Doktorun Karısı

27. Bölüm "Bazı Şeyleri Geride Bırakmak"

Yanan odun çatırdayıp ses çıkardığında yavaşça gözlerimi araladım. Odamdaydım. Yanımda Clara usul usul soluyarak uyuyordu. Nazikçe saçlarını okşadım. Burnumu mis gibi kokan saçlarına bastırıp derin bir nefes aldım. Diğer yana döndüğümde alnını omzuma dayayıp uyuyan Allan'ı gördüm. Sanki gece kalkıp gidemeyeyim diye bedenini bana yakın tutmuştu veya beni kötülüklerden korumak içinde bunu yapıyor olabilirdi. Şundan emindim ki ikisi de benim bebeklerimdi.

Kapı önce hafifçe tıklatıldı. Sonra benim bir şey dememi beklemeden aralandı. Siyah günlük takım elbisesiyle doktor kapı eşiğinden gülümsedi. "Perilerime günaydın demeye geldim," dedi mutlu bir gülümseme ile. Bu adamla ilk karşılaştığımız anı hatırlıyordum. Addie Ruth'tan nefret ediyordu. Onun her hareketinde tuhaflık arayacak kadar kadından bezmişti. Sonra zaman geçirdikçe onun değiştiğine inanmıştı. Bu kadar hızlı zamanda Addie'yi kabul etmesi hala bana inanması güç gelse de durumdan şikayetçi değildim. Bu adamın bana bakışları beni ürpertiyordu ama kesinlikle iyi anlamda.

"Günaydın," dedim kısık sesle ama çocukların ikisi de yatakta kıpırdanarak uyandı. Clara yanıma daha da sokuldu. "Anne sabah oldu mu?" diye sordu uykulu sesiyle.

"Evet minik peri," dedi babası yatağın yanına yaklaşırken.  Pencere tarafına geçip kızı alnından öptü, sonra uzanıp Allan'ı öptü ve bana doğru gülümsediğinde bakışlarının dudaklarımda olduğunu gördüm. Eğer bu adam yeniden dudaklarımdan öperse bu sefer kesinlikle tepki verecektim ama bakışlarımdan kızacağımı anlamış olacak yüzünde yaramaz bir gülümseme ile burnumun ucundan öptü.

"Günaydın," dedi fısıltıyla. Sesiyle öyle ürperdim ki onun etkisinden kurtulmak için hızla yataktan kalkmak istedim ama doktor tahmin ettiğimden daha yakındı ve o karşımdan çekilemeden başımla çenesine vurdum. Tanrım, o çene çelikten olmalıydı. Geriye çekildiğinde bir eliyle çenesini avuşturup diğer eliyle alnıma dokunuyordu.

Hiç rahatsız olmamış gibiydi. Hatta yüzünde bir gülümseme vardı. "Değişik bir günaydın deme şekli Bayan Addie. Yoksa bilmediğimiz bir selamlama şekli mi?"

Eli sadece birkaç saniye alnımda durdu ama darbenin yarattığı sızı kaybolmuştu. Bu büyü gücü gerçekten hayati bir önem taşıyordu.

"Sabahın daha erken saatinde ancak bu kadar kibar olabiliyorum," dedim ama çocuklar o kadar kıkırdıyorduki yüzümde kocaman bir gülümseme olmadan konuşamıyordum. Şükür ki doktor da gülerek kapıya doğru gitmişti.

"O halde kahvaltı için sizi bekliyorum," dedi ve eşikten geçerek gözden kayboldu.

Kahvaltı.

Ah. Yataktan hemen kalktım. Artık bir aşçımız olmadığına göre daha dün zehirlenen Sarah kahvaltı bile uğraşıyor olmalıydı. Hemen ona yardım etmek için aşağıya inmeliydim.

Clara gözünü ovuştururken beni şaşkın gözlerle izledi. "Anne neden acele ediyorsun. Hem o elbisen değil," dediğinde elimde sabahlığı giymek için uğraşıyorudm. Evet ya yine unutmuştum. Bu halde aşağıya inmem uygun değildi. Nerede o pijamalarımı çekip evin her yerini gezindiğim o günler. Bu düşünceleri hemen gerilere ittim. Yoksa düşünce sarmalından kolay kolay çıkamazdım.

"Çocuklar bu sabah kahvaltıyı beraber hazırlayalım mı?"

Çocuklar hızla başlarını sallayınca hemen onları giyinmeleri için odalarına gönderdim. Kendim sade bir elbise ve terlikler giyerek hemen ikizlerin odasına gittim.  Çocukların günlük kıyafetlerini kendilerini giyebileceğini biliyordum o yüzden onlar giyinirken bir şeye müdahale etmeden bekledim. Sonunda ikisi de kendi başlarına kıyafetlerini giydiklerinde oldukça mutlu görünüyorlardı. Beraber mutfağa indiğimizde Sarah düşündüğüm gibi onca işin arasında bocalıyordu. Hemen ikizlerle ona yardım etmeye başladığımızda buna cansız bir şekilde ısrar etti ama bunu görmezden gelince gözlerinde parlak bir bakışla kabul etmek zorunda kaldı. O turtayı yemesini söylediğim için kendimden nefret ediyordum. Ama bir yandan da o yemeseydi ve hepimiz yeseydik Westfall Dükü sonuçtan memnun kalacaktı. Onun bu kasabada doktorun ailesine zarar verebilecek en kötü insanı bulma becerikliliği korkmama neden oluyordu.