Fuck her

Μερικές εβδομάδες μετά...
Στέφανος POV

Μεγάλωσα μέσα στην βία...

Έζησα την βία...

Σωματική και ψυχολογική βία...

Με χτυπούσαν, με έβριζαν... Έβλεπα τα αδέλφια μου να υποφέρουν...

Η μητέρα μου δολοφονήθηκε από τον πατέρα μου που δεν ήταν πατέρας μου...

Τον πατέρα μου τον δολοφόνησαν στην φυλακή...

Δολοφόνησαν τον αδελφό μου...

Ο άλλος μου αδελφός με εγκατέλειψε...

Αυτή ήταν η οικογένεια μου...

Μετά... Ο βιολογικός μου πατέρας... Ήταν ένας σάικο... Που αυτοκτόνησε...

Ο αδελφός του πατέρα μου έκανε κακό στην κοπέλα μου...

Η γιαγιά μου σκότωσε τον θείο μου...

Ο παππούς μου δολοφόνησε την γιαγιά μου. Και μετά αυτοκτόνησε...

Και τώρα που τα είπα όλα αυτά στον ψυχολόγο (σε σπαστά αγγλικά) νιώθω ότι θα χρειαστεί και εκείνος ψυχολόγο. Κυρίως επειδή τα αγγλικά μου είναι απαίσια και δεν έχω ιδέα τι μπορεί να έχω πει. Ίσως να τον έχω βρισει και όλας. Τι να έχει καταλάβει άραγε...

Σημειώνει πολλά πάντως.

Αφου βγάζει άκρη...

Ξαφνικά αρχίζει να μου μιλάει.

Δεν είμαι και πολύ σίγουρος τι μου λέει. Μάλλον ότι τελείωσε η συνεδρία μας.

"Ευχαριστώ πολύ." Λέω καθώς σηκώνομαι από τον καναπέ και εκείνος με κοιτάζει με απορία. Κυρίως επειδή μίλησα στα ελληνικά.

"Εγώ ευχαριστώ εσένα." Λέω στα αγγλικά τελικά και φευγω από το γραφείο όπου βλέπω την Ζωή να με περιμένει.

"Αγάπη μου? Πως πήγε?" Με ρωτάει καθώς με πλησιάζει χαμογελαστή.

"Δεν νομίζω ότι συνεννοηθήκαμε. Νομίζω ότι η μαμά σου είχε δίκιο και πρέπει να πάω σε έναν Έλληνα ψυχολόγο." Απαντάω.

"Ναι δεν ήταν και πολύ δυσκολο να το σκεφτεί αυτό καποιος απο την στιγμή που τα αγγλικά σου είναι σε απίστευτα χαμηλό επίπεδο." Μου απαντάει και γνέφω.

"Πάμε να φαμε τώρα? Εχω μια πείνα..." Της λέω και με κοιτάζει με απορία.

"Μα πριν δυο ωρες φάγαμε σπίτι." Μου απαντάει.

"Φάγαμε μακαρόνια με γλυκόξινη σάλτσα, μανιτάρια και άλλα λαχανικά. Χωρίς κρέας." Της απαντάω.