SARCALAR (TAMAMLANDI)

2.1

Yarım saat daha oturmuştuk. Pamir abim Milas abimin bu olayı bildiği için Harun'a saldırdığını öğrenmişti. Eve döndüğümüzde de direkt Milas abimin odasına gidip ellerini öpmüştü. Gülmüştüm. 

Bu eve geldiğim ilk günlerde her ne kadar gitmek istesem de açıkçası şu an öyle bir isteğim yoktu. Alışmıştım bu eve. 

Odama çıktım. Terli olduğum için direkt duşa girmiştim.

15 dakikalık duşun ardından  banyodan çıkıp giyinme odasına geçtim. Altıma gri eşofman üzerime de siyah düz bir tişört geçirdim ve odadan çıkıp aşağıya indim. Kahvaltı için çağırmışlardı.

Yemek odasına girdiğimde Kerem hariç herkes buradaydı. İlk defa beni beklemiyorlardı. 

Kerem'de geldiğinde yemeğe başlamıştık. 

Sessiz bir yemekti. Pamir abimin gözleri  sürekli benim üzerimdeydi. Göz göze geldiğimizde gülümseyip göz kırpıyordu. Bu halleri çok tatlıydı. 

Bu akşam tavan arasında buluşacaktık. İlk defa böyle bir şeye katılacaktım.

Yemek bittiğinde bahçeye geçmiştik hep beraber. Hava hafiften estiği için üzerime ince bir hırka geçirmiştim. 

"Sanırım artık geçmişimi sizinle paylaşmanın zamanı geldi." Evet buna karar vermiştim. Onlar benim ailemdi. 

"Beren, kendini hazır hissediyor musun" dedi Pamir abim. 

"Evet abi" donup kalmıştı. Artık konuşmayacaktım ama. Hepsi donuyordu.

"Abi mi dedi o?" yok bu aile de algılama sıkıntısı vardı. 

"Evet abim değil misin. Aa bu kadar şaşırıyorsan demem bir daha" 

"Yok yok sen hep bana abi de. Abinim ben senin" 

"Bu arada hepiniz kıskanın canım kardeşim ilk bana abi dedi" bu dediğine Milas abim sesli gülmüştü çünkü ilk ona abi demiştim.

"Abiciğim hevesini kursağında bırakmak istemem ama ilk bana abi dedi" 

"N-ne. Bunu bana nasıl yaparsın Beren" dedi ağlamaklı sesle Pamir abim.

Hepimiz Pamir abimin bu hallerine gülüyorduk. Birazdan ağlayacağımızdan habersiz.

"Evet kızım sesi dinliyoruz" dedi annem.

Herkes bana bakıyordu. Milan, Milas abim, Kerem, Pars abim, Pamir abim, Varis, annem, babam...

Derin bir nefes aldım ve anlatmaya başladım. Göz yaşlarım benden izinsiz yanaklarımdan süzülüyordu. 

Bitirdiğimde karşımda bir harabe görüyordum. Herkes dağılmıştı. Kerem çimlere çömmüş kafasını ellerinin arasına almış ağlıyordu. Varis evin duvarlarını yumrukluyordu. Annem nefes almaya çalışıyordu ağlamaktan. Milas abim ve Pamir abim bildiği için annemleri sakinleştirmeye çalışıyordu. Milan ise ağlayarak yanıma gelmişti ve kollarını belime dolamıştı. Sarılarak ağlıyorduk. Par abim tepki veremiyordu. Sadece bakıyordu ama yanaklarından yaşlar süzüyordu, gözlerini sımsıkı kapattı ve dişlerini sıktı. Babam güçlü duruyordu çünkü ilk önceliği annemdi. 

Milan ayrılmıştı benden. Ayrıldığı gibi Kerem koşmuştu kollarıma. Ayaktaydık.

"Nasıl yaptılar sana bunu Berenim. İkizim. Nasıl yaptılar" sayıklıyordu. 

"Nasıl kıydılar sana." 

"Kerem yapma. Lütfen" dedim dayanamayarak. 

"Beren nasıl yapmayayım Beren. Yapacağını yapmış o şerefsiz"