"F*ck off!" naiinis na sigaw ko kay Carter saka pinaghahagis sa kanya ang mga lalabhan ko dapat ngayon.
Carter just laughed his arse off and dashed upstairs. "Thought you are not a fan of incest, Love!"
"Disgusting piece of sh*t!" asar na sigaw ko sa pigura nyang nawala matapos lumiko pakanan.
Napabuntong hininga ako. I wanna go home. Ilang araw na akong narito kasama si Carter, and it is exhausting!
Halos ako lahat ang kumikilos sa bahay. Ako ang nagluluto, ako ang naghuhugas ng plato, ako ang naglilinis ng bahay, ako ang naglalaba. Ako lahat!
Kahit minsan, hindi kailanman tumulong ang letsugas na Carter.
Fortunately, he got sick because he's got a stubborn stinky ass.
Unfortunately, he is getting better but he is not helping me at all.
He blamed me that he got sick kasi inutos utusan ko daw siya kaya nababad sya sa ulan. How is it my fault that he lost a bet against me?
Kaya ako ang ginawang babysitter nila Mama dahil kasalanan ko naman daw bat nagkasakit ang magaling niyang unggoy na anak.
Napabuntong hininga nalang ako and checked my phone if meron bang balita tungkol kay Yubi.
After the day na nagkita kami sa orpahanage, we went to a church. Where she gave me a ring, a promise ring.
It was magical. We had dates after dates after dates. We were an "it".
Unlike the movies, I could say that there was an us.
But after a few months, bigla nalang syang nawala na parang bula. Hindi na kami nagkausap muli. No contacts. As in, wala lahat.
Kahit kay Sabrina at kela Janice. Only Mason and Yubi's family knows pero ayaw naman nilang sabihin kung nasaan sya.
But Mason gave me a stack of letters, it was handwritten. It was for me from Yubi.
It was written from the day we first talked up hanggang sa huling araw na magkasama kami. While the last paper contained a poem she wrote for me.
It's been 5 years since I received her letters and the poem, and I'm still waiting patiently for her.
Nakatago pa rin ang sulat na iniwan nya sakin. Whenever I am having doubts, I would read her letters for me.
Pero habang tumagal nang tumagal, I am having doubts of her still in love with me. It's been five years.
Five years was not easy for me. It was hard.
After Yubi left, sinubukan din ako ng panahon. I became suicidal, luckily Ribio was there for me.
Si Ribio ang tuta na ibinigay ni Yubi sakin before the month she left me.
Ribio is an aspin. But he is a major sweetheart. He is the one comforting me when I miss Yubi.
With Ribio, ramdam ko din ang presensya ni Yubi. Ewan ko ba, baliw na ata ako.
Agad na nagsalubong ang kilay ko nang makitang tumatawag si Miss Rachel.
Miss Rachel is Doc Martin's assistant, si Doc Martin ang vet doctor ni Ribio.
Sa kanila ko pinapagroom si Ribio. Recently kasi nakawala si Ribio pero bumalik naman din, pero pagbalik nya ay may mga garapata na syang dala kaya idinala ko na agad si Ribio kela Doc Martin para mawala na iyon.
Nakakainis kasi yang si Ribio, naglulungkot lungkotan kapag tinatali sya.
"Hello, Miss Rachel." ang bungad ko sa tawag ni Miss Rachel.
"Ma'am Paberecio, nawawala po si Ribio!"
"What?! Bakit nawala?!" agad na nagpanic ako.
"Pasensya na po, Ma'am. Inaayos ko po kasi iyong mga gagamitin para sa pagligo sa kanya, pero paglingon ko bigla nalang sya nawala po."
"Hindi mo ba sya tinali? God, I told you marunong yun mag ano ng door." agad na kinuha ko ang susi ng kotse ko na nasa may kitchen counter.
"Ma'am, sorry po talaga." napabuntong hininga nalang ako saka napakamot sa ulo.
