Red Velvet!

44. Ο γάμος της Μελίνας και του Πέτρου!

Μελίνα!

Ένα χρόνο μετά...

Έλυσα τα μαλλιά μου και τα άφησα να πέσουν στους ώμους μου αργά και απαλά. Πλησίασα το παράθυρο και το άνοιξα. Έδεσα την λευκή σατέν ρόμπα μου πάνω από το ασορτί νυχτικό της και χαμογέλασα.

Ανέπνεα... Ήμουν ευτυχισμένη και ερωτευμένη. Είχα όλα όσα κάποτε είχα μόνο ονειρευτεί και ευχηθεί. Την δική μου οικογένεια.

Είχα απαλλαχθεί από το σκοτάδι και τα ένοχα μυστικά του. Τα πιο σκοτεινά λάθη μου και τις πιο επώδυνες πληγές μου. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο... Κανένα εμπόδιο ανάμεσα σε εμένα και την καρδιά μου. Και αυτή ήταν η δική μου αλήθεια. Το μέρος όπου άνηκα και ήμουν χαρούμενη.

Είχα επιστρέψει στην Ελλάδα, πιο δυνατή και σίγουρη από ποτέ. Διαφορετική... Επειδή τώρα έμαθα πως είναι να ζεις. Είχα επιστρέψει για την πιο όμορφη στιγμή της ζωής μου, αλλά και για να γνωρίσει ο γιος μου τον ήλιο και την θάλασσα...

Χάιδεψα το δαχτυλίδι μου και έσφιξα τα χείλη μου. Ύστερα πλησίασα το μεγάλο λευκό έπιπλο με τον καθρέφτη. Στάθηκα μπροστά του ανυπόμονη και αγχωμένη. Χαρούμενη, με χέρια που έτρεμαν αρκετά και πεταλούδες που φτερούγιζαν στο στομάχι μου ασταμάτητα.

Αμέσως μετά, με αργές και κυκλικές κινήσεις, άρχισα να προσθέτω το ρουζ μου και να φτιάχνω το μακιγιάζ μου. Να κοιτάζω τον εαυτό μου και να χάνομαι στις σκέψεις μου. Στην πρώτη μας ανάμνηση...

"Είσαι εντάξει;" με είχε ρωτήσει εκείνος αμήχανα και ψιθυριστά, χωρίς να αποφεύγει το σκοτάδι. Χωρίς να το αποχωρίζεται...

Και εγώ είχα μείνει εκεί, χωρίς να φοβάμαι. Ήμουν μαζί του, επειδή το σώμα μου ήταν αδύνατον να τρέξει μακριά του. Ακόμα και αν δεν μπορούσα να δω το πρόσωπό του. Ακόμα και αν δεν γνώριζα αν θα τον ξανά συναντούσα ποτέ... Παρέμεινε ακίνητη μπροστά στο σκοτάδι του και άκουγα την αναπνοή του. Είχε αλλάξει τις νύχτες μου από την πρώτη στιγμή που μπήκε στην ζωή μου. Και δεν το μετάνιωσα. Ούτε θα το έκανα και ποτέ.

Αμέσως μόλις βούρτσισα τα μαλλιά μου, αφαίρεσα τα ρούχα μου και φόρεσα το νυφικό μου. Το ανέβασα προσεχτικά επειδή ήταν λευκό και μακρύ, στενό από την μέση και πάνω, με μανίκια που άφηναν εκτεθειμένους τους ώμους μου και διακοσμημένο από μια όμορφη λεπτομερή δαντέλα. Το κάτω μέρος του ήταν φτιαγμένο σε μια άλφα γραμμή, όσο έπρεπε για να ταιριάζει σε εμένα και στην δική μου ιστορία. Κάλυπτε ακόμα και τα λεπτά λευκά ψηλοτάκουνα πέδιλά μου.