Belki tam değildik ama hiç eksikte olmamıştık.
Bize bir mezar kazacaktım, sonra ikimizi de öldürecektim. Bu ölüm fiziken olmayacaktı sadece. Ruhlarımız ayrılacaktı ilk önce bizden. Sonra duygularımız terk edecekti bedenimizi. Hayallerimiz bir rüya g...
Size çooook uzun bir bölümle geldim. Umarım severek ve anlayışla okursunuz.
Sınıra gelince bin küsür kişi okumasına rağmen oy vermeyen çok fazla kişi var. Bu beni biraz üzdü açıkcası. :(
Buradan hayalet okurlara sesleniyorum emeklerimi görmezden gelmeyin lütfen.
O küçük yıldıza basmak bu kadar zor olmamalı diye düşünüyorum. Sizin oy ve yorumlarınız beni motive ediyor bunu unutmayın lütfen🥀😕
Dediğim gibi bölüm çok uzun o yüzden emeklerimin karşılığını almak istiyorum :/
Sınırımız 300+ oy ve 350+ yorum olacak:/
keyifli okumlar dilerim ✨️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
39. BÖLÜM
"Kalbin Çıkmazı"
Hayat hiçbir şeyi senin istediğin zaman vermez. Hele ki bu istediğin mutluluk mu? Unut gitsin çünkü olamayacaksın. Mutlu olduğunu hissettiğin an o mutluluğu birisi senden söküp alacak. Çünkü benim mutluluğumu birisi söküp almıştı. Hem de bunu yapan adam tam karşımda duruyordu.
Söylediği tüm gerçekler bir gecede dünyamı başıma yıkmıştı. Şimdiyse sözleriyle beni cehenneme tutsak eden adam beni ölümden kurtarmıştı. Hem de bu adam aynı zamanda sevdiğim adamın baş düşmanıydı.
Gözlerini benim üzerimde tuttuğu dakikalarda ben anın getirdiği şokla beraber hiçbir şey diyemiyordum. Deha gayet rahat bir şekilde elindeki silahı beline yerleştirdiğinde hemen arkasında dikilen adamı yeni fark etmiştim. Deha ona omzunun üstünden bakıp işaret verdiğinde adam hızla içeri girerek bana doğru gelmiş ve ilk önce ellerimi ardından ayaklarımı çözmüştü.
“Hadi yine iyisin seni ölümden kurtardım.” dedi, ben iplerden kurtulan bileklerimi ovuştururken. İplerin izi çıkmıştı resmen bileklerimde ve fazlasıyla acıyordu bileklerim. Bakışlarım yerde kanlar içinde yatan Veda’tan ayrılarak Deha’yı buldu. Onun da bakışları Vedat’taydı ve nefretle bakıyordu ona. Bu kez bakışları adama çevrildiğinde “Ölmesin şerefsiz daha onunla işim bitmedi,” diyerek bakışlarını bana çevirmişti. Vedat'la ne derdi vardı ki?
Adam onu anladığını belirterek hızla başını salladığında yanımızdan gitmişti. “Ölümden kurtardım seni insan bir teşekkür eder,” dedi bakışlarını bana çevirerek. Onunla aynı havayı bile solumak istemiyordum fakat şu an uysal davransam iyi olacaktı o yüzden “Teşekkür ederim,” dedim kısaca konuşarak.
