Fuck her

Βουτιά από την φιλοσοφική?

Ζωής POV
Αρκετές μέρες μετά...

"Έχεις ηρεμήσει Ζωούλα..." Ακουω τον Παναγιώτη να μου λέει ενώ είμαστε στο μάθημα του Δεληγιάννη που μας κάνει λατινικά και γυρνάω και του χαμογελάω.

"Ναι όντως... Εδώ και μερικές μέρες... Όλα... Όλα πάνε καλά στην ζωή μου..." Του λέω και ναι... Αυτό δεν ισχυει και πολύ.

Ο Στέφανος έχει εξαφανιστεί. Ουτε στην σχολή έρχεται πλέον, ουτε με τον Χάρη μιλάει συχνά, ουτε με την Άννυ ουτε καν με τον Παναγιώτη. Μένει συνέχεια με τον παππού και την γιαγιά του και που ίσως να είναι επικίνδυνο.

Τον παίρνω τηλέφωνο αλλά δεν μου απαντάει. Του στέλνω μηνυματα και με αφήνει στο διαβάστηκε. Δεν ξέρω τι του συμβαίνει... Απλά ελπίζω να είναι καλά...

"Πως πάνε τα πράγματα με τον Σωτήρη? Πότε θα φαμε κουφέτα?" Με ρωτάει κάπως κοροιδεύτηκα ο φίλος μου.

Ναι με προτιμάει με τον Στέφανο.

"Δεν ξέρω και η αλήθεια είναι ότι δεν με νοιάζει και όλας... Εχω... Εχω κουραστεί. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να περάσω τα μάθημα. Ένας χρόνος έμεινε... Θέλω να τελειώνω. Θέλω να τελειώνω με την σχολή να σηκωθώ να φυγω. Να επιστρέψω στους γονείς μου." Λέω κουρασμένη και εκείνος με κοιτάζει με το στόμα ανοιχτό.

"Θα... Θα φυγεις? Θα γυρίσεις στην Αμερική?" Με ρωτάει και γνέφω θετικά.

"Εχω κουραστεί υπερβολικά πολύ. Είμαι πιο ήρεμη απλά επειδή έχω πάρει αυτή την απόφαση. Θα παντρευτώ τον Σωτήρη και μια νυχτα απλά θα πάρω τα πράγματα μου και θα σηκωθώ να φυγω. Εγώ δεν θα κάτσω να μείνω σε έναν γάμο με έναν άνθρωπο που δεν είμαι ερωτευμένη. Θα γυρίσω στην Αμερική... Έτσι και αλλιώς... Όλο αυτό ήταν από την αρχή ένα λάθος..." Του εξηγώ και εκείνος βουρκωνει.

"Δεν ήταν τίποτα λάθος μικρό κουνελάκι... Εσυ... Ήρθες εδώ... Σε γνώρισα... Και με έκανες... Με έκανες χαρουμενο. Οχι μονο εμένα. Όλους μας έκανες χαρουμενους. Είσαι ένα γλυκό... Υπέροχο βασικά πλάσμα..." Μου λέει συγκεκριμένος και νιώθω την καρδιά μου να ραγίζει. Τότε εκείνος σηκώνεται και με αγκαλιάζει.

"Θυμάσαι ένα πάρτυ που είχαμε κάνει στο πρώτο έτος, που ήπιες τόσο πολυ και κατέληξες να παίζεις σε μια κούνια που εγώ και η μεθυσμένη Αλεξία είχαμε κρεμάσει πάνω σε έναν πολυέλαιο και τελικά έπεσες μαζί με τον πολυέλαιο στο πάτωμα?" Με ρωτάει και γελάω.

"Τι μου θυμισες τώρα... Πάλι καλά Παναγία μου που σε χτυπησα σοβαρά. Αλλά και τόσο μεθυσμένη που ήσουν τίποτα δεν θα καταλάβαινες." Με κοροιδευει και γελάω ξανά.