မီးရောင် မှိန်ပြပြ အိပ်ခန်းကလေးထဲ စိတ်လှုပ်ရှားမှူကိုယ်စီ အတွေးကိုယ်စီနဲ့ ငြိမ်သက်နေတဲ့
သူတို့နှစ်ယောက်
အဲဒီအချိန် ဆော့ဂျင်ကိုဖက်ထားတဲ့ ဂျောင်ကုရဲ့လက်တွေက တဖြည်းဖြည်းနေရာစရွေ့လာခဲ့သည်...
ဆော့ဂျင်ရဲ့လည်ပင်းတွေကို စုပ်ယူနမ်းရှိုက်ရင်း
လက်တွေက ဆော့ဂျင်ရဲ့ည၀တ်င်္ကျီအောက် ပြေးလွှားပွတ်သပ်နေခဲ့....
အရင်နေ့ကလို ခဏနေရင်ရပ်သွားမှာပဲလို့ထင်ပြီး
ဆော့ဂျင်လည်း ဂျောင်ကုကိုမတားဖြစ်ခဲ့......
မငြီးငြူမိအောင်သာ အံကိုကြိတ်ထားမိတော့တယ်...
အာ့ ဟာ့ ကူးးးးးးး
ပွတ်သပ်ရုံတင်မဟုတ်ဘဲ သူရဲ့ချယ်ရီသီးတွေကို လက်ညှိုးလက်မကြား ဖိညှစ်လာတဲ့ ဂျောင်ကုကြောင့် ဆော့ဂျင်ထိန်းထားတဲ့စိတ်တွေ လွတ်ထွက်ကာ ငြီးငြူမိတော့သည်....
အာ့ ကူးကူး ဟင့် တော်တော့....
ဆော့ဂျင်ရဲ့ငြီးသံချိုချိုတွေကြောင့် ဂျောင်ကုရဲ့စိတ်တွေလွတ်ထွက်မတက် ပိုပြီးပြင်းထန်လာခဲ့ရတော့တယ်...
ဘေးစောင်းကလေးသူ့ကိုကျောပေးထားတဲ့ဆော့ဂျင်ကို
ပက်လက်ဆွဲလှန်လိုက်ပြီး သူ့အ၀တ်ပွပွအောက်က ဆော့ဂျင်ရဲ့ အစိတ်အပိုင်းတွေကို ထိတွေ့နမ်းရှုတ်ဖို့ ဆော့ဂျင်ည၀တ်အင်္ကျီအောက်ခေါင်းတိုး၀င်လိုက်တယ်
တွန်းကန်နေတဲ့ ဆော့ဂျင်လက်နှစ်ဖက်ကို သူ့လက်တစ်ဖက်နဲ့ချုပ်ထားပြီး အကြိမ်ကြိမ်ပစ်မှားခဲ့ဖူးတဲ့ ချယ်ရီသီးတွေကို အားရပါးရ စုပ်ယူစားသုံးမိတော့သည်
အာ့ ဟာ့ လွှတ်
ဟင့် ကူးကူး လွှတ်ပေး....
သူ့သွားတွေနဲ့ ဆော့ဂျင်ချယ်ရီသီးသေးသေးလေးတွေကိုတစ်ချက် ဖိကြိတ်လိုက်တိုင်း ထိန်းချုပ်လို့မရတော့ဘဲ ပလုံစီနေတဲ့ ငြီးသံလေးတွေဆော့ဂျင်ဆီကထွက်လာတယ် ....
ချိုလိုက်တာ ဆော့ဂျင်ရဲ့ခန္တာကိုယ်ပေါ်ကလူသားချယ်ရီသီးလေးတွေက ဘာလို့အရသာရှိနေရတာပါလိမ့် ခံစားချက်တွေကလုံး၀အတွန့်အထိပ်မှာ....
