Fuck her

Κάποτε ήταν τρεις...

Στέφανος POV
Αρκετά χρόνια πριν...

"Ελα αδελφούλη μου μην κλαις... Πάει πέρασε..." Μου λέει ο Άγγελος σκουπίζοντας τα δάκρυα από τα μάτια μου ενώ ο Άρης μου δίνει μια πετσέτα και με καλυπτει με αυτήν.

Κρυωνω πολυ...

Φοβάμαι...

Και... Και θέλω να κλάψω...

Εντάξει... Δεν είμαι κανονικός γιος του... Αλλά με μεγαλώνει.

Δεν μπορεί να με αγαπήσει έστω και λίγο?

"Στέφανε μου πρέπει να πάμε στο δωμάτιο μας να αλλάξεις ρουχα. Αν μείνεις με αυτά θα αρρωστήσεις." Μου λέει ο Άρης και τον κοιτάζω στα μάτια φοβισμένος.

"Οχι οχι γιατι αν... Αν βγω από το μπάνιο και ο μπαμπάς με δει να κλαίω πάλι θα με βρίσει και θα με χτυπήσει και θα προσπαθήσει να με πνίξει στην μπανιέρα." Του λέω κλαίγοντας και αμέσως ο Άγγελος με αγκαλιάζει.

"Μην φοβάσαι αδελφούλη μου... Εγώ είμαι εδώ... Δεν θα αφησω κανέναν να σε πειράξει. Σε αγαπάω πολυ για να τον αφήσω να σου κανει κακό. Θα είμαι εγώ να σε προστατευσω. Στο κάτω κάτω είμαι ο μεγάλος σου αδελφός." Μου λέει και τον αγκαλιάζω και εγώ.

"Άγγελε... Άρη... Τώρα που έχει φυγει ο Διονύσης και ειμαστε οι τρεις μας... Θέλω... Θέλω... Να ξέρω ότι πάντα θα είμαστε δίπλα μου και δεν θα με αφήσετε ποτέ."  Τους λέω προσπαθώντας να ηρεμήσω και ο Άρης κάθεται και εκείνος δίπλα μου στο πάτωμα.

"Μην φοβάσαι μικρέ... Εμείς... Που είμαστε τα μεγάλα σου αδέλφια θα κάνουμε τα πάντα για εσένα. Θα σε κρατήσουμε ασφαλείς. Θα φροντίσουμε ότι θα ζήσεις μια καλή και όμορφη ζωή. Μην φοβάσαι. Εμείς είμαστε εδώ." Μου λέει ο Άρης και χαμογελάω λιγάκι.

"Σε αγαπάμε. Και ακόμα και να φυγεις όπως ο Διονύσης... Εμείς οι τρεις πάντα θα είμαστε μαζί. Δεν είσαι μόνο αδελφός μου... Είσαι και ο καλύτερος μου φίλος. Και θέλω πάντα όλα να είναι τέλεια στην ζωή σου..." Λέει και ο Άγγελος και τελικά με αγκαλιάζουν και οι δυο τους...

Δεν θέλω κανέναν άλλον στην ζωή μου... Μόνο τα αδέλφια μου.

Αυτοί είναι οι φύλακες μου...

Τώρα...

"Στέφανε... Σου... Σου έφερα έναν χυμό να πιείς." Ακουω ξαφνικά τον αδελφό μου τον Άρη να μου λέει και τότε τον βλέπω να στέκεται μπροστά μου κρατώντας ένα πλαστικό ποτήρι γεμάτο χυμό.

"Δεν θέλω ευχαριστώ." Του απαντάω και εκείνος με κοιτάζει λυπημένος.

"Στέφανε τρεις μερες τώρα δεν έχεις βάλει μπουκιά στο στόμα σου. Εχω που έχω τον πόνο μου για τον Άγγελο... Να μην έχω και εσένα να ανησυχώ... Σε παρακαλώ." Επιμένει και αφήνω μια ανάσα. Παίρνω τον χυμό στα χέρια μου πίνω λιγάκι και στην συνέχεια τον αφήνω στο τραπεζάκι μπροστά μου.