Chapter 37

283 5 0
                                    

Ilang buwan Ang lumipas at Wala ngang Matyas na nagpakita sa akin. Tinupad nga niya Ang sinabi niya. Hindi ko Alam kung matutuwa amo sa nangyari o maiinis. Paano ba Kasi, walang bukaambibig Ang kambal kundi siya.

"Mom, kailan po bibisita dito so daddy. I want to see him na." Yumi asked one time when we are sitting in the bench sa park. Malungkot siyang nakatingin sa isang magtatay na naghahabulan.

"Mom, I wanna see him too. I never got the chance to see him." Singit naman ni Matthew na kakagaling ng cr na nasa malapit sa amin.

I sighed and hugged them both. "Soon, babies. Makikita at makakasama niyo rin ang daddy niyo."

Chances.

Habang nakahiga sa kama katabi ang aking mga anak hindi ko mapigilang isipin na God is really good. He knew when is the right time to put things in its places. Na lahat may tamang oras. And I thank him for giving me a chance to have my children, to spend my life with them. Naisip ko, if God gives tons of chances, why can't I? Ang Diyos nga nagpapatawad, ako pa kaya. And I guess, everything happens for a reason. Lahat ng nangyayri, all the pain, the hearthache, and tears has a purpose.

Maybe it's time to give ours a chance to be whole again. That's why I decided to look for him. Tama na siguro Yong space na binigay Niya sa akin. We should fix everything for our family.

Mabilis akong nag-ayos ng sarili at iniwan Ang mga batang mahimbing na natutulog. Bubuksan ko na Sana Ang kotse ko ng Makita Kung sino ang nasa harapan ko ngayon.

Si Matyas.

"Can we talk, love?" I took a deep breath and lead him to the garden. Magkatapat kaming naupo.

"So, anong kailangan mo?" tanong ko pero hindi pa rin siya nagsalita. Sa totoo lang ay kinakabahan ako ngayon. I don't know how can I face him. I sighed. "Kung hindi ka din naman magsasalita nagsasayang Lang tayo ng oras dito.." Aniko saka na tumalikod. Pero hindi pa man ako nakakalimang hakbang ay naramdaman ko na ang pagyakap niya sa akin.

"I miss you so much, hon. Please, let's fix this.. I love you so much at hindi ko kayang mawala kayo sa akin." Umiling -iling ito. " no.. hndi ko kaya, mababaliw ako.. kaya, please hon, patawarin mo na ako..I gave you space already. Please, take me back now."

I sighed then turn around to face him. "I think its better for us to be apart. Nagkakasakitan lang tayo eh. Don't you think its God sign to tell us that we are not really for each other?" I'm still hesitating to give him a chance dahil hindi na Lang kami ang involved dito. May mga batang maaapektuhan once na nagkalabuan ulit kami.

He shook his head and hold my hand tightly. "No, no. don't say that. I know that we are both destined for each other. Kaya nga may anak tayo di ba? Siguro ito na yong sign ni God para ayusin natin ang dapat ayusin. Not just for us, but for our child."

Nagulat ako sa sinabi niya. "How did you know about them? Did you knew it all along?" nang-aakusang tanong ko na agad naman niyang inilinga.

"Of course not, hon. I just knew about them when Yumi almost drown. Naaalala mo ba noong tinawag nya akong daddy?" tanong niya kaya tumango ako. "That time, curiosity was all over me. So, I did my investagation hanggang sa nalaman ko na anak mo nga siya not Sander's. kaya naman I decided to confront him, but he denied it. Hindi ko nga alam kung bakit niya kailanagang ideny not until he told me that he knew what I did to you. Alam ng kuya mo ng sinaktan kita." he scoffed. "All along he knew our relationship but he just keep it dahil alam niyang wala siyang karapatang mangialam. But, I broke you. Galit na galit siya sa akin non at sinugod ako sa opisina ko. Ako ang sinisisi niya dahil sa aksidente mo, though I knew that it was really my fault. They hide about your pregnancy at kahit pa bantayan kita noon ay hinding-hindi ako nakalapit sayo dahil sa kuya mo."

Childhood Series 1: Hate to Remember You (Completed)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon