otele uğrayarak girdiğimiz odada masanın üzerine kan damlatmıştı. Ve biz o butik otelden çıktıktan hemen sonra silahlı saldırıya uğramıştık. Bize saldıran adamlardan biriyle Deha’ya selam göndermişti. Nikah masasında terk edilen kişi Deha oluyordu.
Bundan emin olmak adına omzumun üstünden bakışlarımı Baran’a çevirdim. “O akşam arabada anlattığın terk edilen adam bu değil mi?”
Baran birkaç saniye yüzüme sessizce baksa da en sonunda onaylar şekilde başını salladı.
Kimdi bu Deha Eraslan? Bence nikah masasında terk edilen arkadaştan daha fazlasıydı.
Baran’ın bakışları sorgularcasına üzerimde oyalansa da pek fazla aldırmamıştım. Odaya geldiğimizde Ufuk ve Dila görünürlerde yoklardı. Birde onlar sevgili olmuşlardı onca şeyin içinde ve ben ne yapmam gerektiğini bilmiyordum.
