Red Velvet!

24. Μια Ιβανόβ!

Μελίνα!

Άρπαξα το όπλο του Πέτρου δυναμικά και από την πίσω μεριά της ζώνης του. Το κράτησα στα χέρια μου αποφασιστικά. Είχα θυμό στα στήθη και στο βλέμμα μου. Και εκείνος μεγάλωνε και με καθοδηγούσε. Σαν ένα πανίσχυρο δηλητήριο, που απλωνόταν στο κορμί και την καρδιά μου με ένα χάδι. Απαλό, κόκκινο και βελούδινο.

"Συγγνώμη αγάπη μου!" Του είπα ψιθυριστά και αμέσως μετά έφυγα.

Έκρυψα το όπλο στην πλάτη μου για να περάσω την φρουρά. Ύστερα άφησα την οργή να με οδηγήσει κατευθείαν σε εκείνον. Τα βήματά μου ήταν γρήγορα και θυμωμένα. Ο φόβος είχε αντικατασταθεί από την αγανάκτηση. Δεν ανέπνεα.

Όταν βγήκα στην μπροστινή αυλή, δεν υπήρχε κανείς. Μονάχα ένα μαύρο πανάκριβο αυτοκίνητο με φιμέ τζάμια στην μεγάλη είσοδο του σπιτιού. Ετοιμαζόταν να εγκαταλείψει την έπαυλη των Ιβανόβ.

"Όχι!" Είπα θυμωμένη με τον εαυτό μου.

Πίστευα πως είχα αργήσει και πως όλα είχαν χαθεί. Η Άννα είχε εξαφανιστεί, την ίδια στιγμή που κάποιος έπαιζε με το μυαλό και το παρελθόν του Πέτρου. Την ίδια στιγμή που ο Κριστιάνο Βέγκα έκανε την εμφάνισή του. Και τώρα αυτό το μυστηριώδη όχημα... Ο πανικός που έσπερνε το σκοτάδι.

Η ασφάλεια του σπιτιού είχε διαλυθεί και διασκορπιστεί σε κάθε γωνιά αυτού του σπιτιού. Προσπαθούσαν να βρουν και να προστατέψουν την εγγονή των Ιβανόβ. Και τότε εγώ έκλεισα τα μάτια μου και εμπιστεύτηκα την καρδιά μου.

Ο ήχος από τους δείκτες των ρολογιών, από τα λεπτά που έτρεχαν αργά και βασανιστικά, πλέον κυριαρχούσε στις αισθήσεις μου. Ήταν ξεκάθαρος και ενοχλητικός. Όμως και αρκετά κατατοπιστικός.

Ακολούθησα το μικρό και στενό μονοπάτι της αυλής. Βρέθηκα στον μεγάλο, κλασικό και λευκό κήπο. Στην πίσω μεριά του σπιτιού και μακριά από τα μάτια όλων. Μακριά από τον Πέτρο.

Μα δεν σταματούσα. Ήμουν αποφασισμένη να αντιμετωπίσω τον κίνδυνο και να έρθω πρόσωπο με πρόσωπο μαζί του. Ακόμα και αν η καρδιά μου έτρεμε.

Κράτησα το φόρεμα μου ελάχιστα και κοντοστάθηκα στην θέση μου, μπροστά από την μεγάλη πισίνα. Δεν χρειάστηκε να κάνω άλλο βήμα. Είχα τον άνθρωπο που γύρευα ακριβώς απέναντί μου.

"Ακίνητος!" Του φώναξα με έναν σκληρό και απόλυτο τρόπο.

Έσφιξα τα χείλη μου και τα όπλο στην γροθιά μου. Προσπαθούσα να φανώ δυνατή. Τίποτα να μην με λυγίσει εκείνη την στιγμή. Τα δάκρυά μου να μην κυλήσουν.