Belki tam değildik ama hiç eksikte olmamıştık.
Bize bir mezar kazacaktım, sonra ikimizi de öldürecektim. Bu ölüm fiziken olmayacaktı sadece. Ruhlarımız ayrılacaktı ilk önce bizden. Sonra duygularımız terk edecekti bedenimizi. Hayallerimiz bir rüya g...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
31. BÖLÜM
"Teni Tenime"
İyiydi. Hem de başka bir kadınla baş başa yemek yiyecek kadar.
Telefondaki kadın tam konuşacaktı ki hışımla telefonu kulağımdan çekmiş ve çağrıyı sonlandırmıştım.
"Ne oldu kiminle konuştun Efsun?" diye sordu Ufuk merakla. "İyi miymiş Baran cevap versene?"
Dudaklarımda histerik bir gülüş belirirken başımı salladım alayla. "İyi, hem de çok iyi. Merak etmemizi gerektirecek bir şey yok, çünkü beyefendi kadının biriyle bilmediğimiz bir yerde gününü gün ediyor."
Ufuk sözlerimle dumura uğradığında şaşkınlıkla kaşlarını çatmıştı. "Ne? Nasıl anlamadım?"
Tırnaklarımı iyice derime bastırdığımda diğer elimdeki telefonu da parçalamak istercesine sıkmıştım. "Neyini anlamadın Ufuk? Baran kadının biriyle birlikte şu an. Anlayacağın biz boş yere endişe ettik onun için."
"Ciddi olamazsın!" dedi Dila şaşkın bir tonlamayla.
"Saçmalama Efsun ne kadını?" dedi Ufuk yapmacık şaşkınlığıyla.
O Baran'ın nerede olduğunu biliyordu, hem de en başından beri. Çünkü o her ne kadar gizlemeye çalışsa da beden dili onu ele veriyordu. Telefonla konuştuğum her saniye gerilmişti, bunu tuttuğu nefesinden ve ikide bir dudaklarını ıslatmasından anlamıştım. Bir diğeri ise Baran telefondaki kişinin Ufuk olduğunu sanmıştı. Demek ki daha önce konuşmuşlardı. Bana söylememişti Ufuk nerede olduğunu, kırgınlıkla gülümsedim ona.
"Doğru ben saçmalıyorumdur," dedim umursamazca. Şu an içimden Ufuk'u parçalamak geçse de bunu es geçtim. Ve yüzüme umursamaz bir gülüş kondurdum. İlk önce Baran'la konuşmam gerekti. Tamam kulağımla duymuştum ama gözümle de görmem gerekti.
Peki gördüğümde dayanabilecek miydim? Bilmiyordum. En iyisi gidip yaşamaktı.
Ufuk hâlâ tedirgin şekilde bana bakarken ben Dila'ya dönerek telefonunu verdim. Akabinde hiçbir şey demeden merdivenlere ilerlediğimde Dila peşimden gelerek "Efsun," dedi. O da benimle birlikte merdivenleri çıkıyordu. İçimdeki kopan kıyameti susturmaya çalışmak özellikle dışarıya yansıtmamak benim için zordu.
