SARCALAR (TAMAMLANDI)

2.7

Cümlemi bitirdiğimde, donup kalmıştı. Gözlerini gözlerime sabitlemişti.

Zort.

"N-nasıl beni yine mi unuttun?" dedi, kekelemişti. Cümlesi kalbime dokunmuştu. Her şeyi hatırlamayı çok istiyordum ama daha fazla kendimi zorlarsam yorgun düşecektim.

"Ne diyorsunuz beyefendi, siz kimsiniz ki. Daha önceden tanışıyor muyduk?" dedim. Beren çok zekisin ha. Yine unuttun mu diyorsa, kesin tanışmamışsınızdır.

Barlas odadan çıktı, büyük ihtimalle hemşire çağıracaktı.

Gözünden akan yaşlar dikkatimden kaçmamıştı. Onu ilk gördüğümde içinden böyle biri çıkacağını düşünmemiştim açıkçası. Dışarıdan çok sert biri gibi görünüyordu.

Belki de dost gibi sevip düşman gibi siken kişilerdendi. Neyse ben imanlı bir insanım böyle şeyleri düşünemem.

Sinsi bir gülüş yerleştirdim yüzüme ama Barlas ve sarışın bir hemşirenin odaya girmesiyle yüzümü eski haline çevirdim.

"Beren hanım, nasılsınız ağrınız var mı?" Dedi hemşire. Benden de zekiydi. Daha yeni kazayı atlattım ağrınız var mı diyor.

"Yok hemşire hanım sanki kaza geçirmemiş gibiyim" alayla söylemiştim inşallah anlamıştır.

"Çok iyi. Tahminen bir kaç güne hastaneden çıkabilirsiniz." anlamamıştı.

Ama Barlas anlamış gibi sırıtıyordu.

Anlayamadın ya..

Ama o anladıı, o beni anladııı.

Duman abim aklıma gelmişti yine.

(Duman grubunun solisti olan Kaan Tangöze' ye bazıları duman abi diyorlar da.. o yüzden şey ettim. Duman abim ya)

Hemşire bir kaç kontrolü de yaptıktan sonra odadan çıkmıştı.

Barlas duygulu bir şekilde beni izliyordu. Ne ağlak bir şey çıktı bu.

"Beyefendi sizin işiniz falan yok mu hâlâ buradasınız"

"Benim tek işim sensin"

"Anlamıyorum sizi, daha tanımıyorum bile tek işim sensin falan ne oluyor?"

"Nasıl hatırlayamazsın ya aklım almıyor. Yine unuttun beni, bu sefer bir umut dedim bir umut hatırlarsın. En yakın arkadaşlarımdan birinin kardeşi çıktın kader bizi birleştirdi ama sen hâlâ beni hatırlamıyorsun, tanıştık yine unuttun" gerçekten çok üzgün duruyordu. Ne yapacağımı bilemiyordum ama biraz daha devam etmek istiyordum oyunuma. Özür dilerim Barlas ama ben şerefsiz bir insanım..

"Beyefendi özür dilerim gerçi neden özür dilediğimi bile bilmiyorum ama benim elimde değil bu durum. Sanırım hafızamı kaybetmişim. Hiç bir şeyi hatırlayamıyorum"

"Haklısın boşuna üstüne geldim, kendine iyi bak İzgi" dedi ve bana söz hakkı vermeden odadan çıktı. Atarlı velet derdim ama haklıydı.

Barlas çıktıktan bir kaç dakika sonra annemler girmişti içeriye. Onları da hatırlamıyor gibi yapacaktım çünkü neden olmasın.

"Kızım. Şükürler olsun bizimlesin" dedi annem bana doğru koşarak.

"Pardon ama siz kimsiniz?"

"N-nasıl yani. Beni hatırlamıyor musun"

"Tanışıyor muyuz?"

"Kızım, ben annenim. Tanımadın mı?"