Fuck her

Στο ασανσέρ που συναντιόμαστε

"Λοιπόν? Πως πάει το στοίχημα?" Με ρωτάει ο Χάρης χαλαρά κατά την διάρκεια του μαθήματος της σχολικής ψυχολογίας και γυρνάω και τον κοιτάζω έτοιμος να χασω όλα μου τα εγκεφαλικά κύτταρα.

"Ε?" Τον ρωτάω κουρασμένος και εκείνος γελάει σιγά για να μην μας ακουσει η κυρία Γιάννου και κάνει ξανά παρατήρηση λες και είμαστε στο λυκειο.

"Ρε μαλάκα είσαι σαν ζόμπι. Τι έγινε? Σε έχει κουράσει η σκέψη του πως θα ρίξεις την Καλλιρρόη Ζωή σου κρεβάτι?" Με ρωτάει ειρωνικά και κουρασμένος τριβω τα μάτια μου.

"Χάρη. Είναι Δευτέρα. Είμαι εδώ από τις 9 και κοντευει έξι. Εχω ξυπνήσει από τις εφτα. Κοιμηθηκα στις τρεις το πρωί. Στις πέντε ξυπνησα από εφιάλτη. Είμαι με το ζόρι τρεις ώρες ύπνου και τώρα κάθομαι και ακουω τόσες ώρες για το πως πρέπει να φερόμαστε στους μαθητές μας. Ενώ δεν θέλω καν να γίνω καθηγητής. Είμαι πτώμα." Του λέω και στο τέλος χασμουριέμαι και όλας.

"Πο πο... Έχεις τα χάλια σου." Με σχολιάζει και τότε σταματάω να χασμουριέμαι.

"Ασε... Εδώ και δυο μερες που μένει ο Άγγελος στο σπίτι δεν κοιμάμαι καλά. Δεν ξέρω. Μου θυμίζει διάφορα και για αυτό μάλλον..." Του λέω και εκείνος φαίνεται να στεναχωριέται λιγάκι.

Μάλλον με λυπάται.

Πάντα με λυνόταν.

Από την μέρα που γνωριστήκαμε στο σχολείο ένιωθε πάντα άσχημα με εμένα...

Γνωριστήκαμε στην δευτέρα δημοτικου... Οι γονείς μου με είχαν αλλάξει σχολείο γιατί η παλιά μου δασκάλα είχε δει κάτι περίεργα σημάδια πάνω μου... Δηλαδή σφαλιάρες.... Και είχε αρχίσει να κάνει ερωτήσεις. Οι γονείς μου αντιμετώπισαν την όλη κατάσταση με το να με αλλάξουν σχολείο και ο πατέρας μου να μην με χτυπάει στο πρόσωπο.

Μόνο στο σώμα.

Πριν την πρώτη μου μέρα στο σχολείο ο μπαμπάς μου με είχε χτυπήσει πολυ άσχημα με την ζώνη όπως συνήθιζε με την διαφορά μόνο ότι εκείνη την φορά με είχε χτυπήσει και στο δεξί μου χέρι γιατί με αυτό συμφωνα με εκείνον έκλεψα φαγητό από το ψυγείο.

Οι γονείς μου πάντα μου έλεγαν ότι αν κάποιος δει ποτέ τα σημάδια μου η σωστη απαντηση που θα πρέπει να δώσω είναι ότι μάλωσα με τα αδέλφια μου και καταλήξαμε να χτυπάμε ο ένας τον άλλον...

Και αυτή η δικαιολογία πάντα έπιανε σε όλους...

Εκτός από τον Χάρη.