Still into you (Professor Series #2)

Kabanata XLI

Kabanata XLI

Forced Love

"Goodnight, Eleanor..." he said before turning around to walk to his room not far from where my room is.

Hindi ako gumalaw sa kinatatayuan ko hanggang sa mawala siya sa paningin ko. Pakiramdam ko lumulutang ako. Sa sobrang dami ng iniyak ko, damang dama ko ang pagod. I'm exhausted and I really feel sleepy.

Pero hindi mawala sa isip ko ang mga nalaman ko kanina. Lahat ng mga sinabi niya na naging liwanag sa madilim kong mundo.

I slowly opened the door and closed it quietly. Humiga ako sa kama ko at doon na tumulala. Inaalala ang nangyari kanina.

Hindi na rin naman kami nag-usap pa ulit pagtapos non at hindi kami nagtagal pa roon. We stayed there for a few minutes with total silence. Walang umiimik at walang gustong bumasag sa katahimikan.

Because maybe we were still processing everything we found out from each other. We're still absorbing it.

Dmitri was kind enough to walk me to where my room is. Hindi na ako umangal dahil wala na akong lakas para tanggihan pa ang alok niyang iyon.

Sa totoo lang, habang naglalakad kami, gusto ko siyang hawakan. I want him to feel that I'm still with him after all what happened. Na katulad niya, siya pa rin ang tatakbuhan ko kahit anong mangyari.

Pero naduwag ako, kasi pakiramdam ko masyado pang maaga. Masyadong mabilis kung susubukan ko kaagad. Because I think we both need some time to think all of this. We need to take our time to completely heal all the wounds we had for the past two years. At hindi namin magagawa 'yon kung magmamadali kami.

Hindi ko alam paano ako nakatulog sa gabing iyon. Naramdaman ko na lang na kinakalabit ako ni Rein dahil call time na para sa breakfast. Ramdam ko ang bigat ng mata ko nang idilat ko iyon.

"Susunod na ako..." pagtataboy ko sa kanya.

She looked at me with curiosity in her eyes. Parang naninimbang.

"Okay..." she said with hesitation before leaving.

Siguro ay namamaga ang mata ko dahil sa ginawang pag-iyak kagabi. I feel the heaviness of my eyes and when I looked in the bathroom mirror doon ko nakumpirmang namamaga at halatang umiyak ako.

That's why I decided to skip breakfast. I took a hot shower and went out for a walk. Maaga pa naman kaya pupwede pang umalis at lumibot dito.

Habang naglalakad ay tuluyan akong binalik ng isip ko sa nangyari kagabi. Parang hindi ako nagsasawang paulit ulitin sa isipan ko kung ano ang mga nalaman ko. Kahit may halong kirot iyon. Gusto ko pa ring alalahanin ang lahat nang sinabi ni Dmitri.

I feel guilty for thinking he left me with no reason. Pakiramdam ko ang sama ko lalo na't namatayan pala siya noong panahon na 'yon habang ako ay walang ibang inisip kundi ang sarili ko. I was selfish and so self centered that I thought he deceived me.

Hindi ko napigilang hindi mapatingin kay Dmitri na halos kadarating lang ngayon. We're having an activity and we're just about to start. Agad na lumandas ang tingin niya sa akin kaya agad akong napaiwas ng tingin.

"Ready?" sabi ng nagfafacilitate sa amin.

The activity is a bit tiring since we need to use our strength and speed. My team didn't won but that's okay. Pagtapos na pagtapos non ay agad na hinanap ng mata ko si Dmitri pero agad naman akong hinila ng isa sa mga kasama ko para raw magready na ulit sa bagong groupings para sa isa pang gagawin namin.

Medyo halo halo na kami kaya kung sino sino na ang pangalan na narinig ko na galing sa iba'tibang department. All I know is there are twelve teams formed for the game of tug of war. And I'm quite shocked I'm in the same group with Yvonne.