Pamir'den
Beren telefonunu arabada unuttuğu için geri arabaya dönmüştü. Biz midyeleri sipariş vermiştik.
Cam kenarında olan bir masaya yerleştik. Herkesin elinde telefon vardı. Asosyal insanlar sizi.
"Bırak lan şu telefonu." dedim Kerem'in kafasına vurarak.
"Ne vuruyorsun abi ya"
"Az sosyalleşin diye çıkardım sizi ama yok. Umutsuz vakalar"
"Az sus Pamir ya" dedi Pars.
"Tamam Pars'ım. Sen iste yeter ki"
"Aşkitom de bir de"
"Tamam aşkitoştomuşkolişkoloşkom"
"Pamir terk et bu masayı" dedi Pars. Çok kırıcı bir insandı kendisi.
"Çok kırıyorsun beni. Benim de bir kalbim var"
"Aa ne tesadüf bende de var o" diye konuya dahil oldu Milas.
"Ya abi Beren telefonu alırken anamın ruhunu mu ortaya koydu" dedi Kerem.
"Ben diyorum bu çocuğa çok telefon veriyorsunuz diye ama beni dinleyen yok. Aynen abiciğim babam aradı az önce annenin ruhunu kaybettik bir arasana diye. Bende aradım ama ulaşılamıyordu, demek ki araba da kalmış" mizah seviyeme laf ettirmem, çok iyi kendisi.
"Ben bi bayılıp geliyorum" dedi Varis abimde.
"Bu arada gerçekten nerede kaldı bu Beren" Pars sözünü bitirir bitirmez midyeler gelmişti.
"Evet, midyeler de geldi ama Beren hala ortalıkta yok. Ben bir bakayım" dedim ve masadan kalktım.
Mekandan çıktığımda karşı kaldırımda bir sürü insan vardı. Ay kaos en sevdiğim.
Bu olayı kaçıramazdım, o yüzden adımlarımı hızla oraya yönlendirdim.
İnsanları itekleyerek olayı görmeye çalıştım.
Sonunda amacıma ulaşmıştım ama beklediğim görüntü kesinlikle bu değildi.
Beren baygın bir şekilde yerde yatıyordu ve alnından kan akıyordu.
Gözlerim istemsiz dolmuştu.
"Beren" diye haykırdım ve yanına çöktüm. Ona dokunmuyordum çünkü en ufak bir sarsıntıda hayatı tehlikeye girebilirdi.
Mantıklı düşünemiyordum, ilk defa sevdiğim birinin hayatı tehlikeye giriyordu.
Aydınlanmışım gibi gözlerim açıldı. Abim doktordu.
Hızla mekana geri döndüm. Kapıyı iterek oturduğumuz masaya koştum.
Nefes nefese kaldığım için hepsi bana bakıyordu.
"Abi vakit yok çabuk çabuk gel"
"Pamir ne oluyor, Beren'e bir şey mi oldu."
"Abi evet araba çarpmış hadi lütfen zaman yok." gözlerimden yaşlar akıyordu. Ama güçlü durmam gerekiyordu.
Ciddi bir insan olmadım hiç bir zaman. Her zaman, her şeye gülen biri olmuştum.
Yaşadıklarımın verdiği tek iyi özellik bu olmuştu..
Abim hızlıca mekandan çıktı, biz de arkasından.
Beren'i öyle görünce ilk bir kaç saniye kalakalmıştı ama hayatının tehlikede olduğunu biliyordu, bu yüzden harekete geçti.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SARCALAR (TAMAMLANDI)
Genç Kız EdebiyatıHep beraber 17 yılımın nasıl mahvolduğunu izliyoruz. 17 yılın ardından benimle aynı gün doğan kızla karıştığımız ortaya çıkıyordu. Gerçek sandığım ailem her ne kadar bu güne kadar bana hem fiziksel hem ruhsal şiddet uygulasalar da 17 yıl yani boru m...
