Red Velvet!

1. Μοιραία νύχτα!

Μελίνα!

Η νύχτα είναι επικίνδυνη και σκοτεινή. Κρύβει πάθη και μυστικά. Δεν πρέπει να κρατάς τα μάτια σου κλειστά. Δεν πρέπει να φοβάσαι το σκοτάδι της. Τα φώτα της πόλης σε τυφλόνουν. Σε παγιδεύουν σε ένα παιχνίδι της μοίρας. Σου ξυπνούν την αδρεναλίνη και την ηδονή. Όμως μια στιγμή είναι αρκετή για να σου αλλάξει όλη τη ζωή.

Μια ματιά είναι αρκετή για να σου πάρει την αναπνοή. Να την κατακτήσει με ένα άγγιγμα ψυχής. Απαλό και τρυφερό. Μοιραίο και αναγκαίο. Φτιαγμένο από μετάξι. Κόκκινο μετάξι... Επειδή η καρδιά σου σταματάει. Δεν σου ανήκει. Χορεύει σε έναν επικίνδυνο και άγνωστο ρυθμό. Διαφορετικό από αυτό που έχει συνηθίσει. Το πάθος...

Δυνατό. Τόσο, όσο να ξεπερνάει την λογική... Πρέπει να αντισταθείς μα δεν μπορείς. Δεν έχεις το περιθώριο και την αντοχή. Μόνο μια επιλογή... Να το ζήσεις για να ελευθερωθείς από το κάθε τι. Από όλα όσα σε φυλακίζουν...

Υπάρχει φόβος και θυμός. Μπορείς να το ακολουθήσεις; Μπορείς να το αποφύγεις;

"Μη φοβηθείς..." επανέλαβα χαμηλόφωνα τα τελευταία λόγια της μητέρας μου, καθώς έριχνα λίγο δροσερό νερό στο πρόσωπό μου.

Εκείνα με έκαναν να αισθάνομαι σίγουρη και δυνατή. Τα υπενθύμιζα κάθε φορά στον εαυτό μου για να μην λυγίσω. Έπρεπε να παλέψω για να τα καταφέρω και να κάνω περήφανο τον αδερφό μου. Αυτόν που με μεγάλωσε... Που ήταν πάντα στο πλευρό μου, από τη στιγμή που εκείνη μας εγκατέλειψε. Του το χρωστούσα όπως και στον εαυτό μου.

Μάζεψα τα μακριά κυματιστά καστανά μαλλιά μου ψηλά, σε μια πρόχειρη αλογοουρά και έστρωσα τον γιακά στο μαύρο γιλέκο της στολής μου. Πήρα μια βαθιά αναπνοή. Άνοιξα την πόρτα και πλησίασα το μπαρ. Η ώρα είχε περάσει. Ήταν πλέον μεσάνυχτα. Τα φώτα είχαν σβήσει. Κυριαρχούσε το σκοτάδι και η δυνατή μουσική.

Κράτησα τον δίσκο με τα ποτά στα χέρια μου προσεχτικά. Άρχισα να διασχίζω το μαγαζί στο οποίο εργαζόμουν αργά και με σταθερά βήματα, για να μην χάσω την ισορροπία μου και πέσω. Ήταν ένα από τα πιο γνωστά μπαράκια της παραλιακής. Από τα ηχεία του ηχούσαν τα πιο δημοφιλή ελληνικά και ξεσηκωτικά τραγούδια. Έτσι ήταν καθημερινά γεμάτο με άνθρωπος που ήθελαν να μεθύσουν για να περάσουν καλά.

Το τραπέζι μου βρισκόταν στο βάθος του μαγαζιού, στις πανάκριβες και περιζήτητες σουίτες του. Έτσι εγώ άρχισα να προσπερνώ τον κόσμο που χόρευε και απολάμβανε το ποτό του.