Doktorun Karısı

31. Bölüm "Son mu Başlangıç mı?"

Karşımda rahatça oturan ama gözlerinde fırtınalar kopan veliaht prense her şeyi anlattım. Bunları anlatırken sanki bir kabusun içindeymiş gibi hissediyordum. Kelimeler dudaklarımın arasından dökülürken ben kendimi dışarıdan izliyor gibiydim. Prens tek bir kelime etmeden söylediklerimi dinlerken aramızda ettiğimiz yeminin getirilerinden biri olan yalan söylememeye dair herhangi bir uyarı almadığımdan memnundum. Bu sayede söylediğim her kelimenin doğru olduğuna dair bir şüphesi olmayacaktı. Gerçi bunu da düşman ülkeye bağlayabilirdi ama umursamıyordum. Bu hastalıklı süreç benim korktuğum şeydi ama sonunda yaşandığı içinde rahatlamıştım. Ölümün bir arabanın içinde olacaktı tabi eğer romanın gidişatı değişmeseydi.

Şimdi her dakika her saat veya her gün başıma bir şey gelebilir ve ben buradaki hayatıma da veda edebilirdim.

İçimde yaşamak isteğine dair bir şey yoktu ama o iki güzel çocuğu bırakmak istemiyordum. Romanda Leydi Lavender'ı sevecekleri ve onlara iyi anne olacağı yazıyordu ama her ne kadar erken bir karşılaşma olsa da kadının çocukları gördüğü yoktu. O sadece doktora yakın olmak istiyordu. Leydi Lavender'a güvenmemem gerektiğini hissediyordum ve o romanın sonunu okumadığım için her an kendime lanet okumaktan kendimi alamıyordum.

Eğer yaşadıklarım bir film veya kitap konusu olsaydı kendimi başrol olarak görür ve bunun sonunda sıkıntı çekmeme rağmen kurtulacağımı bilirdim ama ben başrol bile değildim ve her ne kadar bir romanın içinde olsamda yaşadıklarım gerçekti. Evet, ben her saniye buna şaşırsamda yaşadıklarım oldukça gerçekti.

Anlatacaklarım bittiğinde ağzım kurumuş, boğazım ağrımıştı ve aramızda oluşan sessizlik o kadar ağırdı ki kulaklarım uğuldamaya başlamıştı. Prens sonunda ağır ağır başını sallayarak oturduğu yerden kalktı ve odanın köşesine doğru ilerledi. Duyduklarını sindirmek için yalnız kalmak istediğini fark etmiştim ama emindim ki bazı şeyleri kesin sonuçlara bağlamadan ikimizinde buradan çıkmasına izin vermeyecekti. Doktorun bana söylediklerini düşündüm. Gerçektende eğer bana olacakları söyleseydi ve ben tedbirli bir şekilde gelseydim prens bunu anlar ve altında başka güçlerin oyunu olabileceğini düşünebilirdi. Mantıklı tarafım ister istemez ona hak veriyordu. Benden şüphe edip, kötülük yapabileceğini düşünen bir adam çocuklarına yakın olarak onları tehlikeye atmamı istemezdi. Açıkçası artık neye veya kime inanacağımı bilmiyordum.

Prens nefesini verip bana döndüğünde omuzları düşmüştü. "Ettiğimiz yeminlerden sonra söylediklerinden şüphelenme ihtimalim bile yok," dedi dalgın bir şekilde elinin üzerindeki işarete bakarken. İstemese de artık benim anlattıklarımı kabul etmişti. Bir insan yaşadığı hayatın, çektiği sıkıntıların hepsinin bir romanda geçtiğini bilse nasıl hissederdi ki? İster istemez onun adına üzüldüm. İçimdeki empati bazen canımı sıkıyordu.

"Artık her şeyi bildiğinize göre serbest kalabilir miyim?" diye sordum sakince. Eğer kendi bedenimden dışarıda gibi hissetmeseydim panik geçirebilirdim. Sanki günlerdir o odanın içinde gibi hissediyordum.

Prens başını salladığında oturduğum yerde doğruldum. Dizlerim yaptığım bu hareketten dolayı titrese de dik durmaya devam ettim. Kapıya doğru ilerleyeceğim sırada prens bana seslendi.

"Son bir soru daha Bayan Addie; Henry'e karşı duygularınız var mı?"

Nefesimi hızla içime çektim. Bu da nereden çıkmıştı şimdi? hiç düşünmeden cevap verdim. "Hayır, ona karşı bir şey hissetmiyorum," dedim. Bunu der demez elimin üstünden kalbime doğru giden öyle bir acı hissettim ki dudaklarımın arasından acı bir çığlık döküldü. Daha ne olduğunu anlamadan doktor içeri girmiş prens ile önüme geçmişti.

"Lanet olsun sana ona zarar vermeyeceğini söylemiştin," dedi haykırarak. O kadar öfke doluydu ki vücudundan yayılan sıcakla bir insan fenalık geçirebilirdi. Geriye doğru bir adım atmak istemiştim ama o çoktan acıyan elimi bileğinden yakalayıp tedavi etmeye başladı ama acı geçmeyince kaşlarını çatarak başını geriye çevirip elime baktı. Elimin üzerindeki işareti gördüğünde gözleri hayretle açıldı.