Red Velvet!

40. Οταν το σκοτάδι αποκαλύπτει τα πιο βαθιά μυστικά του!

Μελίνα!

Όταν φτάσαμε στο σπίτι του αδερφού μου, έλυσα την ζώνη μου και κατέβηκα βιαστικά. Πλησίασα την είσοδο και ανέβηκα τα σκαλιά. Ο Πέτρος με ακολούθησε, κοιτώντας τους άντρες του επίμονα και διεξοδικά.

Ο Μιχάλης άνοιξε την πόρτα του και με κοίταξε στα μάτια δειλά. Δεν με αγκάλιασε... Το προσπάθησε, μα δεν τα κατάφερε. Δεν τον αγκάλιασα και εγώ, όπως θα έκανα παλιά.

Όλα είχαν αλλάξει μέσα σε μια στιγμή. Η καρδιά μου ανησυχούσε και υπέφερε για εκείνον. Το ενδεχόμενο να του συνέβαινε πάλι κάτι κακό, την τάραζε και την πλήγωνε. Δεν θα άντεχε να περάσει ξανά και από την αρχή όλον εκείνον τον φόβο. Όλον εκείνον τον πόνο.

Όμως ανάμεσά μας είχε υψωθεί ένας ισχυρός και αδιαπέραστος τοίχος. Κανείς από τους δυο μας δεν μπορούσε να τον σπάσει. Φαινόμασταν και οι δύο αδύναμοι μπροστά του.

"Μελίνα, είσαι καλά;" με ρώτησε φανερά ανήσυχος και μετανιωμένος, για όλα όσα συνέβησαν εκείνη την βραδιά.

"Ναι..." Του απάντησα με μια φωνή χαμηλή, που δυσκολευόταν να βγει και να ελευθερωθεί. "Εσύ;" τον ρώτησα αμήχανη.

"Τώρα που σε βλέπω, είμαι καλά..." Είπε και έστρεψε την προσοχή του στον Πέτρο, που με κρατούσε για να μπορώ να πάρω μια αναπνοή.

"Βιολέτα;" είπα και απομακρύνθηκα για να πάω κοντά της.

"Δώσε της χρόνο..." άκουσα τον Πέτρο να λέει στον αδερφό μου, πριν με πλησιάσει.

"Τι συμβαίνει;" την ρώτησα με την άγνοια να μεγαλώνει.

"Υπάρχει κάποιος που θέλει να σου μιλήσει... Για αυτό σε κάλεσα! Σε εμάς αρνείται να το κάνει. Όμως είπε πως είναι πολύ σημαντικό..." μου εξήγησε και τότε με τον Πέτρο κοιταχτήκαμε.

"Ποιος;" την ρώτησα με περιέργεια.

Τότε ένας άγνωστος άντρας εμφανίστηκε. Στάθηκε μπροστά μου με ένα σοβαρό και μελαγχολικό βλέμμα. Το παρουσιαστικό του αυστηρό, όπως και το ακριβό ντύσιμό του. Ήταν σε μεγάλη ηλικία, με κοντά περιποιημένα γκρίζα μαλλιά. Κρατούσε τον χαρτοφύλακά του και έτεινε το χέρι του σε εμένα και τον Πέτρο.

"Κύριε Τζόνσον;" είπε ο Πέτρος έκπληκτος μόλις τον αναγνώρισε. Αμέσως κράτησε το χέρι του.

"Πέτρο;" είπα μπερδεμένη και σαστισμένη.

"Ήταν ο δικηγόρος του κύριου Έβανς..." μου εξήγησε και ύστερα έδωσα το χέρι μου σε εκείνον τυπικά και ευγενικά. "Τι κάνετε εσείς εδώ;" τον ρώτησε ανήσυχος και καχύποπτος. Αμέσως η Βιολέτα επέστρεψε στον αδερφό μου.