Fuck her

Ο αγαπημένος της θείος

Καλλιρρόη Ζωή POV

Το κεφάλι μου... Θεέ μου τι πονοκέφαλος είναι αυτός...

Νιώθω το σώμα μου σχεδόν μουδιασμενο...

Και τα αυτιά μου να κουδουνιζουν.

Όπα.

Δεν κουδουνιζουν τα αυτιά μου αλλά το κουδούνι.

Κάποιος χτυπάει το κουδουνι και ταυτόχρονα κοπαναει την πόρτα του σπιτιού μου.

"Ζωή! Ζωή! Άνοιξε μου Ζωή! Σε παρακαλώ αν με ακους άνοιξε την πόρτα!" Ακουω τον θείο μου τον Σταύρο να φωνάζει και τότε ανοίγω τα μάτια μου όμως τα κλείνω αμέσως αφου τα νιώθω να τσούζουν.

"Ζωή θα καλεσω το 100! Άνοιξε την πόρτα!" Τον ακουω να μου φωνάζει ξανά και ακουμπώντας το μέτωπο μου για να προστατευσω τα μάτια μου τα ανοίγω τελικά και καταλαβαίνω ότι είμαι στο σαλόνι μου ξαπλωμένη στον καναπέ μου.

Τι στο καλό?

Ποτε κατεβηκα στο σαλόνι?

"Ζωή! Ζωή!" Συνεχίζει να φωνάζει ο θείος και τότε αφήνω μια ανάσα και χωρίς να μου έχει περάσει έστω και λίγο ο πονοκέφαλος που με βασανίζει σηκώνομαι από τον καναπέ μου.

"Τώρα θείε έρχομαι!" Φωνάζω και νιώθω το κεφάλι μου να με πονάει ακόμα πιο πολύ.

Θεέ μου...

Ουτε μετα από το πάρτυ στις εστίες του ΕΚΠΑ δεν είχα τέτοιο πονοκέφαλο που δοκίμασα και μπάφο. Ο οποίος ήταν απαίσιος αφου η ποιότητα του ήταν πολύ κακήκακή όπως μου είπε χαρακτηριστικά η Αλεξία.

Ανοίγω την πόρτα και αμέσως βλεπω τον θείο Σταύρο να μπαίνει βιαστικά μέσα στο σπίτι μου και να με κοιτάζει ανήσυχος.

"Μωράκι μου? Μίνι μου κοριτσάκι μου είσαι καλά? Είσαι άρρωστη? Θεέ μου γιατί δεν είπες σε εμένα στον θείο Σταύρο ότι είσαι άρρωστη να σου φερω να φας μια κοτόσουπα να πάρεις βιταμίνες?" Ρωτάει κοιτάζοντας με από πάνω ως κάτω και η ημικρανία όλο και αυξάνεται.

Δεν με βλέπω καλά...

"Θείε δεν είμαι άρρωστη... Απλά έχω έναν πολυ άσχημο πονοκέφαλο..." Του λέω και τότε εκείνος ακουμπάει το μέτωπο μου για να ελέγξει την θερμοκρασία μου.

"Μμμμ είσαι κάπως ζέστη..." Μου λέει και εγώ απομακρύνω το χέρι του από το μέτωπο μου.

"Είμαι από τον ύπνο για αυτό. Μα καλά θείε γιατί κανεις έτσι? Απλά κοιμόμουν." Του λέω και εκείνος με κοιτάζει αυστηρά.