Dilara, yıllar önce hastane koridorunda Deren'e verdiği sözü tutmak için çabalamaktadır. Bu zorlu yolda, bir falezin kıyısında dalgalara yakalanır. Dalgaların ise onun gözlerindeki emaneti almaya ihtiyacı vardır.
Anlamsız intiharlar ya da kanıtsız c...
Bölüm şarkıları: ♪ Mavi Gri ~ O Ben Olamam ♪ Rei 6 ~ Ben Bugün Biraz Senden Uzaklaşmak İstedim
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Bazen, bazen o kadar özledim ki seni. Sanki biraz daha fazla özleyebilsem, içimde bıraktığın ruhun bedeninle birleşip canlanacak ve beni sarmalayacaktı."
***
Bana önce varlığını hissettirdi.
Varlığının büyüsüne kapılmamı, gençken bu büyünün oyunlarına katılmamı sağladı.
Yaşayamadığım çocukluğumun tohumlarını kalbime ekti, onları suladı. Serpilip birer fidan olduklarında ise onları gönül dağının eteklerine dikti.
Hayatımın en dip noktalarındayken bana en zirvenin uzakta olmadığını öğretti. O zirveye birlikte çıkmamızı sağladı.
Sonrasında ise yokluğuyla yüzleştirdi.
Dünyanın ne kadar dar bir yer olduğunu anlamamı sağladı. Dört duvarımın beni çepeçevre sardığını, karanlığımı bozan tüm ışıkları onun söndürdüğünü fark ettirdi.
Ağlamanın bir ileri seviyesi olduğunu onun sayesinde keşfettim. Saçlarımdan vazgeçebileceğimi de o söyledi bana. Zihnimin karmaşıklığının kimi zaman ayaklarımı takatsizleştirebileceğini, göz yaşlarımın bir süre sonra artık yorulacağını, kalbimin duygusal acısının fiziksel acısını geçebileceğini öğretti.
Bana ışıklar arasında yaşayabilmenin mümkün olmadığını ışıkları açık bırakıp gittiğinde anlattı.
Işıklar arasında kaldım, karanlığımı kendim ihanete uğrattım, kendim en büyük ihanete uğradım.
O kadar kolay değildi hiç bir zaman. Gözleri açık bir şekilde uyumak gibiydi sekiz yılım. Ben gözlerim açık bir şekilde tüm ışıklara, hikayemizin kötü kahramanı olan beyaza direndim.
Şimdi ise karşımdaki kim?
O direndiğim beyaz mı, yoksa yıllarca beklediğim siyah mı?
Gözlerimiz birleşti. Tüm o karanlığa meydan okur gibi buluştu bakışlarımız. Donmuş kahverengilikleri hiç olmadığı kadar koyuydu. Dün geceki maskeli yüz belirdi zihnimde. Yapbozun parçaları tamamlandı. Günler önce çizdiğim o portre canlandı gözlerimin önünde. Bir kere daha emin oldum onun çehresini asla unutamadığımdan.
Aldığım nefesi vermeyi unuttuğumu farkındaydım. Kendimi yıllar öncesindeki o boğaz manzaralı evin kapısının önünde bulmuştum bir anda. Yeniden her yer karanlıktı, yeniden her yerde o vardı.
Yalnızca gözlerine odaklanmış olmama rağmen yüzünün her bir uzvunu biliyordum. Düzensizleşen kalp atışlarımın yalnız olmadığını bilsem de sesinin odada yankılanması hoşuma gitmiyordu.
