SARCALAR (TAMAMLANDI)

2.9

Gözlerimi açtığımda, yatağımda yatıyordum. Demek ki çoktan eve varmıştık. 

Ayılmaya çalışıyordum ama pek başarılı olduğum söylenemezdi. Hala kemiklerim sızlıyordu. O yüzden biraz daha yatmaya karar verdim. 

Uykum olmadığı için komodinimin üzerinden telefonumu aldım ve geri yatağa uzandım.

Bilmediğim bir numaradan 2 mesaj gelmişti. 

0541: Selam İzgi, Aren ben. 

0541: Numaranı Kerem'in telefonundan gizlice aldım. Ehe. 

Siz: İyi yapmışsın kflshsmshsl. Kaydediyorum numaranı hemen. 

Aren: Bekliyorumm. 

Siz: Heh kaydettim. 

Aren: Hmm nasıl kaydettin peki

Siz: Amcaoğlu diye :)

Aren: Şaka mı?

Siz: Evet eheh. 

Aren: ahahahah alem kızsın ya. 

Siz: Ya ya öyleyimdir.

Aren: İzgi aslında ben sana bir şey soracaktım.

Siz: Buyur. 

Aren: Ben, seninle oturup uzun uzun sohbet etmek istiyorum. Abilerinden kaçabilirsen, sana uygun olan bir günde buluşalım mı?

Resmen gel benimle çık dedi çocuk. Ama zaten ben de böyle bir şey planmayı düşünüyordum, o yüzden iyi olmuştu. 

Siz: Aslında ben de istiyordum seninle oturup konuşmayı. Ama şu bir kaç gün içerisinde olabileceğini sanmıyorum. 

Siz: Kemiklerim hala çok ağrıyor yataktan bile rahat kalkamıyorum. 

Aren: Haklısın daha yeni kaza atlattın.  

Aren: Daha sonra konuşuruz bu konuyu. Benim şu an bir işim var da. 

Siz: Tamam tamam konuşuruz. Hadi sana kolay gelsin. 

Aren: Teşekkürler, geçmiş olsun.

Acaba ne işi vardı. 

Aman banane. Çok ta umurumda değildi zaten.

Uygulamadan çıktım ve İnstagram'a girdim. Uzun zaman olmuştu dolaşmayalı ve gönderi paylaşmayalı. 

Yaklaşık bir saattir telefona bakıyordum ve artık gözlerim yorulmuştu. Telefonun kapatma tuşuna bastım ve komidinimin üzerine koydum.

Zor da olsa yatağın kenarına tutunup kalktım. İlk başta başım dönmüştü ama sonradan dengede durabilmiştim. 

Kapıyı açtım ve odadan çıktım. Merdivenlerden inecek gücü henüz bulamadığım için asansöre yöneldim. Tuşa bastım ve en aşağı kattan yukarıya çıkmasını bekledim. 

Asansör sonunda geldiğinde yavaş adımlarla içerisine girdim ve 0. kata bastım. Büyük ihtimalle salonda oturuyorlardı.

Uzun bir yolculuğun ardından zor şartlar altında salona adım adım yürüyordum. 

Salonun girişine geldiğimde Milas abim beni gördü ve koltuktan fırlayarak yanıma geldi. 

"Beren, neden kalktın yataktan" kolunu koluma doladı ve beni koltuğa oturttu. 

"Sıkıldım yukarıda ben de aşağıya ineyim dedim."

"Kızım iyi misin" konuşan annemdi. Çok kırgındım onlara. Hastanede yanımda değillerdi.