Doktorun Karısı

8. Bölüm "Davetsiz Bir Misafir"

Sabah rüzgarın dans ettirdiği dalın cama vurmasıyla uyandım. Kış mevsiminde olmamıza rağmen kuşların hala ötüyor olması kısa süreli bir şaşkınlık yaratmasına rağmen burada uyandığım sabahları sevmeye başlamıştım. Kırsal yaşam ve doğanın güzelliği beni biraz olsun teselli ediyordu. Yine de bugün gideceğim davetsiz etkinliğin düşüncesi sabahın keyfini sürmeme yardımcı olmuyordu. Yatakta sırt üstü yatarken gözlerimi kapattım. Bunu Meryem olarak değil Addie Ruth olarak yapacaktım. Her ne kadar aşağılansa da bu kişi aslında ben değildi. Evet, eğer böyle düşünürsem elimden geleni yapabilirdim.

Son düşünceme sarılarak yataktan kalktım. Hazırlanmaya başlamadan önce Sarah'ı çağırmak için ipin olduğu yere doğru ilerledim. Her ne kadar az hizmetçi olsa da kapıdan onlara seslenmek pek hoş karşılanmıyor olsa gerekti. Bunlar benim gibi modern ve gerçek zamandan gelen biri için tam bir zaman kaybıydı ama bir bukelamun olmalıydım. Evet, hayatta kalmak istiyorsam ortama bir şekilde uymam gerekecekti. Çok geçemden Sarah kapının önünde belirmişti. Elinde yeni ütülenmiş elbisem vardı.

"Hazırlıklara başlayalım mı leydim?" diye sordu elbisemi yatağın üzerine sererken.

"Evet, başlayalım kahvaltı ettikten sonra piknik alanına gitmemiz gerekecek," dedim. Burada yemekli davetlerde insanların az yemesi bir görgü kurallıydı. Bu annemin kız kardeşimle bana misafirliğe gitmeden önce evde yemek yedirdiği zamanları anımsattı. Belki de bu her kültürde vardı. Ama annemi hatırlamak beni duygusallaştırmıştı. Hemen bu anıları zihnimin en karanlık köşelerine ittim. Güçlü olmalıydım. İstenmediğim bir yere gitmek üzereydim ve duygusallık kullanışlı silahlardan biri değildi.

Sarah'ın beni hazırlamasına izin verirken piknikte başıma gelebilecek olayları düşündüm. Bu insanları roman karakterleri olarak düşünmek istiyordum ama içinde yaşadığım bu dünya hiçte öyle hissettirmiyordu. Her şey oldukça gerçek ve sarsıcıydı. Piknikte olacak insanların da asil olduğu düşünülürse bana yapacakları zorbalık belli bir seviyede olacak ve fiziksel bir zarar verilmeyecekti. Bana laf sokmalarına katlanabilir, hatta bunun karşılığını bir ölçüde verebilirdim ama beni tamamen görmezden gelirlerse ne yapabilirdim? En çokta bu beni korkutuyordu.

Yarım saatin ardından eteklerinde papatya işlemeli omuzları pelerin gibi inen koyu yeşil bir elbise giymiştim. Kolları bizim yarasa kol dediğimiz gibiydi ama içinde uzun bir kumaş daha vardı ve bileklerime kadar kolumu sarıyordu. Hem şık hem de kışa karşı dayanıklı bir elbiseydi. Kabanımı ve diğer aksesuarları kahvaltıdan sonra giymek için Sarah aşağıya indirdiğinde ben aynada hala kendime bakıyordum.

Aslında kendime bakmak derken doğru söylemek gerekirse Bayan Addie Ruth'un suratına bakıyordum. Benim tam tersim bir görüntüye sahipti. Bazen kendi yüzümün nasıl ayrıntılara sahip olduğunu unutuyordum. Başımın tepesinde toplanan saçlara baktım. Benimki gibi kahverengi değildi. Yeni toplanmış bal gibi altın sarısıydı. Gözleri hem iri hem de amber rengindeydi. Bu kadın resmen yeryüzünde ki güneş gibiydi ama neden bu  kadar ruh hali karanlıktı. Ah tabi ya yazar ona bir rol biçmişti. O kadar.

Merdivenlerden inerken kendimi sakinleştirmeye çalıştım. Çocuklar için en azından bugünün güzel geçmesini diliyordum. Onlar mutlu olmayı hak ediyordu. Sonunda yeşil odanın kapısından geçtiğimde çocuklar yemeklerini bırakıp bana döndüler. Onların gözlerini açarak beni incelemesi bir an için utanmama neden olmuştu.

"Nasıl görünüyorum," dedim kendi etrafımda bir tur dönerek. Bu sayede eteklerimde hafif havalanmış ve Clara'nın gözlerinin ardına kadar açılmasına neden olmuştu.

"Bir peri gibi görünüyorsun," dedi huşu içinde. Onun bu tepkisi ile gülümsemem daha da genişledi. Allan ise bir süre bana bakmış sonrasında mırıldanarak yanakları pembeleşmiş halde tabağına dikkatini vermişti. Ben çocuklarla ilgilenirken masa da sırtı bana dönük olan doktor da şimdi bana bakıyordu ama gözlerinde ki bakıştan bir şey anlamak imkansızdı.