Uzun bir bölümle karşınızdayım, keyifli okumalar dilerim 😊
22. BÖLÜM
"Çıkmazlara Sapan Yollar"
#Cem Adrian - Kül
Birisine istediğin kadar bağıra çağıra derdini anlatmaya çalış, o seni duymuyor sanma sadece sağır numarası yapıyor.
Kalbim bir gün duracaktı, bunu biliyordum. Ama ölüm ne zaman kapımı çalacaktı işte bunu bilmiyordum. Birinin benim yüzümden zarar görmesini istemezdim, ama ben bencildim öyle değil mi? Değilsin. Hayır ben bencildim. En çokta sevdiklerim söz konusuyken.
Birinin nasıl sevildiğini bile bilmiyordum ben. Seviyordum birini belki ama hissettirdiklerini dile getiremiyordum. Peki bütün bunların sevgiyle ne alakası mı var? Anlayacaksınız...
Korkunun mu yoksa şaşkınlığın mı bedenimi ele geçirdiğini fark edemediğim saniyelerde, ortamda hüküm süren sessizlik hayra alamet değildi.
Büyük bir şok dalgası vücudumu esir aldığında, maratona koşmuşçasına atan kalbimi yerinden sökmek istiyordum. Onun bir suçu yoktu ama en çok o kırılıyordu.
Titreyen dizlerime sert bir komut vererek indiğim merdivenleri ikişer ikişer, koşar gibi çıktığımda ses çıkartıp çıkartmadığım umurumda değildi. O katil mi olmuştu? Birini gerçekten öldürmüş müydü? Gözlerimle o adamın cansız bedenini görmemiştim ama kulaklarımı uğuldatan silah sesi her şeyi açıklıyor muydu?
Dizlerimin bağı çözülmüş şekilde, ardıma bile bakmadan eve doğru koştuğumda adımın bağırıldığını duydum. “Efsun bekle!” bu Baran’ın sesiydi. Ama hayır onu bekleyemezdim. Ben zayıf, güçsüz bir insan değildim. Belki bu dünyadaki bütün dertleri kaldırabilirdim ama...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KAYIP NEFES
Ficção AdolescenteBelki tam değildik ama hiç eksikte olmamıştık. Bize bir mezar kazacaktım, sonra ikimizi de öldürecektim. Bu ölüm fiziken olmayacaktı sadece. Ruhlarımız ayrılacaktı ilk önce bizden. Sonra duygularımız terk edecekti bedenimizi. Hayallerimiz bir rüya g...