Fuck her

Η συγκάτοικος

Στέφανος POV

"Λοιπόν κουνελάκι... Σαν το σπίτι σου..." Λέω στην Ζωή καθώς μπαίνουμε μέσα στο σπίτι μου ενώ εκείνος κρέμεται σχεδόν από πάνω μου αφου ακόμα αν και έχουν περάσει τόσες ώρες δεν έχει ξεπεράσει το σοκ και λογικό είναι.

Κάποιος μπήκε μέσα στο σπίτι της και την έβγαλε φωτογραφία ενώ εκείνη ήταν γυμνή και κοιμόταν. Επίσης στο αστυνομικό τμήμα δεν είχε και την καλυτερη αντιμετώπιση αφου το μόνο που είπαν ότι μπορουν να κάνουν είναι να ελέγξουν το μαχαίρι για δακτυλικά αποτυπώματα όπως και το γράμμα και την φωτογραφία ενώ μόλις πήραν την φωτ την κοιτούσαν λες και βλέπουν πρώτη φορά γυμνή γυναίκα φέρνοντας το μικρό μου κουνελάκι σε αμήχανη θέση.

Μετά την συμβούλευσαν να αλλάξει κλειδαριές και να βάλει συναγερμό στο σπίτι της κάτι που δεν έχει σκοπό να κάνει σύντομα αφου θέλει να περιμένει να γυρίσει ο θείος της από το ταξίδι που έχει πάει για να το αναλάβει εκείνος αφου εκείνη φοβάται ακόμα και την περιοχή να πλησιάσει.

Ναι... Είναι πολύ γενναία κοπέλα γενικά.

Αλλά αυτή την φορά έχει λόγο να φοβάται οπότε εντάξει. Και να μην είχε πάλι θα φοβόταν. Όμως δεν πειράζει. Είναι απίστευτα χαριτωμένη.

"Σε... Ευχαριστώ πολύ για την φιλοξενία. Σου το υπόσχομαι θα προσπαθήσω να μην σου γίνομαι βάρος. Και μόλις έρθει ο θειος μου από Τουρκία θα πάω να μείνω αμέσως μαζί σου." Μου λέει εκείνη χωρίς να με κοιτάζει και γελάω λιγάκι με το ποσο χαζούλα και χαριτωμένη είναι.

"Ελα μωρε κουνελάκι. Δεν γίνεσαι βάρος. Όλα καλά. Μπορείς να μείνεις όσο θέλεις. Εγώ και τα αδέλφια μου είμαστε πολύ ήρεμοι άνθρωποι και ζουμε χωρίς εντάσεις. Αλλά πάνω από όλα είμαστε φιλόξενοι άνθρωποι." Της λέω και τότε ακουω κάποιον να κοπαναει μια πόρτα μέσα στο σπίτι και βήματα να μας πλησιάζουν.

"Άρη για τελευταία φορά! Δεν το δέχομαι! Να πάει να μείνει αλλού αυτός η θα πάω να μείνω εγώ αλλού!" Ακουω ξαφνικά τον Άγγελο να φωνάζει και τον βλέπω να μπαίνει μέσα στο σαλόνι ενώ από πίσω ακολουθεί ο Άρης.

"Ρε Άγγελε και ο Διονύσης αδελφός μας είναι και μας αγαπάει. Θα έρθει για μια εβδομάδα Ελλάδα μετά από τόσα χρόνια. Είναι ντροπή να μην τον φιλοξενήσουμε και να αναγκαστεί να πάει να μείνει σε ξενοδοχείο." Του λέει ο Άρης και εγώ εκπλήσσομαι.

"Τι? Θα έρθει ο Διονύσης Ελλάδα?" Ρωτάω και χαμογελάω ενθουσιασμένος. Επιτέλους μετά από τρία χρόνια σχεδόν θα δω ξανά τον αδελφό μου.