Red Velvet!

37. Σκόνη και θρύψαλα!

Πέτρος!

Όταν άνοιξα τα μάτια μου, αντίκρισα την Μελίνα να κοιμάται δίπλα μου. Έμοιαζε εξαντλημένη και εξουθενωμένη. Τα δάκρυα που έκρυβαν τα βλέφαρά της, μαρτυρούσαν το πόσο πληγωμένη και ταραγμένη ήταν. Το πόσο δυνατά είχε παγώσει.

Έτσι προσπάθησα να την πλησιάσω και με ένα σεντόνι να την σκεπάσω. Να την κρατήσω ήρεμη και ζεστή. Όμως, το τραύμα μου με εμπόδιζε να φτάσω κοντά της. Περιόριζε την κάθε μου κίνηση.

Και τότε την ξύπνησα καταλάθος. Το σχεδόν ανέπαφο χάδι μου, την τρόμαξε και την αναστάτωσε. Την ανάγκασε να ανοίξει τα μάτια της και να πεταχτεί από το μαξιλάρι της.

"Πέτρο..." είπε ζαλισμένη και αδύναμη, αμέσως μόλις συνειδητοποίησε πως βρίσκεται στο δωμάτιό μου. Δίπλα μου...

"Ησύχασε, μωρό μου... Δεν ήθελα να σε τρομάξω!" Της είπα με όσες δυνάμεις είχα και εγώ.

"Είσαι εντάξει; Χρειάζεσαι μήπως κάτι;" με ρώτησε αμέσως μόλις σκούπισε τα ξεχασμένα δάκρυά της.

"Μόνο εσένα..." της απάντησα κρατώντας το πρόσωπό της και παρατηρώντας το βλέμμα της.

Ήταν μελαγχολικό και ανήσυχο. Κυρίως φοβισμένο και θυμωμένο. Και αυτό εγώ το ήξερα καλά. Ήμουν σίγουρος, πως για όλα όσα συνέβησαν το περασμένο βράδυ, εκείνη κατηγορούσε τον εαυτό της. Όμως δεν ήταν δικό της λάθος και εγώ δεν μπορούσα να την αφήσω να χαθεί. Να ακολουθήσει το σκοτάδι, όπως έκανα και εγώ, όταν νόμιζα πως σκότωνα τον πατέρα μου.

"Εσύ;" την ρώτησα και αμέσως έσκυψε το κεφάλι της. "Μην μου πεις ψέματα!" Της ζήτησα και τότε κοίταξε τα μάτια μου.

"Δεν ξέρω... Πραγματικά δεν ξέρω!" Μου απάντησε και αμέσως με αγκάλιασε. "Αν σε έχανα, εγώ..." έλεγε κρατώντας το κορμί μου σφιχτά.

"Ησύχασε αγάπη μου... Ησύχασε... Δεν με έχασες. Είμαι εδώ!" Έλεγα ενώ χάιδευα το κορμί της διαρκώς. Προσπαθούσα να της δώσω από την αρχή οξυγόνο.

"Δεν έχω να πάω πουθενά μακριά σου. Εσύ με άλλαξες, Μελίνα. Εσύ με έσωσες, αγάπη μου..." συνέχισα με εκείνη να απομακρύνεται από την αγκαλιά μου αργά.

"Και εσύ με άλλαξες Πέτρο... Με έσωσες από κάθε φόβο και εφιάλτη..." μου απάντησε και τότε αμέσως ένωσα το μέτωπό μου με το δικό της. Δεν μπορούσα να την αφήσω να μου φύγει.

"Μελίνα, πρέπει να μιλήσεις με τον αδερφό σου... Να τον αφήσεις να σου εξηγήσει." Της είπα όμως εκείνη αρνήθηκε να με ακούσει.