"No, Miss Rachel. I'm sorry. I should have not raised my voice on you. Pwede bang tignan tignan mo lang dyaan at baka nandyan lang yun. Mahilig yun magtago."
"Opo, Ma'am. Pasensya na po ulit. Sinisimulan na din po namin syang hanapin sa labas po."
"Okay. Pupunta ako dyan." ang sabi ko bago ibaba ang tawag. "Carter! I'll be leaving! Ribio's missing again! There's food in the fridge! Microwave it!" malakas na sabi ko kaya nagecho ang buong bahay.
Hindi ko na hinintay ang sagot ni Carter na paniguradong nanonood na naman ng mga video sa mga illegal sites at nagtungo sa garahe.
Ipapasarado ko talaga ang vet ni Doc Martin kapag di nila nahanap si Ribio.
Ang 30 minutes na byahe ay naging 10 minutes nalang dahil panay ang overtake ko sa mga sasakyan, but I was very careful. Ayoko namang makaagrabyado ng ibang tao.
Pagkarating na pagkarating ko doon ay naroon ang mga assistant ni Doc Martini at mismong si Doc Martini na naghahanap kay Ribio. Nakasarado din ang clinic ni Doc Martini.
"Ballet," agad na tawag ni Doc Martini sakin nang makita akong naglalakad palapit sa kanila. "I am really so—,"
"You can apologize later, find Ribio." putol ko sa sasabihin nya at nagsimulang tawagin ang pangalan ni Ribio, with his treats in my hand.
Doc Martini is Nick's girlfriend, never kaming nag first name basis kasi ewan ko din bakit.
Umabot ng limang oras ang paghahanap namin kay Ribio, pero wala pa din.
Nabadtrip pa ako kay Carter kasi nagiinarte na naman sya, nagugutom na daw sya. Like , boy di ko dala ang mga kaldero jusmiyo.
"Ribio?" tawag ko sa asong tumatakbo palapit sa direksyon ko. "Ribio!"
Tumahol tahol si Ribio, halatang masaya.
"Saan ka ba galing ha! I was worried sick!" mahina kong pinalo palo ang sa may ulo nya. "Ano ka ba naman!"
"Kanina pa yan sunod ng sunod sakin." naiangat ko ang paningin ko at nakita ang isang tao.
Ang pamilyar ng boses nya. Ang pamilyar din ng pabango nya. Sa sobrang pamilyar, isa lang ang pumapasok na tao sa isipan ko. Yubi.
"You've brought a friend, Ribio?" tanong ko saka tumayo ng maayos.
Tumahol tahol ulit si Ribio saka patakbong pumunta sa gawi nila Doc Martini.
Hindi pa nabubuksan ang ilaw dito sa banda namin kaya hindi ko makita ang hitsura ng kasama ni Ribio.
"Hi. Ballet Paberecio. Did Ribio caused you trouble? Thank you for bringing Ribio here. I thought he got lost and got dognnaped." inilahad ko ang kamay ko para makipagkamayan.
Inabot naman nito ang kamay ko and we shook hands. Kasabay non ay ang pagliwanag.
I felt my heart skipped beats. I felt world paused.
"Kamusta ka, Mahal ko?" agad na nagsibagsakan ang mga luha ko nang makita ko syang ngumiti.
I slapped her with all my might dahil naiinis ako sa kanya, iniwan nya ako.
"Prido, I—," and then I hugged her tight.
"Bakit ngayon ka lang, Yubi? 5 years na akong naghihintay sayo. Life was hard on me. I barely survived." naiiyak na pagsusumbong ko sa kanya.
"Nandito na ako, Mahal ko. Sorry late ako." ramdam ko ang pagyakap nya pabalik sakin at paghigpit non na mas lalong nagpaiyak sakin.
Isinubsob ko ang mukha ko ea leeg nya. Inhaling her scent. "Better late than never."
