Red Velvet!

5. Όταν το πάθος κυριαρχεί!

Μελίνα!

Πλησίασα το δωμάτιο του αδερφού μου, αμέσως μόλις αγόρασα ένα ποτήρι ζεστό καφέ. Το κράτησα στα χέρια μου σφιχτά για να ζεσταθώ. Το νοσοκομείο ήταν παγωμένο και τίποτα δεν σταματούσε τον δυνατό αέρα αυτού του πρωινού.

Χωρίς να παίρνω τα μάτια μου από τον Μιχάλη, έκλεισα την αθλητική ζακέτα μου και ήπια μια γουλιά καφέ. Ο γιατρός ήταν εκεί. Σήκωσε το βλέμμα του και με κοίταξε. Δεν μίλησε. Δεν είχε κάτι να μου πει. Ο αδελφός μου δεν είχε δείξει κανένα σημάδι βελτίωσης. Έβγαλε το στηθοσκόπιο από το λαιμό του και απομακρύνθηκε. Χάιδεψε τον ώμο μου στοργικά, για να μου δώσει κουράγιο και προχώρησε στον επόμενο ασθενή του.

"Σου εύχομαι σύντομα περαστικά Μελίνα..." είπε ξαφνικά ο υπεύθυνος προσωπικού για να μου τραβήξει την προσοχή.

Εγώ σήκωσα το κεφάλι μου και τον κοίταξα σαστισμένη. Άφησα τον καφέ μου στο μικρό τραπεζάκι και τον πλησίασα. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που περίμενα να δω εκεί.

Εκείνος έφτιαξε τα κοντά γκρίζα του μαλλιά και στάθηκε απέναντί μου. Φόρεσε τα τετράγωνα μαύρα γυαλιά του και ξερόβηξε για να καθαρίσει την φωνή του.

"Τι κάνετε εσείς εδώ;" τον ρώτησα μπερδεμένη.

Αμέσως παρατήρησα το μεγάλο λευκό κουτί που κρατούσε στα χέρια του πολύ προσεχτικά. Είχε μια απαλή ροζ κορδέλα γύρω του για να το ομορφαίνει.

"Ήξερα πως θα σε έβρισκα εδώ! Αυτό είναι για εσένα..." είπε και μου το έδωσε.

"Για εμένα;" επανέλαβα έκπληκτη όταν το κράτησα. Όταν εκείνος χαμογέλασε αμυδρά και ζεστά.

"Άνοιξέ το!" Είπε γεμάτος ανυπομονησία για την αντίδρασή μου.

Και εγώ το έκανα. Έλυσα την κορδέλα προσεχτικά και αφαίρεσα το καπάκι. Το άφησα σε μια άκρη αργά. Τα μάτια μου ήταν βουρκωμένα. Σχεδόν μαγεμένα από το θέαμα που αντίκριζαν. Ένα πανέμορφο και πανάκριβο μακρύ κόκκινο φόρεμα, με ασημένια ψηλοτάκουνα πέδιλα και μια λεπτή ασορτί μάσκα.

"Ήταν της κόρης μου! Το φύλαγα σε μια ντουλάπα αρκετό καιρό. " Είπε με βαθιά και θλιμμένη φωνή. Με ένα βλέμμα γεμάτο συγκίνηση και αναμνήσεις. "Την πήραν μακριά μου ένα βράδυ... Με τον ίδιο τρόπο που προσπάθησαν να πάρουν και τον αδερφό σου." Είπε εκείνος και τότε εγώ τον αγκάλιασα δυνατά. Η εικόνα που είχα σχηματίσει για αυτόν τον άνθρωπο στο μυαλό μου, είχε διαλυθεί μονομιάς.