İÇİNDE BİR SEN

8. BÖLÜM: "KAÇIŞ"

Bu hikaye DOKUZ YAYINLARI farkı ile kitap haline getirileceği için bölümlerin tamamı eski, yazım zayıf, kurgu güçsüz. Şu an kurgu güçlenmiş bir şekilde yeniden yazım aşamasında, yakında kitaplaşacak. Kitap tamamen yeni bölümlerden oluşacak. Pandemiden dolayı yazıma ara vermiştim, şu an son hız devam ediyorum. Yakında raflardaki yerini alacak. Final bölümü Wattpad üzerinde yayımlanmadı. Bu kısa bilgiyi veriyorum çünkü bazı arkadaşlarımız anlayamamış. Keyifli okumalar!

Bölüm Şarkısı: Sophie Jamieson - Stain

8. BÖLÜM: "KAÇIŞ"

"Ne demeye çalıştığını anlamıyorum," diye bağırdım ve başımı biraz daha kaldırıp, duruşumu dikleştirdim. "Ne demek istiyorsun? Ben hiçbir şey yapmadım!"

Yüzüme düşen saçlarım aramıza siyah ince parmaklıklar gibi girince boks eldiveni olan sol eliyle yüzüme düşen saçımı kulağımın arkasına itti. "Anlamıyorum," diye tısladı. Gözlerinden ateş fışkırıyordu. Ellerimi uzatsam uçurum mavisinin ardına saklanan somut öfkeyi avuçlayabilirdim. Öyle net, öyle belirgin orada duruyordu. "Az önce olan şey... Siktir! Ne dolaplar dönüyor lan burada?"

Bir anda bağırdığı için titredim ve korkuyla sırtımı duvara vurarak ondan uzaklaşmaya çalıştım. Korktuğumu görünce yüzündeki ifade biraz olsun yumuşar sanmıştım ama aksine bakışları daha da sertleşti. Kalbim deli gibi atarken korku dolu gözlerle Efken'e baktım. "Ben hiçbir şey yapmadım," diye mırıldandım korkudan tiz çıkan sesimle. "Hiçbir şey."

"Lan kızım az önce olanlar neydi o zaman?!" diye aniden bağırdığında bir kez daha korkuyla titredim ve sanki duvar beni ondan koruyabilirmiş gibi tamamen duvara yapıştım. Titreyen dizlerim her an bana ihanet edebilir ve olduğum yere yığılmama sebep olabilirdi. "Nasıl yaptın onu? Cevap vermezsen boynunu kırarım!" gözlerinde yükselen maviye savaş açan siyah alevleri gördüm. İslerini tüm irislere bırakıp, mavinin siyah tarafından emilmesini sağlayan kara alevler beraberinde beni de tutuşturmak istiyordu.

Bu adamın gözlerinde mavi intihar ediyordu.

Bedenim transa girmiş gibi tir tir titremeye başladığında bana kaşlarını çatarak baktı. Bomboş koridorda ikimizden başka tek bir Allah'ın kulu yoktu ve beni boynumu kırmakla tehdit ediyordu. "Hey," dedi omuzlarımdan tutup beni hafifçe sarsarken. "Neler oluyor?"

Cevap veremedim. Kelimeler beynimi birer birer terk etmişti. Harfler görünmez bir silgiyle siliniyor, görüşüm bulanıklaşıyordu. Şu an hissettiğim tek şey yoğun bir halsizlik hissiydi. Günlerdir ardı arkası kesilmeyen saçmalıklar yavaş yavaş bedenimde etki etmeye başlamış, bir şeyleri kaldırma kuvvetimi sıfıra indirgemeyi başarmıştı. Ben en ufak bir şeyde kırılıp, parçalarına ayrılan bir kız değildim. Aksine her zaman bir çözüm yolu üretir, planlı ve programlı hareket ederek işleri yoluna koyardım. Tamam korkaktım ama korkak olduğum kadar güçlüydüm de. Fakat bu adam benim gücümü emiyordu.

"Medusa?" Sesi endişeli çıksa da sertliğine gölge düşürmemişti. "Medusa, titriyorsun!"

"Ben bir şey yapmadım," dedim tekrar transa geçmiş gibi. Bedenim elimde olmadan tir tir titriyordu. "Ben hiçbir şey yapmadım. Yemin ederim."

Efken kollarını belime sardığında korunma kalkanım ortadan kayboldu ve dudaklarımdan birkaç hıçkırık kaçtı. Tutuşu sıkı ve güven vericiydi. O an az önce bana bağırıp çağırdığını, boynumu kırmakla tehdit ettiğini unuttum ve taze kokusuna odaklandım. Efken'in nefesi saçlarımın arasına karışırken, "Sakin ol," diye fısıldadı.

Efken'in eli belimden sırtıma oradan da omuzlarıma geldiğinde beni kendine biraz daha çekti. Ona direnmedim. Direnemedim.

Çok kez korktuğum ve yaşamaktan kaçtığım şey gerçek olmuştu. Birçok kez göz bebeğim isyan edene dek ağlamıştım. Gerek psikolojik, gerekse fiziksel acılar beni birçok kez ağlatmıştı. Ama ilk defa güçsüzlüğümün bana geçirdiği sert tokat yüzünden ağlıyordum. İçimde güç ile beslenen kaplan ona yeterli besini vermediğim için ruhuma saldırıyordu.