Serendipity - sᴋᴢ

2.2

"Çok üzgünüm, çocuklar.. Benim yüzümden sizin başınız da belaya girdi."

Jeongin üzgün bir sesle konuşurken elindeki pamukla Jisung'un yarasını temizlemeye devam ediyordu. Jisung yeterli olduğunu düşünerek elini onun elinin üzerine koyup durdururken yüzüne samimi bir gülümseme yerleştirdi.

"Saçmalama Jeongin. Senin bir suçun yok, değil mi?"

Jisung onay ister gibi karşı koltukta oturan arkadaşlarına baktığında ikisi de onu başını sallayarak onaylamıştı.

Evden çantalarına gerekli şeyleri yerleştirdikten sonra hepsi arabaya binmiş ve büyük eve gelmişlerdi. Felix ne kadar bundan fazla hoşnut olmasa da bir yanı oldukça mutluydu. Gözleri yan koltukta oturan Changbin'e değdiğinde onunda kendisine baktığını görüp hafifçe gülümsedi.

Changbin, küçüğünün kendisine gülümsediğini görünce o da yüzüne küçük bir gülümseme yerleştirmişti. Içinde tarif edemeyeceği duygular vardı. Daha kendisine bile itiraf edemediği duygular varken onunla aynı evde yaşamak.. Heyecanlanmasına neden oluyordu.

Duydukları esneme sesiyle hepsinin bakışları Seungmin'e kaydığında Seungmin onları farketmemiş, gözlerini kapatarak başını yanındaki omuza yaslamıştı.

Hyunjin başını omzuna yaslayan çocuğa gülümseyerek baktı ve bir kolunu ona sarıp saçlarını okşadı.

"Anlaşılan birilerinin uykusu gelmiş."

Minho yüzündeki hafif gülümsemeyle Seungmin'e bakarak konuştuğunda diğerleri de gülümsemişti.

"Bu akşam iki kişi ilk gün kaldığınız odada kalsın. Birimiz koltukta yatar, sizden biri onun odasınca kalır bu gecelik. Yarın boş odalardan birini hazırlatırız."

Felix ellerini iki yana sallarken hafifçe gülümsedi ve mahçup bir sesle konuştu.

"Hayır, kimsenin odasından çıkmasına gerek yok. Ben koltukta yatarım. Jisung ve Seungmin de oda da yatarlar."

Changbin onay vermediğini belli edercesine başını iki yana sallarken Jeongin ondan önce davranıp söze girdi.

"Kimsenin koltukta yatmasına gerek yok. Benim yatağım büyük, rahatsız olmazsanız biriniz benimle yatabilir."

Jeongin son cümleyi yüzündeki yan sırıtışla Seungmin'e bakarak kurduğunda Seungmin bayık bakışlarını onun üzerinde gezdirdi.

"Benim için sorun yok, ben yatarım."

Hyunjin omzuna yatan çocuğun söylediği şeyle sıkkın bir nefes bıraktı ve yerinde rahatsızca kıpırdandı. Bu durumdan hoşlanmamıştı.

Jeongin sevinçle ellerini çırparken büyükleri onun bu tepkisine gülümsedi.

"Peki o halde. Geç oldu zaten. Gidip dinlenin sizde."

Minho ayağa kalktığında diğerleri de onu mırıltıyla onaylayıp ayaklanmıştı. Jeongin koluna girdiği Seungmin ile kendi odasına adımlarken Felix daha önceden kaldığı odaya ilerlemişti Jisung ile beraber. Çok geçmeden herkes odalarına yerleşmiş, yataklara girmişlerdi.

Aradan ne kadar geçtiğini bilmiyordu ama kısa bir süre olmadığına emindi Felix. Yanında mışıl mışıl uyuyan Jisung'un aksine bir türlü uykuya dalamamıştı. İçindeki sıkıntıya anlam veremiyordu.

Bakışlarını Jisung'un yüzüne çevirdiğinde gülümsedi. Günün korkusu ve gerginliği onu fazlasıyla yormuş olmalı ki çocuk başını yastığa koyar koymaz uyumuştu. Felix bir süre daha arkadaşının güzel yüzünü izledikten sonra yataktan kalkmıştı. Biraz hava almak iyi gelebilirdi.