Red Velvet!

2. Μια ραγισμένη καρδιά!

Μελίνα!

Να ξεσπάσω σαν έναν δυνατό και καταστροφικό χείμαρρο. Με δάκρυα ορμητικά και ασταμάτητα, που έτρεχαν στο πρόσωπο και στην καρδιά μου, επειδή κόντευα να τρελαθώ. Δεν είχα κανένα παλμό. Ένιωθα να χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου. Δεν μπορούσε να συμβαίνει κάτι τέτοιο στον αδερφό μου. Όχι, δεν γινόταν...

Όπως δεν γινόταν και να τον χάσω. Έπρεπε να πάω κοντά του το συντομότερο δυνατόν. Να βρεθώ στο πλευρό του για να μην είναι μόνος. Με χρειαζόταν και εγώ θα έκανα ότι περνούσε από το χέρι μου για να τον βοηθήσω. Ήταν η αδυναμία μου και το στήριγμά μου.

Σκούπισα τα δάκρυά μου και τοποθέτησα το σώμα μου στην θέση μου στο αεροπλάνο. Μπροστά από το μικρό και στρογγυλό παράθυρό του. Χρειαζόμουν την θέα αυτή για να παγώσω τις σκέψεις μου. Θα έκανα ένα ταξίδι μονάχα για να αποδείξω στον εαυτό μου πως εκείνος είναι καλά, πως έγινε λάθος και πως δεν κινδυνεύει άλλο πια.

Ο πόνος με είχε διαλύσει. Ήταν δυνατός και επώδυνος. Είχε προσβάλλει την καρδιά μου και δεν θα σταματούσε μέχρι να βρισκόμουν ξανά στην αγκαλιά του. Μέχρι να τον αντίκριζα καλά. Το ίδιο και ο φόβος, που άρχιζε να με παραλύει ολόκληρη.

Αναστάτωσα τα μαλλιά μου και έγειρα το κεφάλι μου στο κάθισμά μου. Το ταξίδι ήταν μεγάλο. Όμως για εμένα οριστικό και αμετάκλητο. Δεν θα επέστρεφα ξανά στην Ελλάδα. Δεν υπήρχε τίποτα να με κρατάει εκεί.

Έσφιξα την ζώνη ασφαλείας μου, αμέσως μόλις ένιωσα το αεροσκάφος να τροχοδρομεί. Να πλησιάζει τον μεγάλο διάδρομο προσγείωσης. Και όταν αυτό κατέληξε στον αέρα, ανοιγόκλεισα τα βλέφαρά μου. Τα δάκρυά μου υπήρχαν στην άκρη τους καρφωμένα. Περίμεναν μια στιγμή για να κυλήσουν ξανά. Περίμενα και εγώ μια στιγμή για να αφήσω ελεύθερη την καρδιά μου.

Και αυτή ήρθε αμέσως μόλις το αεροπλάνο προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο της Νέας Υόρκης. Σε ένα τεράστιο και πολυτελή κτήριο, με σκούρα φιμέ τζάμια και μια πελώρια πίστα, που σου παράτεινε την
αγωνία.

Σηκώθηκα από την θέση μου διστακτικά. Προχώρησα ως την έξοδο με την μικρή βαλίτσα μου και το κινητό μου στο χέρι, σε περίπτωση που εκείνο χτυπούσε ξανά. Δεν ήξερα τι θα συναντούσα, όταν θα περνούσα την πόρτα και κατέβαινα τα σκαλιά. Ήταν η πρώτη φορά που ταξίδευα στην πόλη των ονείρων μου. Την μεγάλη και μαγική Νέα Υόρκη.

Όμως όταν ένιωσα τον δυνατό και τσουχτερό της αέρα στο πρόσωπό μου και τα μαλλιά μου, έσφιξα το παλτό μου. Προσπαθούσα να προστατευτώ από το κρύο της και να ακολουθήσω τον κόσμο για να μην χαθώ. Οι ψηλοί ουρανοξύστες σχεδόν άγγιζαν τον ουρανό. Έκρυβαν τα αστέρια του με τα δικά τους λαμπερά και μικροσκοπικά φώτα.